Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Πού πάει η Ευρωπαϊκή Ενωση;

Μέρος 1ο
Με τον τίτλο αυτόν θέτω ως στόχο να εξετάσω τα δεδομένα που εμφανίζονται ολοένα και περισσότερο για το τι συνθήκες δημιουργήθηκαν από το ενιαίο νόμισμα, πόσο κινδυνεύει το ίδιο από τον εαυτό του ή από κακές αποφάσεις μέτριων πολιτικών που διαφεντεύουν στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Με δυο λόγια, τι δρόμους ακολουθεί η ανάπτυξη, τι πρέπει να αναμένει κανείς από τις χώρες που μας ανταγωνίζονται, όπως οι Η.Π.Α. ο Καναδάς και η Ιαπωνία, αλλά και οι αναδυόμενες οικονομίες των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιος Αφρική).
Η διαδικασία οικοδόμησης της νέας Ευρώπης είναι μια επίπονη διαδικασία στην οποία ο άξονας Παρίσι – Βόννη που μετετράπη μετά το 1989 σε Παρίσι – Βερολίνο, έχουν μια πρωταρχική θέση. Οι διευρύνσεις που έγιναν, πριν το 2000 είχαν μια δομημένη αντιμετώπιση και στηριζόταν στην πλήρη μελέτη των επιπτώσεων για τα ήδη κράτη μέλη, συνεπεία των οποίων λαμβανόταν ειδικά μέτρα μείωσης των επιπτώσεων αυτών. Υπενθυμίζουμε τα ΜΟΠ, τα μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα, τα οποία είχαν ως στόχο να απαλύνουν για τη Γαλλία, Ιταλία και Ελλάδα, τις επιπτώσεις από την ένταξης της Ιβηρικής στην ενωμένη Ευρώπη!
Αντίθετα, η διεύρυνση με 10 κράτη μέλη την 1η Μαΐου 2004 και οι μετέπειτα υπόλοιπες διευρύνσεις (Βουλγαρία, Ρουμανία, Κροατία) έγιναν αμελέτητα, είχαν τρομακτικές σε βάρος της Ε.Ε. επιπτώσεις, με μόνη εξαίρεση την καλή μας Γερμανία, που απλώς, διεύρυνε τη διέξοδο των εξαγωγών της!
Όσοι υποστηρίζουν ότι η Ε.Ε. μεγαλουργεί κατά την περίοδο κρίσεων, απλώς εθελοτυφλούν! Στην περίοδο της στοχευμένης κρίσης που ξεκίνησε από τις οικονομίες δολαρίου, όχι μόνο δεν προώθησε την Ε.Ε., αντίθετα δημιούργησε στρατιές ανέργων, μάζες πτωχευμένων, μετακυλήσεις πλούτου και σοβαρά προβλήματα επιβίωσης κρατών όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, ακολουθώντας η Κύπρος, η Ισπανία, η Ιταλία και παίρνοντας σειρά άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, ή η προσπάθεια της Σκωτίας να ανεξαρτητοποιηθεί, ώστε να μην έχει περαιτέρω επιπτώσεις από την οικονομική κρίση, που μετατρέπεται δυστυχώς σε δομική κρίση.
Βέβαια, στο τέλος της κρίσης θα υπάρχουν συμπεράσματα να πούμε, πριν όμως σημάνουμε το τέλος αυτό καλό είναι να σκιαγραφήσουμε προς τα πού το πάει το νόμισμά μας. Διότι ενδέχεται να είναι η αιτία των δεινών που ταλανίζουν τους ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι έχασαν μιας και δια παντός το προνόμιο να εκδίδουν ποσότητες χαρτονομισμάτων, όπως λέει και σχετική μελέτη δυο αμερικάνων οικονομολόγων που συνιστούν στις κεντρικές τράπεζες να εκδώσουν και να διανείμουν χωρίς επιτόκιο στους απλούς ανθρώπους ποσότητες χρημάτων υπό μορφή δανείου με περίοδο χάριτος. Η ιδέα σίγουρα θα ανατάξει τις πεσμένες και προ-πτωχευμένες οικονομίες, όπως της χώρας μας, αφού τα χαμηλά εισοδήματα θα λάβουν χρήματα που δε θα προορίζονται για αποταμίευση, αλλά για κατανάλωση, αναγκάζοντας το συρμό να πάρει μπροστά και να επαναρχίσει να λειτουργεί, για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες των πλατειών στρωμάτων που θα έχουν πόρους να πληρώσουν, άρα θα δημιουργηθούν οι θέσεις εργασίας που όλοι μας αναμένουμε.
Αυτό είναι το τίμημα της εγκατάλειψης του κανόνα του Μπρέτον Γουντς που στηριζόταν στη σχέση του αριθμού των τραπεζογραμματίων με το χρυσό. Με την ύπαρξη του ευρώ και του κανόνα που διέπει την έκδοση νέων τραπεζογραμματίων, αν οι αμερικάνοι προχωρήσουν σε εφαρμογή της μελέτης των δυο οικονομολόγων που προαναφέραμε, τότε η Ευρώπη χωρίς χρονοτριβή πρέπει να πράξει το ίδιο!
Δυο προικισμένοι πολιτικοί της Ε.Ε., ο Γάλλος πρόεδρος Ντ’ Εσταίν και ο Γερμανός καγκελάριος Χέλμουτ Σμιθ, και οι δυο πρώην υπουργοί οικονομικών, είδαν την ανάγκη υιοθέτησης του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (ΕΝΣ) ήδη από το Μάρτιο του 1978 και έτσι την 1η Ιανουαρίου τέθηκε σε εφαρμογή το νέο σύστημα, με ελεγχόμενες διακυμάνσεις στις ισοτιμίες των νομισμάτων, που στηριζόταν στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (ΜΣΙ). Ο μηχανισμός αυτός είναι και ο πατέρας της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Μονάδας (ECU), που είναι ο προκάτοχος του ευρώ!
Η Ευρώπη άλλαζε με γοργούς ρυθμούς και φθάνουμε στην εποχή του Ζακ Ντελόρ, που κατάφερε να κάμψει τη γερμανική αντίρρηση και επέβαλε (συναινούντος του Μιτεράν) στη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ), αφού ήδη από τον Απρίλιο του 1989 είχε παρουσιάσει την έκθεσή του για την υλοποίηση του εγχειρήματος. Η ΟΝΕ υπήρξε ο συμβιβασμός του Μιτεράν με τον Κολ να αποδεχθούν οι Ευρωπαίοι την επανένωση της Γερμανίας και να θυσιάσει ο Κολ την κυριαρχία του γερμανικού μάρκου υπέρ της εδραίωσης της ευρωπαϊκής νομισματικής Ένωσης.
Προηγήθηκαν ενέργειες, όπως η πλήρη ελευθερία στη διακίνηση κεφαλαίων στην Ευρώπη, η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ινστιτούτου (ΕΝΙ) για να φθάσουμε μετά την 1/1/1999 στη δημιουργία του κοινού νομίσματος, του ευρώ (€).
Τότε είχε ακουστεί και το περίφημο ότι η έναρξη της ΟΝΕ και η κυκλοφορία του ευρώ θα ήταν ένα βήμα προς την ολοκλήρωση της ενότητας της ηπείρου και έτσι, θα έθετε τέλος σε αιώνες συγκρούσεων και καταστροφών.
Στο επόμενο θα εστιάσουμε στην προβληματική από την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ και στις επιπτώσεις που εμφανίζονται σήμερα.


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα