Πόσους λόγους έχουν να αγωνίζονται και να διεκδικούν οι συνταξιούχοι;

Κύριε διευθυντά,
οι συνταξιούχοι όλων των κατηγοριών και των κλάδων έχουν πολλούς λόγους να αγωνίζονται και να διεκδικούν, εκτός των ειδικών προβλημάτων που αφορούν τις περικοπές των εισοδημάτων, μα και πολλούς άλλους λόγους. Ενας βασικός λόγος είναι πως οι συνταξιούχοι δεν έχουν ξοφλήσει τη ζωή τους. Αντιθέτως έχουν ακόμα υποχρέωση προς τα παιδιά τους, πολύ περισσότερο στα εγγόνια τους. Οπου είναι και το σπουδαιότερο επειδή είναι το ηθικό μέρος της ζωής τους, χωρίς αυτό η ζωή έχει λιγότερο νόημα στο να συνεχίζουν να ζουν. Όταν ήταν μάχιμοι στην όποια δουλειά, παράλληλα δημιουργούσαν και την οικογένεια, τα παιδιά τους να μεγαλώσουν, να τα μορφώσουν και να τους μάθουν να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους.
Έτσι, αυτά με τη σειρά τους να φτιάξουν τη δική τους οικογένεια, να μας χαρίσουν 1, 2, 3 εγγονάκια και όταν τα χρόνια περάσουν και το σώμα χάσει τις αντοχές του, να μείνουν στην άκρη να ξεκουραστούν, να θαυμάζουν τα παιδιά τους και να χαίρονται τα εγγόνια τους.
Για όλα αυτά αγωνίστηκαν 40-45 και πλέον χρόνια για την προσωπική τους επιβίωση και παράλληλα πλήρωναν και τις υποχρεώσεις τους στο κράτος. Δυστυχώς όμως για το κράτος, οι Κυβερνήσεις που τάχα μου ανέλαβαν να μας  υπηρετήσουν, μόνο μας εκμεταλλεύτηκαν για να ζήσουν αυτοί καλύτερα, αδιαφορώντας αν εμείς θα ζούσαμε χειρότερα, όπως ζούμε σήμερα.
Ενας άλλος λόγος είναι ότι για αυτά τα παιδιά που αγωνιστήκαμε να μεγαλώσουμε και να τα χαρούμε, δυστυχώς μας τα έστειλαν μετανάστες σε ξένες χώρες. Και είναι παιδιά μας, παιδιά των λαϊκών οικογενειών και όχι τα δικά τους που τάχα μου στεναχωριούνται γι’ αυτό.
Αυτές οι πολιτικές που μας κυβέρνησαν και εξακολούθησαν να μας κυβερνούν βάζοντας άλλη μάσκα κάθε φορά, εφεύρεση του συστήματος, μας έχουν πάρει ακόμα και την αξιοπρέπεια. Για όσους δεν κατάφεραν να φτιάξουν μια κάποια οικονομική άνεση, σήμερα ζουν με τα συσσίτια, κάποιοι από τους κάδους των απορριμμάτων και άλλοι να αποφεύγουν τα εγγόνια τους γιατί δεν μπορούν να τους δώσουν 10€. Αυτή την αξιοπρέπεια μας άφησαν. Ουσιαστικός είναι και ο λόγος, της αφαίρεσης των εισοδημάτων από τις κύριες και επικουρικές συντάξεις μας.
Ο 13ος και 14ος μισθός που δεν ήταν δώρα όπως τους βόλευε να τα χαρακτηρίζουν, αλλά ήταν καταθέσεις δικές μας μέσα στις εισφορές για να τις παίρνουμε κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και Αύγουστο και να έχουμε μεγαλύτερη άνεση στη ζωή μας. Σήμερα και αυτή η Κυβέρνηση, συνεχιστές των προηγούμενων, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις και παρά τη δυσχερέστατη θέση που μας έχουν φέρει, απαιτούν στο όνομα του χρέους στην Ε.Ε. να πληρώνουμε και αυτούς τους δυσβάσταχτους φόρους για να δώσουμε περισσότερα στην πλουτοκρατία. Δηλαδή να μην φτωχύνουν οι Βιομήχανοι, οι Εφοπλιστές και γενικά οι Μεγαλομεγάλοι, π.χ. επιδοτούμενο πετρέλαιο στα καράβια των εφοπλιστών, φθηνά εργατικά χέρια στους Βιομηχάνους κ.λπ. Αδιαφορώντας πώς και πόσοι από τον λαό θα ζήσουν. Εξού και η αύξηση των ορίων ηλικίας στη συνταξιοδότηση, να τελειώνουμε δηλαδή.
Υγεία: ποιον ενδιαφέρει να δώσουν νοσηλεία και φάρμακα, όπου από τη γέννηση μας έως τον θάνατο πληρώνουμε εισφορές, που ήταν 4% και έγινε 6%, ποια η διαφορά; Ο στόχος είναι να εμπορευματοποιηθεί και να απαλλαχθεί από τη Δημόσια και τη Δωρεάν που επιβάλλεται ένα κράτος να διαθέτει.
Τα Δημόσια Νοσοκομεία και άλλες δομές στήθηκαν από τους φόρους λαού και σήμερα με τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. και τις ευλογίες των πρώην και νυν κυβερνήσεων, αφού πρώτα τις μαραζώνουν, τις κλείνουν για να τις πουλήσουν στους καιροσκόπους του κεφαλαίου που περιμένουν με το στόμα ανοιχτό. Δείτε: Λιμάνια, Αεροδρόμια, ΟΠΑΠ, ΟΤΕ, ΔΕΗ και ό,τι φιλέτο υπάρχει στη μικρή αλλά όμορφη Ελλάδα μας. Λόγος αγανάκτησης δεν είναι που η μικρή – μεσαία επιχείρηση που μέσα από κόπους και αγώνα τα τελευταία 50 χρόνια δημιουργήσαμε για να βρουν τα παιδιά μας να πατήσουν τα πόδια τους, τους ανάγκασαν να τις πουλήσουν και να ξενιτευτούν, 500 και πλέον χιλιάδες μαζί με τους νέους επιστήμονες. Καμιά αντίσταση δεν φέρνει η σημερινή υποτιθέμενη κυβέρνηση του λαού, όπως μας έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, η επονομαζόμενη Αριστερά. Όπου μαζί με την συγκυβέρνηση του Καμμένου που άρπαξε την ευκαιρία του αγανακτισμένου διαμαρτυρόμενου λαού στις πλατείες από την προηγούμενη κυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και σήμερα συγκυβερνά με τον ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσουν το έγκλημα που διέπραξαν οι προηγούμενοι. Έτσι επιβιώνει το σύστημα.
Εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ βάζουν τάχα μου σε σκέψη ακόμα και για εισφορές από τους γονείς στα Δημόσια Σχολεία. Τι άλλο να περιμένουμε από τους σωτήρες με τις μεταρρυθμίσεις τους στην Παιδεία, πριν και σήμερα αντί για αναβάθμιση βλέπουμε φανερή την υποβάθμιση.
Το λένε οι μαθητές, οι σπουδαστές, αλλά πολύ περισσότερο το λένε οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, με τέτοιες μεταρρυθμίσεις ανακόπτουν τη μόρφωση, δεν συμφέρει. Τέλος για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους που θα μπορούσαμε να συζητάμε μέρες και νύχτες και να μη φτάνει μια ολόκληρη εφημερίδα να τα γράψει. Έχουμε την υποχρέωση να βλέπουμε και να ακούμε και να μην μένουμε απαθείς σε αυτά που μας επιβάλουν και καταστρέφουν ό,τι κτίσαμε τόσα χρόνια. 2,5 εκατομμύρια είναι οι Συνταξιούχοι στην Ελλάδα μας, να θεωρήσουμε μέσα από αυτούς το 1 εκατομμύριο ανήμπορους για λόγους Υγείας, 500 χιλιάδες να μένουν απαθείς γιατί είναι έτσι από τη φύση τους, 1 εκατομμύριο που μένει, πρέπει να βγει στους δρόμους και να αντισταθεί. Άλλωστε έχουμε το προνόμιο που δεν δουλεύουμε. Μόνο με τον αγώνα θα μπορέσουμε να ανακόψουμε τον δρόμο που θέλουν να μας οδηγήσουν. Αγώνας που γίνεται, δεν πάει χαμένος! Χαμένος είναι αυτός που δεν γίνεται και το χάσιμο θα το υποστούμε όλα τα λαϊκά στρώματα, εργαζόμενοι, μισθωτοί και συνταξιούχοι όλων των κλάδων.
Για όλες τις παραπάνω αιτίες και όχι μόνο θα πρέπει να μην εγκαταλείπουμε να διεκδικούμε δικαιώματα και κατακτήσεις πολλών δεκαετιών. Ενδεικτικά θα αναφέρω τη δωρεάν και δημόσια Υγεία, την άμεση κατάργηση της εισφοράς των συνταξιούχων στην Υγεία, να αποκατασταθούν όλες οι περικοπές στις συντάξεις μας και επιστροφή όπως ήταν το 2009. Επιστροφή του 13ου και 14ου μισθού για όλους τους μισθωτούς και Συνταξιούχους. Αυτά και για πολλά άλλα εμείς οι Συνταξιούχοι πρέπει να αγωνιστούμε. Εχουμε ηθική υποχρέωση στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας.
Στέλιος Πετράκης,
συνταξιούχος