Πληρώνουμε συνεχώς περισσότερους φόρους, ενώ αντίθετα η ανταποδοτικότητα αυτών που πληρώνουμε για μια καλύτερη ζωή, συρρικνώνεται ή έπαψε να υπάρχει: Η Παιδεία πάει απ’ το κακό στο χειρότερο με τους… πειραματισμούς του κάθε υπουργού της (παλιά μου τέχνη!), η Υγεία τείνει να ιδιωτικοποιηθεί με τις χρονοκαθυστερήσεις εξυπηρετήσεων (το λιγότερο 3 μήνες για μια εξέταση με ραντεβού). Οσο για την ασφάλεια, είμαστε τυχεροί κάθε μέρα που ξημερώνει και βρισκόμαστε εν ζωή, χωρίς να μας έχουν διαρρήξει -ακόμη- το σπίτι, να μας έχουν ληστέψει ή να μας έχουν “μισερώσει”!
Γενικά έχουμε την αίσθηση πως οι άγριοι φόροι που πληρώνουμε, άμεσοι και έμμεσοι, καταλήγουν σε έναν άπατο πίθο Δαναΐδων! Από τη μια ο ανέγγιχτος και “ημέτερος” συνδικαλισμός που καλά κρατεί παντού, από την άλλη το “άτρωτο” δημόσιο με τις ΔΕΚΟ και τις εν πολλοίς άχρηστες υπηρεσίες του τα κατατρώνε όλα. Ποιος πληρώνει για όλα αυτά; Μα φυσικά η άλλοτε περίφημη μεσαία τάξη! Της οποίας μισθοί και συντάξεις είναι πάντα στο στόχαστρο. Αλλά κι αυτή, η μεσαία τάξη, μέχρι πότε θα αντέξει; Αιτούμενο, εδώ και δεκαετίες, δεν ήταν η διεύρυνση της φορολογικής βάσης; Την είδατε εσείς πουθενά;