Πολιτική ευθύνη

Eχει υποχρέωση ένας πολιτικός, να δίνει λόγο για τις ευθύνες, που αναλαμβάνει. Αν τήρησε, δηλαδή, με σεβασμό ή πλημμελώς το νόμο. Αν υπερέβη των καθηκόντων του ή έκανε παραβάσεις της έννομης τάξης και των ηθικών κανόνων. Να δηλώσει υπεύθυνος, ή όχι για κάποια συγκεκριμένη ζημιά στο δημόσιο, που έχει προκληθεί από αμέλεια ή παράλειψή του.
Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών έγινε, ώστε να δουλέψει ο υπουργός ανενόχλητος από μηνύσεις αντιπάλων του για κακοδιαχείριση και λοιπές παρανομίες. Ο θεσμός, όμως, εκτραχύνθηκε. Το σύστημα γέννησε τη διαπλοκή και ο πολιτικός οχυρώθηκε πίσω από το νόμο αφ’ ενός και αφ’ ετέρου τον “κώδικα της σιωπής”. Βάσει αυτής της ιδιότυπης συμπεριφοράς, που απαγορεύει, όχι μόνο την κοινολόγηση των μυστικών μεταξύ των, αλλά και των αλληγοριών, τα λάθη και τα γεγονότα κρύπτονταν κάτω απ’ το χαλί.
Είναι φανερό, ότι όποιος αρνείται να συμφιλιωθεί με τα λάθη του και να κάνει αυτοκριτική, καταντά επικίνδυνος για τον εαυτό του, γιατί κάποτε αποκαλύπτεται και δεν θ’ αποφύγει τη χλεύη της κοινωνίας. Η περίπτωση του κ. Παπαντωνίου είναι μείζον θέμα. Βέβαια, ουδείς μπορεί να παραβλέψει το τεκμήριο της αθωότητας και να εκφράσει έντονα αισθήματα διαμαρτυρίας, αν οι μέχρι τώρα ενδείξεις, δεν μετατραπούν απ’ τη δικαιοσύνη σε αποδείξεις.
Δεν είναι τώρα η υπόθεση του κ. Παπαντωνίου, που κατηγορείται, ότι πήρε χρήματα απ’ την προμήθεια έξι (6) φρεγατών. Προϋπήρξαν οι περιπτώσεις Τσουκάτου, Μαντέλη και Τσοχατζόπουλου. Το περίεργο είναι η αφωνία του πρώην πρωθυπουργού κ. Σημίτη, ο οποίος για κανέναν απ’ τους ανωτέρω πρωτοκλασάτους των κυβερνήσεών του δεν τοποθετήθηκε δημόσια. Θεωρείται ότι ο κ. Σημίτης όφειλε να είχε την ευθιξία να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για όσα συνέβησαν κατά την περίοδο την πρωθυπουργίας του. Ηταν τελείως αδιάφορος. Δεν το ‘κανε και μ’ αυτό αποδεικνύει ότι δικαίως αναρωτιέται ο καθ’ ένας πώς διοίκησε τη χώρα για 8 χρόνια.
Τώρα για την περίπτωση Παπαντωνίου τίθεται το ερώτημα, αν πρέπει να πάρει θέση. Το να εγκαλείται, όμως, να τοποθετηθεί, είναι σαν να προκαταλαμβάνει ένα αποτέλεσμα. Δεν θα κάνει τίποτα, τηρώντας την ίδια τακτική. Πάντως, η αφωνία του επιβεβαιώνει τις πολιτικές του ευθύνες.
Το ’χουν οι Ελληνες πολιτικοί να μην αναλαμβάνουν πολιτική ευθύνη. Ο κ. Κ. Καραμανλής έδειξε “βουβαμάρα” για το έλλειμμα, που άφησε το 2009, το οποίον υπογραμμίζει τη δική του πολιτική ευθύνη για το χρέος. Ο κ. Ε. Βενιζέλος δεν ανέλαβε ευθέως την πολιτική ευθύνη, ως υπουργός Οικονομικών για το ξεχασμένο στο συρτάρι του στικάκι με τη λίστα Λαγκάρντ. Το ίδιο συνέβη με τον κ. Σαμαρά, που ως πρωθυπουργός δεν δέχθηκε απ’ το υπ. Οικονομικών της Βορ. Ρηνανίας – Βεστφαλίας, Μπόργιανς τη λίστα με τα ονόματα Ελλήνων φοροφυγάδων. Αν στη λίστα Λαγκάρντ δεν βρισκόταν το όνομα της συζύγου του κ. Παπαντωνίου, σήμερα θα μας κούναγε το… δάχτυλο. Την υστεροφημία τους αυτοί οι κύριοι δεν πρόκειται να εξασφαλίσουν.
Η αυτοκριτική, να παραδέχονται οι πολιτικοί τα λάθη τους και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν για την πολιτική που άσκησαν, είναι ένδειξη δημοκρατικής συνείδησης. Δυστυχώς, τούτο αποτελεί την κακοδαιμονία, που μας δέρνει και είναι αυτονόητο, ότι αν δεν διορθωθούμε, η ευάλωτη χώρα μας στην παγιδευμένη περιοχή, που βρίσκεται, δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει την πολιτική της θωράκιση.