H χρεοκοπία των ιδεών σε μια χώρα που έχει παραχωρήσει προ πολλού γη και ύδωρ σε καιροσκόπους και αρπακτικά που συρρέουν στη χώρα για να επενδύσουν σε μια πεθαμένη αλλά πολύ φτηνή από πλευράς κόστους αγορά, το αναμάσημα παλαιών ξεπερασμένων συνθημάτων από πολίτες που έχουν σκουριάσει μαζί με τα κόμματά τους, δεν είναι παρά ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, την στιγμή μάλιστα που ο κουρνιαχτός για την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη δεν λέει να κοπάσει. Χρεοκοπία βέβαια όχι μόνο των ιδεών αλλά και των πράξεων που θα έπρεπε να τις συνοδεύουν αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Οι ελπίδες για να καταλάβει ο λαός τι παίζεται σε βάρος του είναι λίγες, όπως πολλές δεν είναι και εκείνες που θα επέφεραν μια αιφνίδια ανατροπή στις ήδη δημιουργούμενες προβληματικές σχέσεις μεταξύ των πολιτών. Αν συνεννοούνταν οι πολίτες για μια κοινή πόρευση, αν είχαν από την αρχή θέσει την κόκκινη γραμμή πέραν της οποίας δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρξει άλλη λιτότητα, κανείς από τους εντεταλμένους κομματικούς εντολοδόχους δεν θα είχε σπρώξει άφοβα την χώρα στον γκρεμό. Δεν θα υπήρχε μάλιστα ούτε καν περισσό θράσος όπως το σημερινό που βαφτίζει την φτώχεια – ανάπτυξη και την παρακμή – πρόοδο.
