Ποδόσφαιρο και φασισμός

Την αντίληψη ότι το ποδόσφαιρο είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για να δείξουν την υπεροχή του συστήματος και την… ισχύ τους, είχαν όλοι οι δικτάτορες των φασιστικών καθεστώτων του 20ου αιώνα. Θυμηθείτε τους “Ολυμπιακούς Αγώνες” του 1936 στη χιτλερική Γερμανία (με τον πολυνίκη Αμερικανό Όουενς!) αλλά και την ταινία “Το ημίχρονο του Θανάτου”, βασισμένη σε ένα πραγματικό γεγονός (1941) με τη διεξαγωγή ενός ποδοσφαιρικό αγώνα Κιέβου – Γερμανίας. Η νίκη του Κιέβου είχε ως αποτέλεσμα την εκτέλεση των Ουκρανών παικτών που είχαν το… θράσος να νικήσουν τους Γερμανούς κατακτητές! Κι έτσι κι αλλιώς, σε τέτοιες περιπτώσεις, οι υπό κατοχή πολίτες είναι πάντα οι χαμένοι: Αν νικήσουν, εκμηδενίζονται ή εκτελούνται επειδή νίκησαν! Αν χάσουν, έ, τότε εκτελούνται επειδή έχασαν! Υπάρχουν πάρα πολλές εκδοχές της παραπάνω ποδοσφαιρικής ιστορίας: τόσο σε βιβλία, όσο και σε ταινίες. Χαρακτηριστικότερη και διασημότερη είναι εκείνη (1972), με τον Πελέ (επιθετικό γκολτζή) και τον Σιλβέστρε Σταλόνε (τερματοφύλακα) που, στο ημίχρονο της νίκης τους εναντίον των Γερμανών, καταφέρνουν να “αποδράσουν” χαμένοι ανάμεσα στο πλήθος του λαού που οργανωμένα μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο και πανηγυρίζοντας “αγκαλιάζει” και φυγαδεύει τους ποδοσφαιριστές, παίρνοντάς τους έξω από το γήπεδο!
Στ.Γ.Κ.