Ποδοσφαιρικά…

«Μου αρέσει να σκέφτομαι πως για εσάς, η καριέρα μου έγινε ένα παραμύθι. Τώρα είναι το πραγματικό τέλος. Θα βγάλω αυτή τη φανέλα για τελευταία φορά. Θα την φυλάξω, ακόμα και αν δεν είμαι έτοιμος να πω “φτάνει”. Ίσως δεν θα είμαι ποτέ. Συγχωρέστε με που δεν έδωσα συνεντεύξεις και δεν ξεκαθάρισα τις σκέψεις μου, αλλά δεν ήταν εύκολο για εμένα να “σβήσω το φως”. Φοβάμαι. Δεν είναι ο ίδιος φόβος που νιώθεις όταν στέκεσαι μπροστά στο τέρμα, έτοιμος να εκτελέσεις πέναλτι. Αυτή τη φορά δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα μοιάζει το μέλλον μέσα από τις τρύπες του διχτυού. Επιτρέψτε μου να φοβάμαι. Αυτή τη φορά, είμαι εγώ που χρειάζομαι εσάς και την αγάπη που πάντα μου δείχνετε…» Απ’ τα που είπε μεταξύ των άλλων ο για 28(!) χρόνια ποδοσφαιριστής της ιταλικής ομάδας Ρόμα Φραντζέσκο Τότι, αποχαιρετώντας τους οπαδούς της, στον τελευταίο του αγώνα, τον περασμένο Μάιο.

«Από το ότι, ορμώμενος, τα χρόνια περνούν γρήγορα/ και αυτό το βρίσκω πικρό και άδικο/ […] θα υμνήσω και εγώ με τη φτωχή την πένα μου/ τον ιδιόρρυθμο πλην όμως φιλότιμο χαρακτήρα/ του παίκτου της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου./ Θα υμνήσω γιατί το παιδί αυτό/ από τις ταπεινές τις γειτονιές του Περισσού προερχόμενο,/ της Ριζουπόλεως και της Σαφράπολης,/ ήταν το μόνο από πολλούς άλλους/ που παρά την υπεροψία της νεότητάς του/ εκράτησεν ενός λεπτού στα μυστικά σιγή/ για όσους βετεράνους δεν επέτυχαν το γκολ σε κρίσιμη στιγμή/ απορρίπτοντας έτσι ακόμα και τον θάνατο/ μια και αγνόησε όλους αυτούς τους αθλητές/ που τώρα βρίσκονται στο χώμα». Από το ποίημα “Ωδή στον παίκτη της ΑΕΚ και της Εθνικής Χρήστος Αρδίζογλου”, του Γιώργου Μαρκόπουλου.

“Σ’ έναν αγώνα πήρε/ Και του διαιτητή το πορτοφόλι!/ Τίναζε χούφτα χώμα/ Στου αμυντικού τα μάτια να σκοράρει/ Κι ένα θρυλικό απόγευμα/ Τον φέραν χωροφύλακες με χειροπέδες απ’ το κελί του/ Να παίξει το κρίσιμο παιχνίδι ΑΕΚ-ΠΑΟ/ Νίκησε η Ένωση με δυο γκολ δικά του/ Και τον οδήγησαν αμέσως ξανά/ Εκεί από όπου τον είχαν φέρει/ (Τα επινίκια ανήκανε σ’ άλλους)/ Έτσι πικραμένον/ Τον βρήκαν αργότερα κρεμασμένον/ Με των παπουτσιών τα κορδόνια στο κελί του. Κι εμείς δεν ψάλλαμε ακόμη/ Ένα τρισάγιο Για την ανάπαυση της παιδικής/ Μετέωρης/ Ψυχής του». Από το ποίημα “Κρέμασε την Ζωή του στα Γκολπόστ” (αναφέρεται στον ποδοσφαιριστή Λάκη Σοφιανό) του Γιάννη Κουβαρά.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ένας Ιταλός ποδοσφαιριστής, παγκόσμιας κλάσης, μιλά για τον εαυτό του, απευθυνόμενος στους οπαδούς της μοναδικής ομάδας που υπηρέτησε, επί τη αποχωρήσει του από τα γήπεδα, ύστερα από 28 χρόνια σ’ αυτά… Ένας σημαντικός σύγχρονος Έλληνας ποιητής υμνεί με την πένα του έναν ιδιαίτερα ταλαντούχο αλλά και ιδιόρρυθμο ποδοσφαιριστή, όταν αυτός βρισκόταν στις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του, ενώ ένας ζωγράφος τον κάνει πίνακα… Ένας άλλος σημαντικός σύγχρονος Έλληνας ποιητής κάνει “τρισάγιο” για την ψυχή ενός άλλου επίσης ταλαντούχου, πλην όμως με “ιδιαιτερότητες” ποδοσφαιριστή κάποια χρόνια μετά το τραγικό φευγιό του από τη ζωή… Και στην ποίηση του ποδοσφαίρου και στο ποδόσφαιρο της ποίησης αφιερωμένες οι σημερινές στάσεις…