Η… πνοή του Ελευθερίου Βενιζέλου

Σε εορταστικούς ρυθμούς τα Χανιά και όλη η Κρήτη, για τα 100 χρόνια της Ένωσης με την Ελλάδα.
Σχέση αδερφική, που επιβεβαιώθηκε πολλάκις μέσα από κοινούς αγώνες.
Μαζί στους πολέμους, μαζί στις χαρές, μαζί στις λύπες, το νησί μας ένιωσε και νιώθει τα ίδια αισθήματα με όλο τον ελληνισμό.
Όπως και σε κάθε ανθρώπινη σχέση, έτσι και εδώ δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα… παράπονα. Δεν είναι όμως η μέρα κατάλληλη για να μπουν στο ζύγι η προσφορά των Κρητών και η ανταπόδοση της ελληνικής πολιτείας προς το νησί.
Η επέτειος αυτή είναι ίσως μια αφορμή για να αναζητήσουμε την ουσία της λέξης “ένωση”, σε μια κοινωνία διαιρεμένη, σε τοπικό και όχι μόνον επίπεδο.
Η αλυσιδωτή αντίδραση της κρίσης, οδήγησε σε μια μη ελεγχόμενη κοινωνική έκρηξη, η δυναμική της οποίας αλλοίωσε ριζικά τη δομή της ελληνικής κοινωνίας, έτσι όπως την ξέραμε τις τελευταίες δεκαετίες.
Αντεγκλήσεις, αντιπαραθέσεις, θεωρίες περί άκρων και μια επιχείρηση νέου εθνικού διχασμού, φέρνουν στην επιφάνεια το -κατά πολλούς- προφανές.
Η πλειοψηφία των πολιτών σήμερα, δεν στερείται πολιτικής σκέψης, ούτε όρεξης για να αλλάξει τα κακώς καμωμένα. Αυτό που απουσιάζει είναι η μεγάλη πολιτική μορφή που θα δώσει όραμα και ελπίδα.
Μια μορφή όπως αυτή του Ελευθερίου Βενιζέλου ο οποίος -ανεξάρτητα από το πολιτικό φάσμα μέσα από το οποίο τον εξετάζει κανείς- υπήρξε αναμφίβολα ο άνθρωπος που ενέπνευσε εκατομμύρια Έλληνες.
«Οι πολιτισμένοι λαοί κερδίζουν την εξουσία με την ψήφο των πολλών, κυβερνώνται με την ικανότητα των ολίγων και μεγαλουργούν με την πνοή του ενός» έλεγε ο ίδιος.
Και η πνοή αυτή, δυστυχώς, δεν υπάρχει σήμερα.