Περπατώ στα γραφικά στενά της πόλης για υπηρεσιακά και άλλα θέματα. Οδός Ελευθερίου Βενιζέλου, διάσπαρτη από παλιά αρχοντικά δίπλα στη θάλασσα του Κουμ Καπί με την αναπλασμένη πλευρά των Χανίων, πόλος έλξης τουριστών και ντόπιων με τα υπαίθρια καφέ και μπαρ. Απ’ τις διαβάσεις βλέπω τη θάλασσα λιόλουστη και γαλανή να μου κλείνει το μάτι και τις παρέες των παιδιών που προχωρούν με γέλια προς την ακτή. Διαλέγω τη δροσερή πλευρά του δρόμου και καθώς περνώ ρίχνω φευγαλέες ματιές στις δαντελωτές εξώπορτες των παλιών αρχοντικών με τις δροσερές αυλές. Ερημες μοιάζουν, μπορεί να τρέχουν οι ένοικοι για τις δουλειές τους, πού καιρός για ρεμβασμούς κάτω από τις καταπράσινες πορτοκαλιές. Βλέπω και μέσα από τον χρόνο, φαντάζομαι τις παρέες να πίνουν καφέ και πορτοκαλάδες και τα παιδιά με το “υποβρύχιο” κάτω από την αυστηρή επίβλεψη των μεγάλων. Παρόλο που στα Χανιά υπάρχει μέριμνα για τον παλιό ιστό της πόλης τον διάστιχτο με τις παλιές όμορφες κατοικίες, πάντα έχω λόγους για να γκρινιάζω καθώς συγκρίνω αυτούς τους ανθρώπινους χώρους για να ζεις, με τα σύγχρονα τσιμεντένια κλουβιά που όσα φυτά και να βάλεις στο μπαλκόνι, τσιμεντένια κλουβιά παραμένουν. Πού είναι το χώμα, η σκιά των δέντρων, το παιχνίδισμα του ήλιου πίσω από τις φυλλωσιές, οι συναυλίες των τζιτζικιών και τα πουλιά που κελαηδούν στα κλώνια; Εγώ ως γνήσιο παιδί της φύσης, δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο. Οι φωνές από το χτες ζωντανεύουν στο βιαστικό διάβα μου καθώς φτάνω στο σπίτι μιας μακρινής θείας που με καλούσε συχνά να περνώ τα καλοκαίρια παρέα με τις ξαδέλφες μου. Οι κληρονόμοι αποφάσισαν να δώσουν το σπίτι αντιπαροχή. Μόνο η πρόσοψη έμεινε… Μπήκα μια μέρα καθώς περνούσα, έπαθα κατάθλιψη… Ορμησαν οι φωνές από το χτες, η θεία με τα ατέλειωτα αστεία της και οι ξαδέλφες με τα γέλια και τα πειράγματα. Απέναντι το καφενεδάκι “Η Λεύκα” όπου σύχναζε ο νεαρός που άρεσε της ξαδέλφης μου της Μαλάμως. – Τρέχα, τρέχα, μου έλεγε καθώς κρεμιόταν στο παράθυρο, ο τύπος είναι απέναντι. Και έλυνε τα μακριά μαύρα μαλλιά της να τα δει τ’ αγόρι απ’ τ’ αντίκρυ μαγαζί. Διακτινίζομαι και πάλι στο καυτό απομεσήμερο του σήμερα. Αλλωστε έφτασα κιόλας στην υπηρεσία. Μπαίνω στο σύστημα εξαφανίζομαι…
