ΚΑΘΕ χρόνο τέτοιες μέρες, κυβέρνηση και αντιπολίτευση ξεσπαθώνουν για «ένα πουκάμισο αδειανό» που είναι οι μνημονιακοί προϋπολογισμοί. Ή μάλλον είναι… γεμάτοι από φόρους! Ξιφουλκούν οι αρχηγοί των κομμάτων προσπαθώντας να μας πείσουν για το ποιος είναι πιο πολιτικάντης, πιο ψεύτης(!) ή πιο ειλικρινής.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ καμιά κρίση, και κανένα μνημόνιο (μπαίνουμε πια στο τέταρτο;) δεν είναι ικανά να μας συνεφέρουν.
ΕΤΣΙ, λοιπόν, και ο 8ος μνημονιακός προϋπολογισμός θα είναι σε λίγο νόμος του κράτους. Κι αυτός, παρόμοια με τους προηγούμενους κινείται στα ίδια πλαίσια δίνοντας βαρύτητα στη λιτότητα, με περικοπές σε δαπάνες, αποβλέποντας στην οπωσδήποτε αύξηση εσόδων, σύμφωνα με τα υπογραφέντα.
ΩΣΤΟΣΟ υπάρχει μια καθοριστική διαφορά σε σχέση με τους προηγούμενους: η κυβέρνηση ελπίζει ότι ο προϋπολογισμός του 2018 θα οδηγήσει -και μακάρι να μη διαψευστεί- την Ελληνική Οικονομία εκτός των Μνημονιακών προγραμμάτων επιτρέποντας έτσι στη χώρα να απαγκιστρωθεί από τα προγράμματα δημοσιονομικής λιτότητας, που οδήγησαν την εθνική Οικονομία σε χρόνια και βαθιά ύφεση.
ΑΝ όμως συνεχίσουμε την ίδια πολιτική, δηλαδή της υπερφορολόγησης εισοδημάτων, μισθών και συντάξεων, χωρίς ταυτόχρονα να έχουμε και μια στοιχειώδη ανάπτυξη, τότε μάλλον κανένας προϋπολογισμός δεν θα είναι ικανός να μας σώσει. Απλά θα συντηρούμαστε ή μάλλον θα επιβιώνουμε ως χώρα. Ευκταία η έξοδος από τα μνημόνια, όπως το επιθυμεί κι ο κ. πρωθυπουργός, όμως για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, η Οικονομία θα πρέπει να αλλάξει ρότα, τόσο σε ό,τι αφορά την ενίσχυση της καινοτομίας παντού, όσο και στον περιορισμό των δαπανών του δημοσίου. Αλλά, όταν η κάθε κυβέρνηση κοιτάζει -ακόμη και σήμερα- πώς θα βολέψει τα «δικά της» παιδιά, έστω κι αν όπως ισχυρίζεται η ίδια ότι είναι «παιδιά λαϊκών οικογενειών» (Θ. Φωτίου), δεν νομίζουμε πως υπάρχουν πολλά περιθώρια για μια ηρωική «έξοδο».
