Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Περί πολιτικής. Οπως πάντα…

• «Ο χώρος που λέμε “πολιτική” είναι γεμάτος νευρώσεις και ψυχώσεις, εμμονές και σύνδρομα μεγαλομανίας»
[Μάρω Βαμβουνάκη (1948-), πεζογράφος, σε συνέντευξή της στην “Κυριακάτικη Ελευθερία”, 10-9-17]

ΟΛΕΣ οι ανθρώπινες δραστηριότητες ενέχουν  πολιτική: πολιτική ασκούν οι κυβερνήσεις και τα συνδικάτα, πολιτική και οι θρησκείες· πολιτική έχουν οι επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ με τον Τύπο, πολιτική και τα social media· πολιτική εκφράζει ο τρόπος χειρισμού της γλώσσας, πολιτική κάνει κι ο απέχων από τις εκλογές.
ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ τριπλές εκλογικές αναμετρήσεις όξυναν την  κομματική αντιπαράθεση, με τις πολώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Ειδικότερα, ο νέος νόμος για την τοπική Αυτοδιοίκηση («Κλεισθένης», απλή αναλογική), μπορεί μεν να είναι πιο αντιπροσωπευτικός, όμως θα αποτελέσει εμπόδιο για το σχηματισμό πλειοψηφιών στα συμβούλια. Η δυστοκία στη λήψη αποφάσεων, δεν θα υποκρύπτει παραταξιακά «πάρε-δώσε»; Όσο για τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές (7/7/2019), προβλέπονται κι αυτές έντονα διχαστικές. Με όπλο τα fake news και τις κάθε είδους διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας στα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης», στα ΜΜΕ και τον Τύπο, τα κόμματα θα προσπαθήσουν να παρασύρουν ψηφοφόρους. Η συνεχής λιτότητα, αλλά και η απελπισία από το τέλμα που βρισκόμαστε, θα επηρεάσουν τους ψηφοφόρους. Ίσως μερικές «σειρήνες» προσελκύσουν ένα μέρος των οπαδών της αποχής. Όσο για τη δύσμοιρη ελπίδα για «καλύτερες ημέρες», μάλλον η έλευσή της θα αναβληθεί και πάλι.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ που ζούμε χρόνια τώρα, δεν ήλθε ξαφνικά. «Δουλέψαμε σκληρά» γι αυτήν κόμματα, πολίτες, κράτος και φορείς: άλλοι ενσυνείδητα (πολιτικοί), άλλοι ασυνείδητα (πολίτες). Αλλά, ας δούμε πώς περιγράφει αυτό το ζοφερό κλίμα ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, ένας από τους εξέχοντες κριτικούς της  λογοτεχνίας μας. Σε συνέντευξή του στο Athens Voice (18-4-2015) επισημαίνει:
«Είμαστε μια χώρα, όπου ο νόμος δεν είναι υποχρεωτικός. Ο ίδιος ο νόμος μάλιστα συχνά προτρέπει στην παράβαση ή την επιβραβεύει, ενώ τιμωρεί τη νομιμοφροσύνη, μειονεκτούσα στον ανταγωνισμό. (…) Δημοκρατικό, προοδευτικό, ιερό δικαίωμα θεωρείται η βία των λίγων επί των πολλών, που πληρώνουν τα σπασμένα, οι καταλήψεις και οι καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, ο αποκλεισμός της κυκλοφορίας και των μεταφορών, η ομηρεία πόλεων, παραγωγών, τουρισμού, μαθητών, σπουδαστών, ασθενών…, οι βαρβαρότητες σε μνημεία, το κιτσαριό των συνθημάτων και γκράφιτι, η ηχορύπανση της ντουντούκας και των ηρωικών παιάνων, οι ρεβανσιστικές φαντασιώσεις του νέου Δεκέμβρη, του Γράμμου και των γουναράδικων. Λες και το αύριο του έθνους, το μέλλον αυτών των παιδιών είναι… η κάθοδος στον Ομφαλό για να κάνουν μάνες δίχως γιους… ή το Κούγκι, η Έξοδος των Βρυξελλών! Όλα αυτά δεν είναι σύμπτωση ή άσχετα μεταξύ τους, είναι αλληλένδετα, πραγματική κουλτούρα αντικοινωνικότητας και ανομίας, όπου συμπράττουν η αναξιοκρατία, η καταδίκη της αριστείας, η παιδαγωγική της ελάσσονος προσπάθειας»
ΣΗΜΕΡΑ περισσεύει ο κυνισμός. Ο διχαστικός λόγος είναι η εύκολη «λύση» για συσπείρωση των κομμάτων. Χρησιμοποιείται μια εμφυλιοπολεμική ή διλημματική γλώσσα, η δε Συμφωνία των Πρεσπών παραμένει καταλύτης των εξελίξεων… Όσο για το αριστερό δημοψήφισμα του 2015, αποτέλεσε την απαρχή για περισσότερες αριστερές “Kolotumbes” δείχνοντας και το μέγεθος της εξουσιομανίας των κυβερνώντων. Η ελληνική γλώσσα ανασκολοπίστηκε στα στόματα των «αριστερών» πολιτικάντηδων. Οι δε παροχές, διορισμοί και μετατάξεις της τελευταίας στιγμής ανέδειξαν τις παλαιοπολιτικές μεθόδους που μας ταλανίζουν.
… ΚΙ ΟΜΩΣ! Αντίβαρο στα παραπάνω βλέπουμε την  πολιτική να επιστρέφει δυναμικά στους άλλοτε αδιάφορους νέους συμπολίτες μας. Έστω και με άλλη μορφή: ο παλαιοκομματισμός, καταδικασμένος εν μέρει στη συνείδηση των νέων, τείνει να αντικατασταθεί από ένα ανανεωτικό ρεύμα δίνοντας ελπίδες για κάτι το διαφορετικό.
ΓΙΑ τους φερέλπιδες, λοιπόν, «νεόκοπους» πολιτικούς που μας προέκυψαν (ή θα μας προκύψουν) παρατίθενται οι παρακάτω «περί πολιτικής» σκέψεις παλιών πολιτικών και συγγραφέων:
-Στην Ελλάδα, γεγονότα όπως η υπογραφή της Συνθήκης των Πρεσπών κι ο τρόπος με τον οποίο «πέρασε» από τη Βουλή, επιβεβαιώνει αυτό που λέει ο Winston Churchill (1874-1965): «μερικοί άνθρωποι αλλάζουν κόμμα για χάρη των αρχών τους, (και) άλλοι αλλάζουν αρχές για χάρη του κόμματός τους», ή και του προσωπικού τους συμφέροντος, προσθέτουμε. Το είδαμε με τη διάλυση των μικρών κομμάτων και τη μετατόπιση «γυρολόγων» βουλευτών σε άλλες «ιδεολογίες», για χάρη μιας εφήμερης εξουσίας.
-Ζούμε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Έτσι που ακόμη κι ο αέρας που αναπνέουμε, όπως είπε κάποιος,  να είναι γεμάτος από υποσχέσεις, αλλά και το αντίστροφο!
-Αυτό που κυρίως μας προσβάλλει, χωρίς μάλιστα να αντιδρούμε, είναι η υποτίμηση της νοημοσύνης μας: πράγματα που ελέχθησαν δημόσια από τους κυβερνώντες λησμονήθηκαν, ή διαστρεβλώνονται συνεχώς  δικαιώνοντας τον John Kenneth Galbraith (1908-2006) που είπε πως «τίποτα δεν είναι τόσο αξιοθαύμαστο στην πολιτική όσο η βραχεία μνήμη».
-Υποτίθεται πως, ένας που εκλέγεται πρωθυπουργός σε μια χώρα, εκπροσωπεί όλους τους πολίτες. Δεν διχάζει. Η «πρώτη φορά» αριστερή κυβέρνηση ανέσυρε από τα κιτάπια της τον όρο «ηθικό πλεονέκτημα»! Πιθανόν να το είχε όσο δεν ασκούσε εξουσία. Κυβερνώντας όμως, αναβίωσε όλα τα κατάλοιπα του παλαιοκομματισμού που απέδιδε στους προηγούμενους. Επιπλέον, αγκάλιασε τις τακτικές που κατηγορούσε, καθιστώντας τες μάλιστα «poliτιcally correct» (=πολιτικά ορθές)! Αλλά, όπως λέει ο Ιρλανδός πολιτικός Daniel O’ Connell (1776-1847) «τίποτε δεν μπορεί να είναι πολιτικά ορθό, αν είναι ηθικά λάθος». Και η κυβέρνηση ήταν-και είναι- σε πολλά λάθος!
–  Ο André FROSSARD (1915-1995), Γάλλος δημοσιογράφος και φιλόσοφος, είναι κατηγορηματικός:«Κάθε φορά που οι περιστάσεις θέτουν σε δίλημμα έναν πολιτικό στο να επιλέξει ανάμεσα στο κόμμα και την αλήθεια, είναι σίγουρο πως αυτός θα επιλέξει το κόμμα»! Γι αυτό και γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια της κρίσης (2010-2019) πολλούς ανίκανους πολιτικούς, αλλά και άλλους «ικανούς για όλα»!
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ κανείς να παραθέσει σωρεία «εμπειρικών» απόψεων κυρίως περί «οπορτουνιστικής» πολιτικής, παλιάς και σύγχρονης. Δεν θα άλλαζε κάτι. Όμως, αυτό που θα μπορούσε ίσως να αλλάξει το πολιτικό μας σύστημα είναι η αλλαγή νοοτροπίας ψήφου μας: παραμένουμε, δυστυχώς και σήμερα, θύματα ενός φτηνού λαϊκισμού (σοσιαλιστικού, αριστερού ή δεξιού) αγνοώντας ότι ο λαϊκισμός οδηγεί πάντα μόνο στην καταστροφή. Συνεπώς, κάθε φορά που βρισκόμαστε σε (οποιαδήποτε) κρίση, δεν φταίει κανείς άλλος παρά μόνον ο κακός- ή ο ανώριμος- εαυτός μας. Που δεν υιοθετεί μια σωστή πολυδιάστατη οπτική των πραγμάτων. Στην ιστορία της πολιτικής τα ίδια τα γεγονότα δεν λένε τίποτε. Αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος ερμηνείας τους…


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα