ΚΑΛΟΝ είναι να ακούγονται, όχι μόνον από τους πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές αλλά και από τους λεγόμενους πνευματικούς ανθρώπους, οι απόψεις για τα αίτια της μακρόχρονης κρίσης που έπληξε -και πλήττει- τη χώρα μας εδώ και οκτώ χρόνια.
ΛΕΕΙ, λοιπόν, ο πολύ αξιοσέβαστος και έγκυρος καθηγητής Γλωσσολογίας, ο κ. Γ. Μπαμπινιώτης (φωτ.) (συζητώντας με το δημοσιογράφο Ν. Μπασκόζο), στο βιβλίο του “Πικρές αλήθειες της γλώσσας μας” (2017) και τα εξής:
«Η κρίση αυτή (2008-2018) οφείλεται, μεταξύ άλλων, και στο ότι δεν μορφώσαμε στην παιδεία μας ανθρώπους σκεπτόμενους, ευαίσθητους, καλλιεργημένους, με αίσθηση ευθύνης πάνω απ’ όλα που δεν θα γαντζωθούν στην καρέκλα του πολιτικού ή οποιουδήποτε άλλου ασκεί εξουσία, μέσα από πελάτειακές σχέσεις. Ανθρώπους που θα έβαζαν πάνω από όλα το κοινό καλό»
ΑΛΛΑ, με τόσες λαϊκίστικες “μεταρρυθμίσεις” και αλλαγές υπουργών στο υπουργείο Παιδείας μετά τη μεταπολίτευση, με τόσες εγκυκλίους επί εγκυκλίων γύρω από τα εξεταζόμενα μαθήματα και τον τρόπο εισαγωγής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, με τόσα «μαθήματα περί ήθους» των τυχάρπαστων πολιτικών μας, πού να μείνει χρόνος για τα όσα ωραία επισημαίνει ο κ. καθηγητής; Κι από την άλλη, ας αναλογιστούμε και λίγο πόσο, άραγε, ένας (πάντα) κομματικός συνδικαλισμός έχει αγωνιστεί εκτός από τα οικονομικά, για μια σωστή Παιδεία που να βγάζει «σκεπτόμενους, ευαίσθητους, καλλιεργημένους, με αίσθηση ευθύνης» πολίτες; Υπήρχε ή υπάρχει σήμερα περιθώριο γι’ αυτά που λέει ο κ. καθηγητής; Μάλλον όχι, βλέποντας τις “γαβρόγλειες” παλινωδίες και δήθεν “αριστερές μεταρρυθμίσεις” στο Υπουργείο Παιδείας!
