Ι.-ΑΝΕΚΑΘΕΝ το Πάσχα αποτελούσε μια καθαρά «ελληνική γιορτή» πάθους, αγάπης, ψυχικής ανάτασης. Αλλά και ανούσιων ευχών των πολιτικών μας που εύχονται, χωρίς να γνωρίζουν τι εύχονται και για ποιο λόγο εύχονται.
ΤΟ «ελληνικό» Ορθόδοξο Πάσχα -Greek Passion όπως είναι πιο γνωστό- έχει όλα εκείνα τα στοιχεία ενός θεατρικού δρώμενου, μοναδικού στον κόσμο: με την εισαγωγή στο δράμα (Βαϊοφόρος), την αγωνία, το μυστικισμό, την προδοσία και τη σύλληψη του Χριστού, τη δίκη και καταδίκη του Χριστού, την αποκορύφωση (Σταύρωση), τη λύτρωση (Ανάσταση).
ΑΙΩΝΕΣ τώρα αυτό το «δράμα παίζεται» στις εκκλησίες μας, με τα ίδια ιδιόμελα, τους ύμνους, τα εγκώμια, τα ευαγγέλια, τις περιφορές, τα κεριά, τους πένθιμους στολισμούς και τις καμπάνες, τα βεγγαλικά, τις κροτίδες, τις «μπαλωθιές», το κάψιμο του Ιούδα, την «Εις Αδου Κάθοδο». Και πάντα η προσμονή της Ανάστασης θα ενέχει την προσδοκία ενός καλύτερου κόσμου για όλους.
ΙΙ.-ΣΗΜΕΡΑ, όσο κι αν παραπονοιόμαστε για έλλειψη χρόνου, θα βρουμε μερικές μέρες να επισκεφθούμε τους δικούς μας, να επικοινωνήσουμε με αγαπημένους, να γευθούμε την ανοιξιάτικη φύση και τις αντιθέσεις της, να ακούσουμε το «Χριστός Ανέστη», να απολαύσουμε μια καλή παρέα κι ένα πασχαλινό γεύμα.
ΟΙ ΜΕΡΕΣ του Πάσχα, με τους ταξιδιώτες, τους επισκέπτες, τους επιταφίους των εκκλησιών, τη θρησκευτική κατάνυξη, την ταπεινότητα είναι ένας τρόπος επαφής με την μακραίωνη, τη βαθιά ριζωμένη μέσα μας, παράδοση της πίστης στο Θεό. Πολλοί είναι αυτοί που στην καθημερινότητά τους δείχνουν αδιαφορία, όμως τις μέρες αυτές θα πάνε στην εκκλησία, θα ανάψουν το κερί τους, θα σιγοψάλλουν τα εγκώμια, θα χαιρετίσουν ευφρόσυνα τους άλλους…
ΕΙΤΕ λαμπριάτικη λαμπάδα ανάψει κανείς είτε ένα ταπεινό κεράκι, η κίνηση αποτελεί κιόλας ένδειξη πίστης: ότι δεν μπορεί παρά να υπάρχει κάτι πέρα και πάνω από τα ανθρώπινα, κάτι ανώτερο από αυτό ή από αυτά που ζούμε «επί γης» και ότι είναι στο χέρι μας να κάνουμε καλύτερο αυτό τον κόσμο.
www.stcloris.gr
