Παραμύθια χωρίς όνομα

Ερχονται φορές τούτες τις μέρες που σε πιάνει μια αγωνία να ξημερώσουν Χριστούγεννα.
Εχουν μεδούλι τα Χριστούγεννα, αλλιώτικη γιορτή. Πιότερο είναι η αγωνία να φθάσεις που σε συνεπαίρνει.
Κι αν ακόμη σήμερα δεν έχουμε έλκηθρα και φάτνες, οι στιγμές καθαγιάζονται μέσα από την κορύφωση που νοιώθουν οι άνθρωποι.
Μια δροσοσταλιά είναι οι χρονιάρες μέρες για να τη γευτούν όλοι. Και οι φτωχοί και οι πλούσιοι. Και οι “τυχεροί” και οι “άτυχοι”.
Σημασία έχει να σε συνεπαίρνουν οι μέρες, να τις νοιώθεις, να τις καταλαβαίνεις, να μη λες «σήμερα είναι Δευτέρα 12 του Μάρτη….».
Κι έτσι με την παλτουδιά, το λίγο -το κατ’ ελάχιστον- που μπορείς να ψωνίσεις, ζεις, αναπνέεις, πορεύεσαι. Το κατ’ ελάχιστον…
Είναι καλή τύχη τα Χριστούγεννα. Καλή τύχη για να ερωτευτείς, να περπατήσεις, να ζήσεις.
Ετσι θα πάμε… Καλά Χριστούγεννα.