Είναι στ’ αλήθεια τούτες οι ώρες, ώρες περισυλλογής για το μέλλον της χώρας.
Σα να κόντυνε η έννοια μας για τον τόπο.
Οι άνθρωποι κουράστηκαν, μίσεψαν, μπούχτισαν με την νωθρά επαναλαμβανόμενη φιλαυτία μιας πολιτικής τάξης που μηρυκάζει ένα “παραμύθι χωρίς όνομα”.
Λίγοι πια ασχολούνται με τα καθέκαστα.
«Ασε μωρέ, τι να μας πει κι αυτός;» ακούς όλο και πιο συχνά στις παρέες.
Η νομοτέλεια των κίβδηλων υποσχέσεων, της ψυχικής κόπωσης από μια μάταιη πολιτική φλυαρία.
Διότι προκοπή δεν βλέπουμε.
Και η πολιτική είναι το στοίχημα της προκοπής.
Τα υπόλοιπα είναι: “Αλλα ντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα”. Και συμπόσια θα κάνουν, και τσιμπούσια και εξαγγελίες με το τσουβάλι, αλλά ο κόσμος δεν αντιδρά.
Απλά περιμένει… εις πείσμα της αναμονής. Ολο περνούν ξυστά από δίπλα μας.
“Φουπ” και χάνονται στον αέρα.
Παραμύθι χωρίς όνομα…