«ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “Η ΧΑΡΑ”//Eχω μια καλή ιδέα./ Η τάξη μας να φτιάξουμε μια εφημερίδα./ Να την κρεμάσουμε, να την δουν όλα τα παιδιά του σχολείου./ Κι αν αρέσει θα συνεχίσουμε./ – Πώς θα τη φτιάξουμε;/ – Είναι πολύ εύκολο. Παίρνουμε ένα χοντρό χαρτί/ με διαστάσεις 0,62 x 0,86 μ. και το χωρίζουμε σε/ πέντε στήλες. Γράφουμε εκθέσεις, ζωγραφιές, νέα/ του σχολείου κ.λπ., σε χαρτάκια με πλάτος 0,11 μ./ και τα κολλάμε στις στήλες, όταν γεμίσουν όλες οι στήλες,/ η εφημερίδα είναι έτοιμη./ Πάνω από τις στήλες/ γράφουμε τον τίτλο, π.χ. Η ΧΑΡΑ./ Ο δάσκαλος έκανε ένα σχέδιο της εφημερίδας στον πίνακα./ Σας θεωρώ ικανούς να πραγματοποιήσετε την ιδέα μου.// Eπιασαν αμέσως δουλειά, έγραφαν, καλλιγραφούσαν,/ διόρθωναν, ζωγράφιζαν, έκαναν επιλογή, κολλούσαν./ Σε δέκα μέρες η εφημερίδα κρεμάστηκε στο/ διάδρομο και όλοι τη χάρηκαν./ Το δεύτερο φύλλο είχε και εργασίες/ μαθητών από άλλες τάξεις».
«ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ: // Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν Eλληνες/ και διαπρέπουν με τον πολιτισμό τους και τη δουλειά τους./ Είναι μετανάστες παλαιοί και νέοι.// Και στην Ελλάδα υπάρχουν μετανάστες/ από ξένες χώρες. Τα παιδιά τους φοιτούν/ στα σχολεία μας. Τα αγαπάμε και τα βοηθάμε/ και μας χαρίζουν την πολύτιμη φιλία τους./ Και πλουτίζουμε με τον πολιτισμό τους./ Eχουν άλλο πολιτισμό, ρώτησε μια μαθήτρια./ Ακούστε ένα παράδειγμα, είπε ο δάσκαλος.// Σ’ ένα χωριό, στη ζούγκλα της Αφρικής, ένας/ ιεραπόστολος μάζεψε τα παιδιά και τους είπε:/ Oποιος φτάσει πρώτος σ’ εκείνο το πανέρι/ με τα φρούτα, θα το πάρει όλο δικό του./ Τα παιδιά πιάστηκαν χέρι χέρι κι έφτασαν/ όλα μαζί “πρώτα”. Γιατί το κάνατε αυτό;/ Για να είμαστε όλοι χαρούμενοι. Αν το ‘παιρνε/ ένας όλοι οι άλλοι θα ήταν λυπημένοι./ Αυτό δεν ταιριάζει στον πολιτισμό μας.// Ενας ιστορικός είπε:/ “Το να θέλουμε να ξέρουμε μόνο τον δικό μας πολιτισμό/ είναι σαν να ζούμε κλεισμένοι σε ένα σκοτεινό σακούλι”».
«ΠΡΩΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΕΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ// Μια αφρικανική παροιμία λέει:/ “Χρειάζεται ολόκληρο χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί”./ Εκεί, χωρίς σχολείο, τα παιδιά ακούν και βλέπουν/ όσα γίνονται γύρω τους, μιμούνται και μεγαλώνουν.// Ερεύνησα και δεν βρήκα ανάλογη παροιμία στην/ Ελλάδα. Βέβαια κι εδώ τα παιδιά, παρατηρούν τα/ γενόμενα στην κοινωνία. Ολ’ αυτά όμως περνούν/ μέσα από τα σχολικά γράμματα και ευγενίζονται./ Γι’ αυτό ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε:/ “Πρώτα σχολεία και μετά εκκλησία”.// Το σχολείο είναι ναός της ταπείνωσης και της προσευχής./ Κοινωνία σχολείου, λοιπόν./ Ιδού η συνευθύνη μας».
«ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ:// Τα βραδάκια, όλα τα γειτονόπουλα βγαίναμε/ στα σκαλάκια της εκκλησίας, και λέγαμε όσα/ ξέραμε κι όσα φανταζόμαστε.// Μια βραδιά πέρασε ο δάσκαλος./ – Τι κρυφό σχολειό είναι αυτό;/ – Σχολείο ελευθερίας, είπε ένα παιδί/ – Δεν αρκεί. Πρέπει να είναι και σχολείο δικαιοσύνης,/ είπε, και πριν μας χαιρετίσει, πρόσθεσε. Πρέπει/ να είναι και σχολείο ωφέλιμο. Χαίρετε!// Συζητήσαμε πολύ για δικαιοσύνη και/ ωφελιμότητα, που σαν σπόρους έριξε στις ψυχές μας ο δάσκαλος,/ μέχρι να μας φωνάξουν/ οι μανάδες μας για το γλυκό φαΐ,/ για τον δίκαιο ύπνο».
«ΔΥΟ ΛΑΘΕΜΕΝΕΣ ΓΝΩΜΕΣ:// Παλιά έλεγαν οι γονείς στον δάσκαλο:/ “Το κρέας, δάσκαλε, δικό σου τα κόκκαλα δικά μου”./ Και είχαν θεωρητικό στήριγμα μιαν άλλη γνώμη:/ “Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο!”// Εσείς, αγαπημένοι μου μαθητές, να λέτε:/ Το ξύλο βγήκε από την κόλαση/ κι εκεί οδηγεί δαρμένους και δάρτες.// Να λέμε και τούτο, είπε μια μαθήτρια:/ Το κρέας και τα κόκκαλα δεν ανήκουν/ ούτε στους δασκάλους, ούτε στους γονείς./ Ανήκουν μόνο στο παιδί μαθητή.// Δεν ξέρετε πόσο σας αγαπώ,/ είπε ο δάσκαλος, βάζοντας το χέρι στην καρδιά του».
«ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ: “Τα βιβλία δεν είναι για όλους./ Ομως εμείς πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε/ τα βιβλία να είναι για όλους”.// Αυτός ο παλιός λόγος έχει κατηγορηθεί,/ ότι είναι ελιτίστικος και ρατσιστικός./ Είναι όμως έτσι; Για σκεφτείτε: Πόσοι/ διαβάζουν; Γιατί διαβάζουν; Πόσοι ξέρουν/ να διαβάζουν;/ Πόσοι έχουν χρόνο και βιβλία να διαβάσουν;// Σκεφτείτε και τούτο: Τα βιβλία είναι/ εκατομμύρια, ο χρόνος της ζωής ελάχιστος./ Πρέπει επομένως να κάνουμε επιλογή./ Είναι τυχεροί όσοι μπορούν να διαβάζουν».
Απ’ το βιβλίο “Είπε ο Δάσκαλος”, που εκδόθηκε “με την επίνευση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας” (Αθήνα, 2017), του δασκάλου -ποιητή Κώστα Καλαπανίδα τα παραπάνω εν είδει ποιημάτων κείμενα. Επί τη ενάρξει της νέας σχολικής χρονιάς πριν από λίγες μέρες. Πάντα δάσκαλος! Κολλημένος στο δέρμα μου ο χιτώνας του δασκάλου…
