Ξανάρχεται ο Θεός κι εφέτος.
Φθάνοντας στη γη, ευαγγελίζεται το “επί γης ειρήνη”. Είναι ο μόνος που δεν ξεχνά τον κόσμο, δίδοντας απλόχερα τη δύναμη της συμφιλίωσης και το ερέθισμα να παραμεριστεί η γκρίνια και ο αυταρχισμός. Ο συμβολισμός του νεογέννητου βρέφους είναι, ότι το φως σκοτώνει το σκοτάδι.
Δεν τοποθετήθηκε τυχαία η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων. Αυτή τη μέρα ο ήλιος αλλάζει πορεία, αναγεννάται, στέλνει περισσότερο φως στη γη. Η ζωή ανανεώνεται, οι σπόροι φυτρώνουν, τα δέντρα μπουμπουκιάζουν. Η άυλη ουσία απ’ τον ουρανό έρχεται στη γη και μετατρέπεται σε ύλη. Το πνεύμα ικανοποιείται.
Η ευχαρίστηση είναι χριστιανική απόλαυση. Η ανταλλαγή δώρων είναι η εξήγηση, ότι “ο λόγος σαρξ εγένετο”. Και οι ευχές δίνουν και παίρνουν. Ευχόμαστε αγάπη, αλλά τούτο δεν σημαίνει, ότι όλοι την ίδια στιγμή λυπόμαστε για τη δυστυχία του άλλου. Με τις ευχές δεν γίνεται τίποτα. Τις λένε μερικοί, να κρύψουν πίσω απ’ τα προσποιητά χαμόγελα την αδυναμία τους, ν’ ανταποκριθούν σε αληθινά αισθήματα. Μιλούν για ειρήνη και αδιαφορούν για τον συστηματικό βιασμό της. Όλοι συμμετέχουμε στο να γίνονται οι εορτές των Χριστουγέννων από θρησκευτικές σε κοσμικά γεγονότα. Tο κοινό βομβαρδίζεται με προσφορές. Τα τηλεοπτικά προγράμματα και ο τύπος προκαταλαμβάνουν τον καθ’ ένα, να ικανοποιεί τον επιδιωκόμενο σκοπό των εμπόρων, που είναι η ακατάσχετη κατανάλωση με κυριότερο αποδέκτη τα παιδιά. Αυτά υπάρχουν για να υπενθυμίζουν στον κόσμο τη γέννηση του Χριστού, την έλευση του Άι Βασίλη και τα Θεοφάνια.
Έτσι διατηρούνται κάποια απομεινάρια γνήσιων συνηθειών, περισσότερο στην αγνή παράδοση της επαρχίας, παρά στις πολυθόρυβες πόλεις. Μας βρίσκει, όμως, το νεογέννητο τους ανθρώπους αναστατωμένους, μελαγχολικούς, προβληματισμένους απ’ τις αυθαιρεσίες της εξουσίας και τους πολέμους.
Παρά ταύτα ο κόσμος προσποιείται εναγωνίως, να δείξει ευχάριστη όψη και αισιοδοξία, πιστεύοντας στο νόημα της ζωής. Αυτή τη ζωή την παγιδευμένη από τις παρορμήσεις των ταπεινών συμφεροντολόγων, προσπαθούν οι αιρετικοί της “καπιταλιστικής αριστεράς” να μας την απαλύνουν. Να μας βγάλουν από το στρίμωγμα, που μας έχουν κάνει, σαν τις σαρδέλες στο βαρέλι, αυτοί που έχασαν τους παράδεισους της καρέκλας” και επανέρχονται ως “καθαροί”, να δίνουν γραμμή στη συνέχιση του χτισίματος του Πύργου της Βαβέλ με όλα τα πολιτικά ελαττώματα, που πολλαπλασιάστηκαν.
Οι ίντριγκες και τα Ηρωδειανά μαχαιρώματα, ποιός θα εξαφανίσει τον επίδοξο διάδοχο της εξουσίας, να μην χαθούν τα μεγαλεία ένθεν κακείθεν, παραμένουν. Ευκαιρία πάντως μας δίδεται ξανά να σκεφθούμε, ότι οι αχτίδες του άστρου μπορεί να φωτίσουν τα σκοτάδια μας, να σημάνουν το σάλπισμα των αγγέλων και να δείξουν, ότι το κλάμα του νεογέννητου Χριστού είναι η έκφραση της ελευθερίας και ευοίωνος ευχέτης να καταλάβουμε κάποτε ότι το αληθινό μήνυμα της γέννησης βρίσκεται πάντοτε πολύ πιο μπροστά απ’ τις μνημονιακές συνθήκες και τα κοινωνικά κινήματα.
“Καλήν εσπέραν άρχοντες..!”
