Το δημιουργικό του πάθος μοιράζεται ανάμεσα στον κινηματογράφο και τη μουσική. Τη Δευτέρα 20 Μαρτίου θα βρίσκεται στην Αθήνα για να σκηνοθετήσει το νέο βίντεο κλιπ του Πάνου Μουζουράκη για το τραγούδι “Φωτόσπαθο” και την Τετάρτη, 22 Μαρτίου, θα βρίσκεται επί σκηνής στο “Bras de Frères” στα Χανιά για τις ανάγκες της πρωτότυπης μουσικής παράστασης “Ροζ”.
Ο λόγος για τον ταλαντούχο Χανιώτη Πέτρο Αντωνιάδη που μυήθηκε από μικρό παιδί στον μαγικό κόσμο της εικόνας και της μουσικής από τον ζωγράφο παππού του, Πέτρο Βλαχάκη, δημιουργό του εμβληματικού πίνακα της “Μάχης της Κρήτης”. Μερικά χρόνια αργότερα ο Πέτρος θα γνωρίσει τον βραβευμένο με όσκαρ Γουόλτερ Λάσαλι, ο οποίος θα αποτελέσει τον μέντορά του στα πρώτα -αλλά και μετέπειτα- κινηματογραφικά του βήματα.
Οι “διαδρομές” συνάντησαν τον Πέτρο σε μια από τις συχνές καθόδους του από την Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται, στον γενέθλιο τόπο του τα Χανιά και μίλησαν μαζί του για ανθρώπους που σημάδεψαν την πορεία του και βέβαια για κινηματογράφο και μουσική…
Πέτρο έχεις πει ότι ο άνθρωπος που σε μύησε στην μαγεία της εικόνας ήταν ο παππού σου ο ζωγράφος Πέτρος Βλαχάκης που έκανε τον γνωστό πίνακα της “Μάχης της Κρήτης”…
Πράγματι έτσι είναι. Και δεν με μύησε μόνο στην εικόνα αλλά και στη μουσική. Ένα από τα πρώτα μου μουσικά ακούσματα ήταν οι διαδρομές που κάναμε με τον παππού πηγαίνοντας στο περβόλι μας από τα Χανιά στην Αγιά όπου τραγουδούσαμε μαζί τον Ερωτόκριτο. Η επαφή μαζί του μου έδωσε ένα γενικότερο εναρκτήριο καλλιτεχνικό λάκτισμα…
Παράλληλα είχες την τύχη να γνωριστείς στο ξεκίνημα της ενασχόλησής σου με τον κινηματογράφο με μια εμβληματική προσωπικότητα του σινεμά. Αναφέρομαι στον Γουόλτερ Λάσαλι, τον διευθυντή φωτογραφίας του “Ζορμπά”. Τι κρατάς από αυτή τη γνωριμία;
Είμαι πολύ τυχερός που έχω τον Γουόλτερ ακόμα στη ζωή μου και συνεχίζει να μου δίνει τα φώτα του. Οταν ξεκινούσα με βοήθησε να καταλάβω το σινεμά, να καταλήξω σε αυτό που ήθελα να κάνω. Του είμαι απείρως ευγνώμων για όλα…
Είναι και ένας άνθρωπος που διδάσκει με τον τρόπο του την ταπεινότητα. Όχι συνηθισμένη αρετή για ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό που ονομάζουμε θέαμα…
Νομίζω ότι όταν κάποιος κάνει αυτό που αγαπάει δεν ενδιαφέρεται για παράπλευρα πράγματα. Μένει στην ουσία. Για κάποιον που αγαπάει το σινεμά αυτό του δίνει ζωή, αυτό είναι το “οξυγόνο” του. Είναι κάτι απόλυτα φυσικό. Δεν περηφανεύεται κανείς μας γιατί αναπνέει!
Η δουλειά σου είναι η διεύθυνση φωτογραφίας. Στην Ελλάδα όταν μιλάμε για κινηματογράφο εστιάζουμε συνήθως στον σκηνοθέτη και τους πρωταγωνιστές. Δεν είναι κάπως άδικο για τους υπόλοιπους συντελεστές;
Δεν νομίζω. Μια ταινία είναι του σκηνοθέτη. Ο φωτογράφος καλείται να αποτυπώσει σε εικόνα αυτό που έχει στο μυαλό του ο σκηνοθέτης. Αν έχει διαφορετική άποψη τότε υπάρχει πρόβλημα. Το σινεμά είναι μια ομαδική προσπάθεια αλλά παραμένει μια τέχνη του σκηνοθέτη. Αυτός είναι ο μαέστρος. Κανείς άλλος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν. Αυτός μπορεί να υπάρξει και μόνος του.
Στην Ελλάδα βιώνουμε μια παρατεταμένη κρίση και όπως ξέρουμε ο κινηματογράφος είναι μια πολυδάπανη τέχνη. Πώς στέκεται ένας κινηματογραφιστής όρθιος σε αυτή τη συγκυρία;
Για να αντέξεις την κρίση και παραμένεις πιστός στα καλλιτεχνικά σου πιστεύω σημαίνει ότι αγαπάς αυτό που κάνεις. Ο κινηματογράφος είναι μια ακριβή ενασχόληση και δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δουλεύει στο ελληνικό σινεμά, ειδικά στις μέρες μας, και ζει από αυτό. Όσοι το κάνουμε το κάνουμε με πολύ αγάπη γιατί εάν δεν το κάνουμε δεν θα υπάρξει. Οπότε ο ένας στηρίζει τον άλλο για να υπάρξει το ελληνικό σινεμά που αγαπάμε πολύ. Από εκεί και πέρα ευτυχώς που υπάρχει η διαφήμιση…
Υπάρχουν πράγματα που τα κάνεις μόνο για χρήματα και άλλα που γίνονται μόνο για την τέχνη ή κάθε πρόκληση είναι αφορμή για δημιουργία;
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που κάνω μόνο πράγματα που μου αρέσουν. Δεν με ενδιαφέρει, άσχετα αν αυτό είναι ταινία ή διαφήμιση, το πόσα θα βγάλω. Αυτό που με απασχολεί είναι η ποιότητα. Θέλω κάθε δουλειά που υπογράφω να είμαι περήφανος γι’ αυτή. Να μπορώ να κοιτάζω τον εαυτό μου μετά από κάποια χρόνια και να λέω ότι τότε έδωσα το 100%. Όταν κάνουμε κάτι που αγαπάμε πρέπει να αποφεύγουμε τις εκπτώσεις στην ποιότητα της δουλειάς. Αυτό είναι άσχετο με την αμοιβή σου, είτε παίρνεις 1 εκατομμύριο είτε βάζεις το σπίτι σου υποθήκη.
Τραγουδάς και παίζεις μουσική. Η ενασχόλησή σου με αυτή είναι ερασιτεχνική όπως λες. Τι καλύπτει η μουσική που δεν το καλύπτει ο κινηματογράφος;
Ο Γουόλτερ μου είχε πει κάποτε ότι σε μια καλή ταινία θα πρέπει όταν αφαιρέσεις τον ήχο να μπορείς να την καταλάβεις. Εκεί είναι η δύναμη του σινεμά. Η μουσική είναι το ακριβώς αντίθετο. Όπως το σινεμά σε ταξιδεύει με την εικόνα και σου δημιουργεί συναισθήματα η μουσική κάνει το ίδιο χωρίς εικόνα. Η σχέση τους είναι σαν τη σχέση της ημέρας με τη νύχτα. Χωρίς το φως δεν μπορεί να υπάρξει σκοτάδι και χωρίς το σκοτάδι δεν υπάρχει φως. Σε συναισθηματικό επίπεδο, λοιπόν, αυτά λειτουργούν μέσα μου συμπληρωματικά.
Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια μια άνθηση σε φεστιβάλ κινηματογράφου. Και στα Χανιά γίνεται μια ανάλογη προσπάθεια τελευταία. Βοηθάνε αυτές οι διοργανώσεις να “εκπαιδευτεί” το κοινό στο σινεμά;
Σίγουρα. Ωστόσο, τα φεστιβάλ έχουν κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Είναι γιορτές που οι δημιουργοί ενώνονται. Θυμάμαι πριν από 2 χρόνια που βρέθηκα στη Δράμα. Με τους άλλους δημιουργούς δεν υπήρχε κανένας ανταγωνισμός. Ημασταν μια παρέα όλοι. Γνώρισα εξαιρετικούς κινηματογραφιστές και ταλαντούχα άτομα που μοιραστήκαμε την αγάπη μας για το σινεμά.
Στα Χανιά γυρίζει αυτή την περίοδο τη νέα του ταινία ο Παντελής Βούλγαρης, ενώ ο Θοδωρής Παπαδουλάκης γύρισε εδώ το τελευταίο του σίριαλ. Θα μπορούσαν τα Χανιά να αποτελέσουν ένα κινηματογραφικό σημείο αναφοράς για κινηματογραφιστές;
Η Κρήτη γενικότερα θα μπορούσε. Όλοι θυμόμαστε το διαφημιστικό που είχε δημιουργήσει ο Θοδωρής για την Περιφέρεια όπου ένας σκηνοθέτης λέει σε έναν παραγωγό ότι μπορεί να κάνει ταινία τον γύρο του κόσμου σε ένα μόνο νησί. Αυτό είναι η Κρήτη, από τη μία άκρη ως την άλλη σου προσφέρει τα πάντα. Είμαστε σε έναν ευλογημένο τόπο που αποτελεί ένα μοναδικό φυσικό σκηνικό. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η Πολιτεία μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει τίποτα ώστε να προσελκύσουμε ξένες παραγωγές. Στην Αγγλία, για παράδειγμα, χρηματοδοτούν με διάφορους τρόπους μέρος της παραγωγής, εδώ τους ζητάμε ένα κάρο λεφτά…
Το μέλλον πώς το βλέπεις;
Το μέλλον το δημιουργούμε εμείς. Δεν υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε. Αν πιστέψουμε σε κάτι πολύ τότε το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ μας.
Η μουσική παράσταση “Ροζ”
Τι θα γινόταν εάν σε ένα live τα τραγούδια είναι σε τέτοια σειρά ώστε να δημιουργούν μία ιστορία; Αυτό αναρωτήθηκε ο κινηματογραφιστής Πέτρος Αντωνιάδης και η αγάπη του για τη μουσική τον οδήγησε στο “Ροζ – Δύο Φωνές, Μία Ιστορία”. Ένα Live, που αφηγείται μέσω των τραγουδιών τη συναισθηματική πορεία ενός ζευγαριού, εμπλουτισμένο με σεναριακούς διαλόγους/μονολόγους του σεναριογράφου Γιώργου Φειδά.
Όπως ανέφερε ο Πέτρος Αντωνιάδης το “Ροζ” αποτελεί την πρώτη μουσική παράσταση ενός μεγαλύτερου συνόλου, σκοπός του οποίου είναι η δημιουργία μιας μεγαλύτερης ομάδας μουσικών σε πανελλήνιο επίπεδο. Κάθε “concept” θα μπορεί να ταξιδεύει και να παρουσιάζεται σε περιοχές της Ελλάδας, από διαφορετικούς μουσικούς, πάντα όμως υπό την ίδια καλλιτεχνική στέγη.
Μετά τις πρώτες επιτυχημένες του παρουσιάσεις, το “Ροζ” παρουσιάζεται ξανά στα Χανιά την Τετάρτη 22 Μαρτίου στις 10 το βράδυ στο “Bras de Frères” (Επιμενίδου 2). Επί σκηνής θα βρεθούν οι: Πέτρος Αντωνιάδης (τραγούδι, κιθάρα), Γιούλη Κατσιμπίρη (τραγούδι), Γιάννης Γιαννακάκης (πλήκτρα), Στέλιος Λαδόπουλος (κιθάρα), Παντελής Κιάσσος (τύμπανα).
Τηλέφωνο Κρατήσεων: 697 402 0550
