“Οι φωτιές διαγράφουν την καινούργια εποχή/ ο άνεμος κρυώνει πάνω στα καμένα δέντρα/ ράκη θάμνων αιμορραγούν στις μαύρες πέτρες/ οι εμπρηστές κάνουν καλά τη δουλειά τους/ ενώ οι πολιτικοί με τα στιβαρά τους χέρια υπόσχονται παντού αναδασώσεις χθες ξανά/ συνάντησα για πρώτη φορά το ιερογλυφικό/ μου μέλλον ήταν χλωμό και αδύνατο και/ φοβικό και μασούσε τυφλωμένα χόρτα”. Το ποίημα “Εμπρηστές (Ι)” του Ντίνου Σιώτη, από την ποιητική του συλλογή “Ποιήματα, πυρκαγιάς”, που κυκλοφορήθηκε το 2007, ύστερα απ’ τη φονική πυρκαγιά της Ηλείας, που έγινε κι αυτή Ιούλιο μήνα, τέτοιες μέρες. Κι αυτό στον νου μου. Στο ίδιο έργο, σε ακόμα χειρότερη εκδοχή, θεατές σήμερα.
“Θλίψη μετά οργής και οργή μετά θλίψης… Αβάσταχτης θλίψης και πολλής οργής. Μαύρη μέρα για όλη την Ελλάδα, σήμερα, που μετρά τους νεκρούς της. Τους νεκρούς μιας ανείπωτης τραγωδίας. Αμέσως μετά το κάψιμο του παραδοσιακού κτηρίου των Ιταλικών Στρατώνων στα Χανιά και το κάψιμο του πευκοδάσους στον Αποκόρωνα, η πυρκαγιά στην Αττική. Και κλάμα ο ήλιος… Ζητείται ελπίς”. Τα που έγραψα την περασμένη, Τρίτη 24 Ιουλίου, στο Ιστολόγιό μου και κοινοποίησα στη σελίδα μου στο Βιβλίο των Προσώπων με τίτλο “Και κλάμα ο ήλιος”… Εξακολουθεί να κλαίει ο ήλιος, ο Έλληνας ήλιος, ενώ η πατρίδα, έχοντας μεσίστια τη σημαία της, συνεχίζει να μετρά τους νεκρούς της, που ολοένα αυξάνουν ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο. Νέοι τάφοι στη ρημαγμένη χώρα!
Τι τριήμερο κι αυτό από τις 22 μέχρι τις 24 Ιουλίου που περάσαμε. Παρανάλωμα του πυρός το διατηρητέο (τι ειρωνία!) κτήριο των Ιταλικών Στρατώνων στη καρδιά των Χανίων. Στάχτη κι αποκαΐδια το πευκοδάσος του Αγίου Φανουρίου και όλο το υπόλοιπο φυτικό και ζωικό κεφάλαιο, τεράστια η οικολογική καταστροφή. Στο έλεος των αέρηδων, στο μάτι του κυκλώνα, το Μάτι και οι γύρω περιοχές της Αττικής. Θαύμα το ό,τι δε θρηνήσαμε θύματα στις δύο πρώτες περιπτώσεις. Βαρύς κι ασήκωτος ο φόρος αίματος στην τρίτη περίπτωση. Ανυπολόγιστης αξίας οι ανθρώπινες ζωές που πήγαν (ας όψονται οι αίτιοι!) ανέμου και καλέ μου!
“Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!/ Φταίει ο Θεός που μας μισεί!/ Φταίει το κεφάλι το κακό μας!/ Φταίει πρωτ’ απ’ όλα το κρασί!/ Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα./ Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα/ πίνουμε πάντα μας σκυφτοί·/ σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα/ όπου μας εύρει μας πατεί./ Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, / προσμένουμε, ίσως κάποιο θάμα!” Και οι στίχοι αυτοί, οι τελευταίοι στίχοι απ’ το ποίημα του Κώστα Βάρναλη, “Οι μοιραίοι” στον νου μου αυτές τις μέρες. Μαζί μ’ αυτούς του αξέχαστου Λουκιανού Κηλαηδόνη: “Τι θα πει δε φταίμε εμείς/ τι θα πει πως φταίγαν οι άλλοι/ τι θα πει πως φταίνε αυτοί/ τι θα πει ρε σεις τι θα πει;/ Θα πει πως φταίμε κι εμείς,/ φταίτε κι εσείς, ναι,/ φταίνε κι οι άλλοι./ Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,/ φταίει κι ο Χατζηπετρής”. Υπάρχει ελπίς; Καθόλου, μα καθόλου ρητορικό το ερώτημα…
Ναι υπάρχει ελπίς! Υπάρχει ελπίς ότι, για να χρησιμοποιήσω παραφρασμένο τον τίτλο του βιβλίου του Ασίζ Νεσίν, “έτσι είναι τα πράγματα μα έτσι δεν θα πάνε”… Ότι θα αναγκάσουμε τους κάθε λογής εμπρηστές να πάψουν να υπάρχουν. Ότι κάποτε θα κάνουμε τη “ρημαγμένη” χώρα μας, το ξέφραγο αμπέλι μας, σύγχρονο κράτος. Ότι μπορεί ο καθένας από μας, για να θυμηθώ τον Κορνήλιο Καστοριάδη, να σώσει “το ρωμαίικο”. Ναι, υπάρχει ελπίς! Κερί στη μνήμη των αδικοχαμένων (που φευ, δεν ξαναγυρίζουν πίσω!) απ’ την πυρκαγιά της Αττικής, εν έτει 2018, τούτη η φράση… Ως πότε οι εμπρηστές θα κάνουν καλά τη δουλειά τους;
