Η κοινωνια έχει μία εγκαρτέρηση στον τρόπο που διαπραγματεύεται η ελληνική κυβέρνηση. Οσο αυξάνεται η πίεση, αυξάνονται και οι προβληματισμοί.
Παροτι ατυχέστατα ορισμένοι διυλίζουν τον κώνωπα υπονοώντας ότι «περνάτε μια χαρά, απλά δεν έχετε το μυαλό να το καταλάβετε», η αγωνία εκ μέρους μας παραμένει.
Ειναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα πολλά ακούστηκαν και πολλά ειπώθηκαν για τις περίφημες “κόκκινες γραμμές”. Αλλα από αυτά έχουν ειδικός βάρος και άλλα προκαλούν θυμηδία. Εχει όμως και κάπου δίκιο η νέα ελληνική κυβέρνηση.
Οι ομαδικες απολύσεις είναι ένα ακατονόμαστο πείραμα που θέλουν να δοκιμάσουν μόνο στην Ελλάδα. Πρόκειται περί κανιβαλισμού.
Σε ολες τις προηγμένες δυτικές χώρες της Ευρώπης είναι αυτονόητη υποχρέωση οι συλλογικές συμβάσεις. Δεν ξέρω για ποιον λόγο επιμένει το Δ.Ν.Τ. σε κάτι που στερείται κοινής λογικής. Τι πραγματικά θέλει να πετύχει με αυτό;
Το αμερικανικο “easy fire – easy hire” (εύκολα απολύεις – εύκολα προσλαμβάνεις) δεν έχει ανταπόκριση μέσα στην ύφεση. Είναι συνθηματολογία χωρίς καμιά ισχύ στους κανόνες της Αγοράς, χωρίς καμιά εφαρμογή.
Σηκωνουν για ύποπτους λόγους πολύ ψηλά την μπάρα της διαπραγμάτευσης στον κ. Τσίπρα.
Τίποτα το ύποπτο στην απαίτηση του ΔΝΤ για ομαδικές απολύσεις, απλά και φανερά η κίνηση Σκάκι και ματ στην σκακιέρα της διαπραγμάτευσης. Η κυβέρνηση μας δεν είχε λάβει ποτέ μέρος σε διαγωνισμό σκακιού και βγήκε να νικήσει με την πρώτη και με το έτσι θέλω όλους τους μεγάλους Μαέστρους του σκακιού.
Από εδώ και πέρα θα γίνομε μάρτυρες της άτακτης υποχώρησης της ελληνικής κυβέρνησης, που είχε υποσχεθεί πράγματα εξωφρενικά ( π.χ. να πάρει λεφτά από την καπιταλιστική Ευρώπη και, ζωντανή με αυτά τα λεφτά και μόνο, να της επιβάλλει ταυτόχρονα την δικιά της πολιτική και στην συνέχεια να την αλλάξει, να την κάνει πιο σοσιαλιστική!). Η κυβέρνηση δεν θα επιβιώσει πια για πολύ, το ερώτημα που μένει είναι, ποιο και πόσο μεγάλο θα είναι το κόστος που θα πληρώσει ο ελληνικός λαός για αυτήν την φάρσα της ιστορίας.