Να τα πούμε! Να μην τα πούμε κι εμείς; Τόσες ώρες ξεροσταλιάζαμε κι ανεχτήκαμε του κόσμου τις ανοησίες για να φτάσουμε στο ενδιαφέρον κομμάτι της επικαιρότητας, που αγωνιωδώς περιμέναμε να προβληθεί στις κάθε λογής οθόνες μας! Αυτό που μας ενδιαφέρει βεβαίως-βεβαίως! Πληροφορίες για το οποίο μας δίνονται συνεχώς και αδιαλείπτως σε μικρές, καθημερινές δόσεις, έτσι για να ξεχνάμε λιγάκι τα χρέη και την αναδουλειά, το κράτος το καλό που όλο κι όλα μας τα παίρνει, τη φιλότιμη εκείνη κυρία που θα μας ξαναδανείσει με το αζημίωτο, τα ξεχαρβαλωμένα συστήματα Υγείας, Παιδείας, Ασφάλισης, Συνταξιοδότησης, και προπαντός εκείνη την έμμονη ιδέα που μας έχει κάτσει τώρα τελευταία στο κεφάλι -και δεν λέει να φύγει!- πως θα πεθάνουμε νέοι και στην… ψάθα! Για να δραπετεύει λοιπόν το μυαλό μας απ’ τον παραλογισμό της εποχής, στηθήκαμε νοερά όλο προσδοκίες έξω απ’ τον τύμβο με τους τρείς ή τέσσερεις ή και τους πέντε θαλάμους του, που εντός ολίγου θα μας αποκαλύψουν τα μυστικά τους, και θα γελάσει επιτέλους το πικραμένο χείλι μας. Τώρα βέβαια, τα σαΐνια του διαδικτύου, εκτός απ’ τις λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τις ανασκαφές που ανεβάζουν κάθε λίγο και λιγάκι, μίλησαν και για κάτι…σκελετούς που είχαν ανασυρθεί από μέσα! Έβγαλαν και κάτι κατοχικές φωτογραφίες Γερμανών στρατιωτών, τάχα μου να μπαίνουν στον τύμβο.
Όχι να βγαίνουν! Γιατί φυσικά κανείς δεν φωτογραφίζεται όταν αποχωρεί με γεμάτα χέρα! Που όμως το είδαμε κι αυτό λίγο μετά, αφού -όπως είπαμε- απ’ τα σαΐνια δεν διαφεύγει το παραμικρό! Αν μπορούσαν βέβαια, θα μας είχαν αποκαλύψει με πλήρη στοιχεία και τον…αρχαίο εκείνο…τυμβωρύχο, που πιθανόν -χίλια ή και δυο χιλιάδες χρόνια πριν- να είχε κάνει κι αυτός την γερή του μπάζα! Εμείς ωστόσο, αυτά δεν τα δεχόμαστε! Διότι λατρέψαμε τους δυο φρουρούς λέοντες της εισόδου, παρακολουθήσαμε την αποκάλυψη των Καρυάτιδων μέχρι και το τελευταίο δαχτυλάκι των ποδιών τους. Συγκλονίστηκε το είναι μας στη σκέψη ότι μπορεί εκεί γύρω να υπάρχει καλά καμουφλαρισμένος, ασύλητος θάλαμος. Κι όσο οι φήμες οργιάζουν και το ποταμίσιο χώμα, που ο προνοητικός κατασκευαστής ματαίως πατίκωσε μέσα στο μνημείο -για να το κάνει αδιαπέραστο- βγαίνει και κοσκινίζεται τώρα επιμελώς, τόσο αγωνιούμε κι η φαντασία οργιάζει… Τι να κρύβει άραγε το από κάτω στρώμα; Τι θαυμαστό θα μας αποκαλύψει η αυριανή ανακοίνωση; Τη χρυσή πανοπλία κάποιου μεγάλου στρατηγού ίσως; Γιατί όχι και…βασιλιά; Με τα λογής-λογής κτερίσματα, τα διαδήματα, τις σκαλιστές ασπίδες με τα πολύτιμα πετράδια, τ’ ασημένια σκεύη, τις χρυσές πόρπες, τα ενώτια και τα εγκόλπια της πρώτης του συζύγου ή και της δεύτερης, μπορεί και της τρίτης…
Η ιστορία μας βλέπεις, γεμάτη σασπένς, απρόοπτα κι ανατροπές, πολλά έχει να μας πει ακόμα! Γελάμε ως και τ’ αυτιά μας καθώς κλείνουμε τα μάτια, προχωρούμε στον θάλαμο εκείνο -τον υπόγειο ή μη- τον γεμάτο τους κρυμμένους θησαυρούς μας, τ’ ανοίγουμε και νομίζουμε πως ονειρευόμαστε, καθώς θαμπωνόμαστε απ’ τη λάμψη τους! Όμως σαν να μας ανησύχησε λιγάκι εκείνη η πρόσφατη φήμη πως τα υψηλής τεχνικής ακροδάχτυλα των Καρυάτιδών μας, τα περίτεχνα σκαλισμένα …διχάζουν τους ειδικούς. Μπορεί λέει, να προδίδουν έργα Ρωμαϊκής τεχνοτροπίας! Ώρα είναι να μας πουν τώρα, πως πρόκειται για…«Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς», ατράνταχτο αποδεικτικό στοιχείο της αντοχής της παλιάς εκείνης παγκοσμιοποίησης των Ρωμαίων, να επιμένουν πως δεν είμαστε ώριμοι αρκετά για να το διαχειριστούμε, ν’ ασκήσουν πιέσεις για να ενταχτεί ο λόφος όλος με την γύρω περιοχή σε κάποιο πρόγραμμα αποκρατικοποίησης, και να κάνει φτερά στο πι και φι, το μνημείο των ονείρων και της χαμένης μας περηφάνιας… Όμως όχι ακόμα, γιατί καινούργια χαρμόσυνα νέα μας ανακοινώνουν ότι πίσω απ’ τα ψηλά τα βάθρα των Καρυάτιδων, θύρα κλειστή που οδηγεί σε ράμπα ή σκαλιά, θα μας δώσει τις εκπλήξεις των επομένων ημερών! Κι αναμένουμε! Αναμένουμε μέχρι τα Χριστούγεννα, που το «σήριαλ» πιθανόν να λάβει τέλος, και θα καθόμαστε στους καναπέδες μας αμήχανοι, άπραγοι και χωρίς τίποτα καλό κι όμορφο να περιμένουμε… Αν εξαιρέσουμε βεβαίως εκείνα τα χρόνια θαμμένα πετρέλαιά μας -τους εξίσου σημαντικούς θησαυρούς μας- που αφού ανασυρθούν απ’ τα έγκατα της φτωχής Ελληνικής γης θα κάνουν σύντομα κι αυτά φτερά…
