Μια νύχτα του Σεπτέμβρη σε ένα μαβί φόντο έφτασε ο Ταρζάν στην παλιά πόλη των Χανίων.
Εντύπωση μεγάλη τον κατέλαβε μετά από τόσα χρόνια στη ζούγκλα με τ’ άγρια θηρία.
Οι περαστικοί έβλεπαν τον Ταρζάν και δεν σίμωναν κοντά του.
Μα είναι “κόμικς” η παλιά πόλη των Χανίων; Ποιος να ξέρει;
Κι ο Ταρζάν άβγαλτος στην κοσμοπολίτικη ζωή και στα τερτίπια των ανθρώπων έβλεπε καταλήψεις δημοσίων χώρων, τραπεζοκαθίσματα μέχρι τη θάλασσα, φασαρία και τουρτουλούκι και κάτι φάτσες που τον κοιτούσαν άγρια.
Ελειπε καταμεσής του λιμανιού και ένα δέντρο ν’ ανέβει απάνω ν’ αγναντέψει τα κατορθώματα των σύγχρονων ανθρώπων.
Ητανε βλέπεις που ήταν μαθημένος κι αλλιώς…
Και σαν έπεσε η νύχτα είδε πράματα και θάματα που δεν τα κάνανε ούτε στη ζούγκλα.
Κανένα ζώο δεν καταστρέφει τη φωλιά του άλλου!
– «Βρε τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί;».
Και κατηφής και παραπονούμενος έμεινε εκεί να κοιτά ο πέλαγος, την αγριάδα των ανθρώπων και τη στόμωση του μνημείου από ακατανόητες συμπεριφορές.
Τρεμάμενος λούφαξε ο Ταρζάν…
