Ο Σταύρος, “Το ποτάμι” κι εμείς

Κύριε διευθυντά,
αυτές τις ημέρες έχει μπει ορμητικά στη ζωή μας ένα νέο κόμμα “το ποτάμι”. Επικεφαλής του ο Σταύρος ο Θεοδωράκης, ένα παιδί από τη γειτονιά μας, το χωριό μας, τα Χανιά μας.
Ο πατέρας του αγωνιστής, που τον χάνει όμως νωρίς, η μητέρα του παλεύει ακόμη, δουλεύει στην κουζίνα, στο “αλάτσι”, το εστιατόριο που τιμά την Κρήτη και αναδεικνύει την υγιεινή κρητική διατροφή.
Αλήθεια ποιος είναι ο Σταύρος ο Θεοδωράκης και τι ζητά στα νερά της πολιτικής;
Μήπως είναι μία από τα ίδια; Γιατί να τον πιστέψουμε;
Λέει, πως θα κλέψει τις καλύτερες ιδέες από τ’ άλλα κόμματα, γιατί όταν βλέπεις την πατρίδα σου να έχει καταστραφεί, με ενάμιση εκατομμύριο ανέργους, με αστέγους, με πεινασμένους, με δυστυχισμένους που πηδούν από τα μπαλκόνια, δεν σκέφτεσαι ποιος είναι δεξιός και ποιος αριστερός. Ποιος διαφωνεί;
Μα γι’ αυτή την κατάσταση, κάποιοι ευθύνονται.
Αυτό είναι αλήθεια, γι’ αυτό ζητά να τον ακολουθήσουν εκείνοι που δεν είναι υπεύθυνοι για τα χάλια της δόλιας πατρίδας, αυτοί που δεν υπηρέτησαν το φαύλο σύστημα της διαφθοράς, της διαπλοκής και της αναξιοκρατίας.
Ζητά να μπουν ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ σ’ αυτή την προσπάθεια, οι απλοί άνθρωποι, οι προδομένοι από τα κόμματά τους, οι έντιμοι, αυτοί που πιστεύουν στην αυτοργάνωση, στον εθελοντισμό, την αλληλεγγύη, την ισονομία, την αξιοκρατία κα εκείνοι που έχουν οικολογική συνείδηση.
Είναι η ώρα της ειρηνικής επανάστασης, της επιβολής των αξιοτέρων σε θέσεις ευθύνης. Είναι η ώρα της προστασίας του περιβάλλοντος, της υγείας, της παιδείας, που διέλυσαν οι πολιτικές του μνημονίου και της τρόικας.
Τέτοιες ευαισθησίες έχει ο Σταύρος.
Τον ενδιέφεραν πάντα οι μειοψηφίες, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι φυλακισμένοι, οι απόκληροι της ζωής. Το βλέπουμε στα ρεπορτάζ του.
Με ρωτάνε οι φίλοι μου “γιατί να τον εμπιστευτούμε κι αυτός παιδί του συστήματος είναι, χαϊδεμένος των Μ.Μ.Ε.;”.
Η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει έντυπο να μην έχει δουλέψει και αλήθεια, υπάρχει κανάλι που να μην ήθελε τους  “Πρωταγωνιστές” του;
Από δεκαέξι χρονών στον αγώνα της ζωής, κέρδισε το κοινό του με την ποιότητα της δουλειάς του και δεν έχει ανάγκη από πάτρωνες καναλάρχες.
Στο κάτω – κάτω, δεν πρέπει να παίρνουμε κι ένα ρίσκο στη ζωή μας, όπως λέει και ο ίδιος.
Ξέρει ότι θα δεχτεί ανελέητα χτυπήματα, από το παλιό και το φθαρμένο, που υποστηρίζει πως θα μας βγάλει από την κρίση.
Ηδη, άρχισαν να κυκλοφορούν πληροφορίες σκουπίδια.
Ψυχραιμία όμως έχουμε, δεν μας πτοούν οι κάθε λογής ανοησίες.
Κραυγές, εμφυλιοπολεμικό κλίμα, γουναράδικα, δεν μας εκφράζουν. Ο λαός που δεν έχει ομόνοια δεν του πρέπει η λευτεριά, μας λέει ο εθνικός μας ποιητής.
Η πατρίδα μας έχει σπουδαία στρατηγική θέση, έχει τον τουρισμό, τον ορυκτό της πλούτο, τα πετρέλαια και το κυριότερο τα πέμπτα καλύτερα μυαλά στον κόσμο.
Δεν υπάρχει όμως ο “κοινός νους”, όπως λέει και ο Σταύρος.
Αν τον βρούμε, σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα κατέχει τη θέση που της ανήκει.
“Το ποτάμι” τώρα γεννιέται, από το μηδέν, ευαγγελίζεται το νέο, δεν θέλει να έχει σχέση με το παρελθόν.
Οι εθελοντές του είναι, που θα διαμορφώσουν τις αρχές του, τους αξιακούς κώδικές του, τις θέσεις του, στο συνέδριο που θα ακολουθήσει.
Θέσεις που θα είναι ευαγγέλιο και όχι διαφημιστικά φυλλάδια για το καλάθι των αχρήστων, την επομένη των εκλογών.
Πάμε λοιπόν! ΔΥΝΑΤΑ, ΔΥΝΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΔΥΝΑΤΑ… ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ.
Κων/νος Πιτσιγαυδάκης, εκπαιδευτικός