«Ενας καιρός θα ’ρθει να κελαηδήσουμε όρθιοι
και στην ομορφιά γενναίοι. Αργά – γρήγορα τα πουλιά
θα μας εξημερώσουν»
Οδυσσέας Ελύτης – “Μαρία Νεφέλη”
Κάπως έτσι γίνεται – χωρίς να ξέρουμε ακριβώς. Η σκέψη, η συνείδηση, αναπαριστά τον Κόσμο. Δεν τον αντιγράφει. Δεν τον αντανακλά απλώς. Τον “κατασκευάζει”. Τον νοηματοδοτεί. Και στην πολιτική αυτό γίνεται.
Μετά την καταστροφή των μνημονίων, μετά τη λεηλασία του κρατικού πλούτου από Ελληνες και ξένους, μετά τη φτωχοποίηση των ανθρώπων, την αφυδάτωση της δημοκρατίας, αλλά και κάθε συλλογικής συνείδησης και δράσης, είπε να έρθει η ΕΛΠΙΔΑ. Με υποσχέσεις, με πολλά θα, με προσδοκίες και όνειρα. Μα ο μηχανισμός των κυτίων δεν βοηθά. Η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη, πιο πολύπλοκη, κρύπτεσθαι φιλεί, όπως μας λέει ο σκοτεινός μας πρόγονος. Και υπέστημεν μία συντριπτική πολιτική ήττα στον πόλεμο με τους “θεσμούς”. Και τώρα φτάσαμε στο λογαριασμό, τα νούμερα, τα μέτρα. Στο νεομνημόνιο δηλαδή. Οποια ονομασία και αν πάρει.
Εις τα καθ’ ημάς, με το ίδιο εργαλείο, τον μηχανισμό των κυτίων, την τυπική, στερεοτυπική, παραδοσιακή και απολιθωμένη σκέψη, προσεγγίζουμε την έννοια του συλλογικού πολιτικού υποκειμένου.
Του εργαλείου, δηλαδή, που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε σαν κοινωνία. Που θα μας επιτρέψει να κατακτήσουμε την ηγεμονία στα πολιτικά δρώμενα.
Ο πανίσχυρος μηχανισμός των κυτίων ως τρόπος του πολιτικού σκέπτεσθαι και πράττειν δεν μας αφήνει. Το κόμμα λειτουργεί με τους παραδοσιακούς πελατειακούς παγιωμένους τρόπους του παρελθόντος και η αναζήτηση, η επινόηση, ενός σύγχρονου συλλογικού πολιτικού υποκειμένου είναι απούσα. Ετσι γνωρίζουμε το αποτέλεσμα. Γνωρίζουμε το σημείο που θα καταλήξουμε, ανεξάρτητα από την άσκοπη, ενδιάμεση πελαγοδρομία. Σκανδαλώδη προνόμια ισχυρών συντεχνιακών ομάδων παραμένουν αλώβητα. Χαμαιλέοντες της πολιτικής είναι ήδη στα πόστα. Η ρητορική του μπαλκονιού δίνει και παίρνει. Και ’μεις είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε σε μια κοινωνία που αμείβει τον πρωτοβάθμιο δάσκαλο με 630 ευρώ και τον συνταξιούχο ΔΕΚΟ με 2.500 ευρώ. Το αχνό φως που βλέπαμε ήμασταν αναγκασμένοι να το ακολουθήσουμε έστω κι αν ξέραμε ότι επρόκειτο για ψευδαίσθηση. Ξέρουμε ότι ο “μηχανισμός των κυτίων τινάζει στον αέρα τη διαλεκτική” και είμαστε αναγκασμένοι να ζητάμε έναν ανθρώπινο άνθρωπο μέσα σε μια ελεύθερη και διαυγή κοινωνία.
