Ο μέγας εχθρός…

Μικρόσωμη και ντελικάτη, αλλά γεμάτη δύναμη!
Είναι βλέπεις που τρώει με περίσσια όρεξη τα πάντα, αρκεί να είναι φρέσκα και να της μυρίζουν εντάξει.
Ούτε της λείπουν το μαλακό κρεβάτι, η άνετη ζωή, τα χάδια…
Με  δυο λόγια τα έχει όλα!
Στέγη, τροφή, φροντίδα…
Και βεβαίως ασφάλεια!
Τώρα γιατί την πιάνει τέτοια τρέλα  μόλις μπει εμπρός η εφεδρική…σκούπα, κανείς δεν μπορεί να πει!
Μιλάμε βέβαια για την μακρόστενη, την ασήμαντη εκείνη ηλεκτρική, που και λιγότερο θόρυβο κάνει και μικρότερης εμβέλειας είναι! Εκείνη την κόκκινη που προορίζεται για ένα γρήγορο σκούπισμα και για τα μικροσκουπιδάκια πιο πολύ…
Κόκκινο πανί για την καλή…σκυλίτσα μας το σκουπάκι!
Μόλις μπει σε λειτουργία της…ανάβουν όλα τα λαμπάκια!
Γουρλώνει μάτια, τεντώνει αυτιά, στηλώνει πόδια, βαριανασαίνει…
Κι ύστερα…εφορμά!
Ακόμα και τα πόδια των αφεντικών της -που δεν έχει ποτέ δαγκώσει- κάτι τέτοιες ώρες κινδυνεύουν!
Πολύ προσωπικά το έχει πάρει, ως φαίνεται, το πράγμα!
Φορές-φορές μάλιστα, την ακούς μέσα στην σιγαλιά της νύχτας να γαυγίζει με μένος προς τη γωνιά όπου στέκει ήσυχη κι ακίνδυνη η…υποτιθέμενη αντίπαλος!
Το κάνει προληπτικά, για να έχει το κεφάλι της ήσυχο απ’ τον μέγα της εχθρό;
Για τάξη και ασφάλεια μήπως;
Ή επειδή…παρακράτησε η καλοζωία της και ψάχνει κατιτί να βρει να μισεί και  να…παιδεύεται;
Πιθανότατα αυτό το τελευταίο!
Κι ας μην απορούμε!
Το ίδιο δεν κάνουμε κι εμείς άλλωστε;