Ενώ φθάνουμε στο τέλος του 2018 τα μηνύματα δεν φαίνονται να είναι τόσο διαφορετικά από άλλα χρόνια. Το Παρίσι συνεχίζει να καίγεται από τα «κίτρινα γιλέκα», η Τουρκία ετοιμάζεται να εισβάλει ξανά στη Συρία, η κρίση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας παραμένει στο ζενίθ της, ενώ υπάρχει μια μικρή ελπίδα καλυτέρευσης σχετικά με τη κλιματολογική αλλαγή.
Τί συμβαίνει λοιπόν; Τα Κράτη και κυρίως οι Μεγάλες Δυνάμεις συμπεριφέρονται όπως οι πολίτες τους που τα αποτελούν: το συμφέρον τους και μόνο.
Γιορτάσαμε φέτος τα 70 χρόνια από την υπογραφή της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Πού είμαστε όμως με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα; Όπως αρχίσαμε και χειρότερα. Οι σκοποί της αειφόρου ανάπτυξης χρειάζονται να εκπληρωθούν. Η φτώχεια μαστίζει πολλά μέρη του κόσμου και ακόμα και η πείνα. Υπάρχουν μεγάλες ανισότητες μεταξύ των κοινωνιών και των ατόμων και σε πολλά μέρη του κόσμου η δικαιοσύνη και οι θεσμοί μειοδοτούν.
Το δράμα των μεταναστών στην Ευρώπη και αλλαχού συνεχίζεται αμείωτο. Σε πολλές χώρες η ελευθερία της έκφρασης και ακόμα το δικαίωμα στη ζωή δεν υπάρχουν. Η διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών συνεχίζει να υφίσταται.
Μετά από τις αδικίες μεταξύ των ανθρώπων υπάρχουν οι αδικίες μεταξύ των Κρατών. Οι Μεγάλες Δυνάμεις συνεχίζουν τη πολιτική τους όπως και κατά τους προηγούμενους αιώνες. Καμία αλλαγή δεν έγινε σχετικά με τη μεταχείριση των μικρών από τους μεγάλους.
Βλέπουμε τη μεταχείριση των Rohingua στη Myanmar και των μικρών Κρατών σ’ όλο τον κόσμο. Τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων συνεχίζουν να προκαλούν τις διαμάχες και τις κρίσεις στα μικρά Κράτη. Το Διεθνές Δίκαιο δεν φαίνεται να μπορεί να επικρατήσει στη Παγκόσμια Κοινωνία. Δυστυχώς, εφόσον ο χαρακτήρας των ανθρώπων συνεχίσει να είναι αυτός που είναι, η ίδια θα είναι και η κατάσταση της Διεθνούς Κοινωνίας. Απλό αλλά δυστυχώς αναπόφευκτο.
*Ο Δρ. Χρίστος Α. Θεοδούλου είναι δικηγόρος, Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών & Διεθνών Σχέσεων (Η.Ε.Ι., Γενεύης, Ελβετίας). Πρώην Μέλος της Γραμματείας του ΟΗΕ.
