«Αχ της ζωής μου ο καημός! Χανιώτικές μου ρούγες/ που μέσα στην απλοϊκή ξένοιαστη πολιτεία/ απλώνεστε αρχοντικά, σαν αετού φτερούγες/ να σας περνώ, να σας θωρώ και να μη σας χορταίνω/ και τη χαρά με θαυμασμό μέσα μου να πληθαίνω». «Των αστεριών την ξεγνοιασιά πόσο ‘χω λαχταρήσει/ του φεγγαριού το άσκιαχτο περπάτημα στη νύχτα/ που όλο ξωθιές τρομάζουν και φαντασμάτων μίση./ Κι αυτό το φως κει ψηλά στον Φάρο, έτσι ώρες/ μένει γαλήνιο, ξάστερο, και κάτω από τις μπόρες». Δύο απ’ τις “Νοσταλγικές Ρίμες” του Μιχάλη Γρηγοράκη.
«Τον ήλιο τον αντάμωσε μια μέρα ο δεκοχτάρης/ στα τρίσβαθα του πέλαγου που ‘ναι αλυσοδεμένος/ κι είπε του σα θα βγεις, ήλιε για το σεργιάνι/ ρώτα την κόρη π’ αγαπώ αν περιμέν’ ακόμα./ Κι αν περιμένει της αυλής το γιασεμί ας ποτίζει,/ γιατί τα φύκια σάπισαν και τα δεσμά κοπήκαν./ Και μιαν αυγή θα ‘ρθω ξανά αγάπη να χορτάσω,/ ψωμί, νερό, κρασί». Από την ποιητική συλλογή “Δισυπόστατο” του Βασίλη Ζαχαράκη.
«Αν εξηγείτο κάτι/ προφορικά ή γραπτά,/ θα συνέθλιβα/ -με Αόριστο-/ τα ραγίσματα των εικόνων./ Στη σύληση της μνήμης/ θα καταλάγιαζα το σώμα μου,/ κουβαριασμένο σε λαβύρινθο/ του στυλό και του τηλεφώνου./ Δεν εξηγείται, όμως, αυτό που θέλει η καρδιά./ Γι’ αυτό σιωπώ./ Για να μη χαθεί ξανά/ το ουστικό του κειμένου/ ανάμεσα στις προθέσεις,/ τους συνδέσμους/ και τα επιρρήματα». Το ποίημα “Αν εξηγείτο…” της Μαρίας Πριπάκη.
«Είπα: Δε θέλω να σας ξέρω./ Δε συμμετέχω στη ζωή σας/ μένω μακριά από τα εγκλήματά σας/ τις σφαγές και τους ανδραποδισμούς/ των συνανθρώπων σας./ Θα κατοικήσω εδώ, σε τούτη την καλύβα/ μακριά από κάθε ποταπό/ πέρα απ’ ό,τι ατιμάζει/ τον άνθρωπο. Μόνος/ με τις αέτιες σκέψεις των σοφών/ με τα ζεστά, ευγενικά/ αισθήματα των ποιητών./ Ομως πούθε έρχεται τούτο το αίμα/ που γλιστρά κάτω απ’ την πόρτα μου;» το ποίημα “Αναχωρητής” του Γιώργη Μανουσάκη.
«Δικαίωμα εσύ δεν έχεις να μικραίνεις,/ για να χωράς μέσα στις τρώγλες των “μικρών”./ Μοίρα δική σου πάντα ν’ ανεβαίνεις σ’ ύψος αντάξιο των τρανών σου των φτερών./ Ποτέ τ’ Ανάστημά σου μην προδίνεις,/ ακόμα κι όταν Σε κυκλώνουν σε στενά./ Σ’ ώρα πολέμου, μα και σ’ ώρα ειρήνης,/ μοίρα ο Αγώνας με τα λάβαρα ψηλά!» Το ποίημα “Υπόμνηση” του Νίκου Ι. Μαραγκουδάκη.
«Χριστέ σε περιμένουν στο ακρογιάλι/ μια φοβερή ημέρα του χωρισμού των εριφίων/ και θα ‘ρθουν για να στρώσουνε τα βάγια/ στη Νέα Ιερουσαλήμ/ οι άνθρωποι που ’χαν φωνάξει “σταυρωθήτω”/ μπρος στο Πραιτώριο του Πόντιου Πιλάτου/ την ώρα που στα χέρια τους σηκώνανε τον Βαραβά./ Χριστέ σε περιμένουν στο ακρογιάλι/ να ‘ρθεις πάνω σ’ ένα κίτρινο άλογο/ με άσπρα μάτια και κόκκινη χαίτη». Από την ποιητική συλλογή “Ενας πίθηκος συλλογιέται” του Αλέξη Ζερβάνου.
«Πυροβολείτε τους εμπόρους ναρκωτικών/ Πυροβολείτε τους εμπόρους του πνεύματος/ Πυροβολείτε τους εμπόρους του έρωτα/ Πυροβολείτε τους συντηρητικούς/ Πυροβολείτε τους εμπόρους όπλων/ Πυροβολείτε τους εμπόρους ιδεών και οραμάτων/ Πυροβολείτε το κατεστημένο μέρος του εαυτού σας». Το ποίημα “Επί σκοπόν” του Μανούσου Γ. Δασκαλάκη.
«Ξυπόλητη ξεπόρτιζα/ στη χρυσαφένια άμμο σου/ να κολυμπήσω/ Δε θα ξεχάσω τα κανάκια σου/ σαν μ’ έσφιγγες στην αγκαλιά σου/ και με γλυκονανούριζες κάτω απ’ το βαγί σου. […] Σου ‘πα δεν φεύγω και δεν έφυγα/ Κοντά σου θα γεράσω και εγέρασα./ Σου ‘πα θα σ’ αγαπώ σαν όλη τη ζωή μου!/ Οι γέροντές σου είν’ τα αδέλφια μου,/ οι νιοι σου τα παιδιά μου και τα μωρόπουλα τα εγγόνια μου!» Από το ποίημα “Νέα Χώρα” της Δέσποινας Μαριαννάκη -Κουτζόγλου.
«Το μαύρο σου άπλωσε μαντήλι/ στο νησιώτικο αγέρι/ να χαιρετήσεις και μένα, που φεύγω./ Ζέστανε την καρδιά μου, θάρρεψέ με / μ’ ένα καλό σου χαμόγελο./ -Δε φεύγω από το σπίτι,/ με παίρνουν…/ Θα ‘βρω τα πιο όμορφα κοχύλια/ να σου τα στείλω για χαιρετισμό/ κι ένα στεφάνι, θα σου πλέξω με τ’ αρμυρολούλουδα/ να το κρεμάσεις την Πρωτομαγιά στην πόρτα μας./ Τίποτες άλλο δε σου τάζω/ από τα βράχια τούτα». Το ποίημα “Με παίρνουν” της Βικτωρίας Θεοδώρου.
Μιχάλης Γρηγοράκης, Βασίλης Ζαχαράκης, Μαρία Πριπάκη, Γιώργης Μανουσάκης, Νίκος Ι. Μαραγκουδάκης, Αλέξης Ζερβάνος, Μανούσος Γ. Δασκαλάκης, Δέσποινα Μαριαννάκη – Κουτζόγλου, Βικτωρία Θεοδώρου. Εννιά απ’ τους προαπελθόντες (τα τελευταία χρόνια) ποιητές του τόπου μας. Ετσι όπως επανήλθαν με τα ποιήματά τους στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης, που γιορτάζουμε μεθαύριο 21 Μαρτίου. Ευλογία για μένα η γνωριμία των…
Αγαπητέ φίλε Ευάγγελε,
με τη θαυμάσια κι αισθαντική αναφορά σου στα πρόσωπα και την ποίηση [επιλεκτική κι άκρως εκλεκτική !!] τόσο αγαπημένων και αξιόλογων ποιητών -ποιόν να πρωτοαναφέρω;- του τόπου μας κι όχι μόνο, ο “κύκλος” της πνευματικής δημιουργίας και ειδικότερα της ποίησης δεν έκλεισε αλλά συνεχίζεται με τους πανάξιους υπάρχοντες και επερχόμενους στο ποιητικό προσκήνιο και η χαρά κι η περηφάνια μας μεγάλη: “όσο υπάρχουν άνθρωποι -FROM HERE TO ETERNITY!!-” θα γράφονται τόσο αισθαντικοί ποιητικοί στίχοι για να ταρακουνούνται και ραγίζονται οι καρδιές – συναισθήματα εμάς των άλλων, των έτερων, των συνανθρώπων… Δεν βρίσκω λόγια να σε ευχαριστήσω φίλε Ευάγγελε για το συγκινητικό αφιέρωμά σου σε δικά μας πρόσωπα της δημιουργικής κι αισθαντικής ποίησης. Τις καλύτερες ευχές μου Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.