Ημουν κι εγώ μεταξύ εκείνων που βρέθηκαν το γλυκό σαν το λάδι βράδυ της 1ης του Οκτώβρη στο Ιδρυμα Καψωμένου, στον Πύργο του Αλικιανού, στην εναρκτήρια πανηγυρική συνεδρία του τριήμερου επιστημονικού συνεδρίου με θέμα “Η ποίηση και η ποιητική του Καβάφη”, που διοργάνωσαν ο Σύλλογος Φιλολόγων Ν. Χανίων και η Εταιρεία Κρητικών Σπουδών – Ιδρυμα Καψωμένου σε συνεργασία με την Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, τον Δήμο Πλατανιά, τον Δήμο Χανίων και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων, στο πλαίσιο των δράσεων “ΧΑΝΙart 2013”. Τύχη αγαθή! Και γιατί είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ ένα απ’ τα λίγα “εικονοστάσια” των κρητικών γραμμάτων και ευρύτερα του κρητικού πολιτισμού που υπάρχουν στον τόπο μας – να ’ναι καλά ο και ιδρυτής κύριος λειτουργός του, oμότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, όντως ξεχωριστός πνευματικός άνθρωπος, Ερατοσθένης Καψωμένος. Και γιατί άκουσα να μιλά, για τον μεγαλύτερο, κατά κοινήν ομολογία, νεοέλληνα ποιητή, εκτός από τον αντιπεριφερειάρχη Χανίων Αποστόλη Βουλγαράκη, τον δήμαρχο Πλατανιά Γιάννη Μαλανδράκη, τον πρώην δήμαρχο Σούδας Γιάννη Περάκη, τον υπεύθυνο των δράσεων “ΧΑΝΙart” Ιωάννη Αρχοντάκη, την πρόεδρο του Δ.Σ. του Συνδέσμου Φιλολόγων Χανίων Βαρβάρα Περράκη και βέβαια, τον Ερατοσθένη Καψωμένο, που χαιρέτισαν την εκδήλωση, ο επίσης ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων σπουδαίος ποιητής Γιάννης Δάλλας, ως κεντρικός ομιλητής με θέμα “Ο Καβάφης ποιητής ελληνικός και οικουμενικός”. Και γιατί έζησα την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ανθρωπιάς και της πρεπιάς τόσο κατά τη διάρκεια της κυρίως εκδήλωσης όσο και μετά στις τάβλες της ζεστής “καψωμένειας” φιλοξενίας. Μα και κυρίως γιατί μετάλαβα απ’ το δισκοπότηρο της καβαφικής ποίησης τον ελληνισμό της οικουμενικότητας και την οικουμενικότητα του ελληνισμού, ακούγοντας πριν και μετά την κεντρική ομιλία τη Μαρινέλλα Βλαχάκη και τον Μιχάλη Αεράκη ν’ απαγγέλουν. “Κ.Π. Καβάφης: Ο διαχρονικά ελληνικός μα και ταυτόχρονα οικουμενικός ποιητής Αλεξανδρείας ή Κ.Π. Καβάφης: ο διαχρονικός Αλεξανδρινός ποιητής πάσης Ελλάδος μα και πάσης της οικουμένης”. Τα που σημείωσα με το τέλος της εκδήλωσης στο μπλοκάκι μου…
Ο Καβάφης ήρθε
για να μείνει (2)
“Κοσμοπολίτης, αλλά και μοναχικός είναι ένας ποιητής δεμένος πολύ με τον ελληνισμό. Η ποίησή του όμως δεν είναι μόνον επίκαιρη, αλλά και βαθύτερη”. Τα που είπε, μεταξύ των άλλων, ο Γιάννης Δάλλας για τον Αλεξανδρινό Ποιητή στην περί ου λόγος στις σημερινές εύφημες μνείες εκδήλωση, για να προσθέσει με έμφαση ότι “η ποίησή του βρήκε το νήμα να μιλάει στην εποχή μας και παράλληλα να έχει μία ευρωπαϊκή και παγκόσμια απήχηση”. “Ο Καβάφης ως ποιητής βασίζεται και αναδεικνύει τα διακριτικά στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού, καθιστώντας το έργο του βαθιά ελληνικό και για τούτο παγκόσμιο” είχε υπογραμμίσει προηγουμένως, κινούμενος στο ίδιο μήκος κύματος ο Ερατοσθένης Καψωμένος. “Ο Καβάφης ήρθε για να μείνει”, είχε αποφανθεί στον δικό της χαιρετισμό, η Βαρβάρα Περράκη, αφού έκανε λόγο για ένα “επίμονο και πεισμωμένο Ιδρυμα”, το Ιδρυμα Καψωμένου και για “Μια υπεραισιόδοξη ιδέα”, αυτήν της διοργάνωσης του συνεδρίου “για την ποίηση και την ποιητική του Καβάφη”, με αφορμή το εορταζόμενο εφέτος έτος Καβάφη, 150 χρόνια μετά τη γέννηση και 80 χρόνια μετά τον θάνατό του. Μένω ξεχωριστά σ’ αυτήν της τη φράση. “Ο Καβάφης ήρθε για να μείνει”. Πάντα επίκαιρος, ιδιαίτερα ωστόσο σήμερα ο “Ελλην” λόγος του! Τι κρίμα που δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω τις εργασίες του συνεδρίου που έγιναν στο Πνευματικό Κέντρο τις δύο επόμενες μέρες και να μην δω την Ομαδική Εικαστική Εκθεση για τον Ελληνα Αλεξανδρινό Ποιητή που παρουσιαζόταν εκεί σε επιμέλεια της Αγλαΐας Καμπράκη και του Ιωάννη Αρχοντάκη…
Σοφοί δε προσιόντων
“Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται”
Φιλόστρατος. Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιο, VIII, Z.
Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοιχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών κάποτ’ εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.
Che fece… il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ’χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του.
