«Οπως όλοι οι Εσκιμώοι αλιείς, όλοι οι Αραβες ιππείς, και όλοι οι αρχαίοι Πάρθοι τοξόται, ούτως και όλοι οι σημερινοί Ελληνες είναι πολιτευταί, όλοι ψηφοθήραι, όλοι κομματάρχαι και εκ τούτου και κάπως ρήτορες εξ’ ανάγκης».
«Κόμμα: Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και να αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».
«Η θέσις των παρ’ ημίν πολιτευομένων πολύ ομοιάζει την των αυτοκρατόρων της Βυζαντινής Ρώμης, οίτινες προς κατάληψιν του θρόνου συνεμάχουν μετά Φράγκων, Τούρκων και Βουλγάρων, εις ους αυτοί τε και οι υπήκοοι αυτών επλήρωνον έπειτα λύτρα».
«Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Ελληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας: α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού. β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον. γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορτισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των».
“Και, βεβαίως, δεν αποδεχόμεθα… αμασητί(!) τας περί εκλογών και άλλων τινών σκέψεις (πηγή: https://www.gnomikologikon.gr) ας διετύπωσεν ο Εμμανουήλ Ροΐδης (1836-1904). Εκ των ων ουκ άνευ, πάντως, οι δόσεις των αληθειών που εμπεριέχουν. Σ’ αυτές η πρώτη εκλογική στάση σήμερα, πριν από κάποιες άλλες προεκλογικές σκέψεις του γράφοντος…
Προεκλογικές σκέψεις
“Μία σήμερα, άλλη μία αύριο και καμία! Οι εκλογές εφτάσανε κι οι κάλπες περιμένουν να δεχτούν τις ψήφους των ψηφοφόρων. Ωστόσο μεγάλη προβλέπεται να είναι η αποχή. Εν πάση περιπτώσει και εν περιπτώσει πάση, καλό βόλι σ’ όλους όσοι σκεφτόμαστε να πάμε, ορεξάτα ή ανόρεξά μας, να ψηφίσουμε. Καλά βόλια, σπεύδω να διορθώσω, καθώς τέσσερις οι κάλπες που μας περιμένουν. Μια για τις Δημοτικές, μια για τις Κοινοτικές, μια για τις Περιφερειακές κι άλλη μια για τις Ευρωεκλογές. Θα ψηφίζουμε, θα ψηφίζουμε κι… αποψηφισμούς (τι λέξη!) δεν θα ’χουμε!
«Σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος», για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο του Κ.Π. Καβάφη, όπως πάντα, είναι και σ’ αυτές τις εκλογές ο γνωστός απ’ τη στήλη μου “Στα Πεταχτά” Γερω – Δάσκαλος. Ξέρει πολύ καλά ποιους θα ψηφίσει και γιατί θα τους ψηφίσει. Μακριά απ’ αυτόν κάθε σκέψη για αποχή. Εκ των ων ουκ άνευ, ωστόσο, ότι προβληματίστηκε αρκετά, όπως μου είπε τις προάλλες που συναντηθήκαμε και… “εμνήσθημεν ημερών αρχαίων”, πριν καταλήξει. Ιερή η ψήφος, όπως ο καθένας εννοεί την ιερότητα, η άποψή του.
«Στις επόμενες Δημοτικές Εκλογές, αν θέλει ο Θεός και ζω, θα είμαι κι εγώ υποψήφιος», μου είπε με άκρα σοβαρότητα ένας άλλος καλός φίλος, που είχα καιρό να τον δω. Οχι δεν θέλω να εκλεγώ, απλώς να μη με ενοχλούν, ζητώντας την ψήφο μου, ο όποιος γνωστός και ο κάθε γνωστός του γνωστού, ο στόχος μου, συμπλήρωσε κι άρχισε να μου εξιστορεί τα όσα τραβά αυτές τις μέρες και δεν τα μαρτυρά… Μακάρι να ήταν μόνος του!
«Σαν έξαφνα ώρα μεσάνυχτ’ ακουσθεί/ αόρατος θίασος να περνά/ με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-/ την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου/ που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου/ που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλητα θρηνήσεις./ Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,/ αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που φεύγει./ Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν/ ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·/ μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχτείς./ Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,/ σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη,/ πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,/ κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι/ με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,/ ως τελευταία απόλαυση τους ήχους,/ τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,/ κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις».
Το ποίημα “Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον” του Κ.Π. Καβάφη.
