Μέσα από αυτές τις λίγες λέξεις θα ήθελα να τιμήσουμε ένα εκλεκτό άνθρωπο που αφιέρωσε την ζωή του στην δημιουργία και στην τέχνη, ένα κοσμοπολίτη, τον αγαπημένο μας Κάρολο Καμπελόπουλο.
Γέννημα θρέμμα του Καΐρου με την πλούσια πολιτιστική, πνευματική και κοινωνική ζωής της δεκαετίας του 40 αποφασίζει το 1951 να επισκεφτείς την πόλη του φωτός, το Παρίσι, όπου και τελικά παρέμεινε για 60 ολόκληρα χρόνιά.
Οι δυο πόλεις, πρώτα το Κάιρο και έπειτα το Παρίσι πρωτεύουσες της μόδας της τέχνης και των γραμμάτων, τον επηρέασαν και τον διαμόρφωσαν ως άνθρωπο, στα χρόνια της δημιουργίας του.
Στο Παρίσι, ως Έλληνας, κατάφερε χάρη στο πείσμα και στην τόλμη του να ξεπεράσει στον επαγγελματικό στίβο κάθε άλλο συνάδελφό του, και να αναγνωρισθεί ως μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στο χώρο της κομμωτικής. Αλλά και μια προσωπικότητα μιας καθαρήςκαι αυθεντικήςτέχνης, ένας σημαντικότατος δημιουργός, ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης ως γλύπτης, ως ζωγράφος, ως κεραμιστας.
Ένας πρεσβευτής της Ελλάδας στο εξωτερικό και στο διεθνές jetset για πολλά χρόνια. Ο Κάρολος έζησε μια συναρπαστική ζωή, μια ζωή, σαν μυθιστόρημα, με ηρωϊδες απλησίαστες πριγκίπισσες, γυναίκες προέδρων, πρωθυπουργών και πασίγνωστων πολιτικών απ’ όλο τον κόσμο, διάσημες σούπερ σταρ του παγκόσμιου κινηματογράφου, φημισμένες προσωπικότητες της Τέχνης, των Γραμμάτων και του Πνεύματος.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΡΟΛΟΣ:
Λάτρευε το διάβασμα: την ποίηση με αγαπημένο ποιητή τον Καβάφη και την λογοτεχνία με ιδιαίτερη προτίμηση στον Όμηρο, στον Προυστ.
Αναμοχλεύοντας την προσωπική του βιβλιοθήκη εκστασιάζει κανείς από την πλούσια συλλογή σπάνιων βιβλίων λογοτεχνίας και τέχνης,
Ο Κάρολος ήταν ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά:
Πάντα ετοιμόλογος.
Θεωρουσε ως ως αρετή τους τρόπους και την ευγενεια.
Εκτιμούσε τα αυθεντικά στοιχεία στην προσωπικότητα του κάθε ατόμου καθώς δεν ανεχόταν τίποτα το πλαστό η ψεύτικο.
Ο Κάρολος αντλούσε ευτυχία βοηθώντας τους συνανθρώπους του.
Ήταν φίλος πιστός, συνεπής και απολύτως εχέμυθος.
Ζωντανός, δημιουργικός, αεικίνητος, αειθαλής, δεν σταματούσε ποτέ γι’ αυτό και αισθανόταν πάντα νέος,
Απεχθανόταν την οκνηρία λέγοντας ότι ‘ο Καλλιτέχνης εμπνέεται συνεχώς, και πρέπει να είναι ένας ακούραστος εργάτης’.
Η φιλοσοφία του :’Όσο εργάζεται κανείς δεν γερνάει’.
Ο Κάρολος ήταν πάντα έτοιμος να κάνει καινούργια πράγματα να ενθαρρύνεις τους νέους ανθρώπους, και ότι ήξερε ήθελε να το μεταλαμπαδεύει στους άλλους.
Ήταν Λάτρης της φύσης, δεν ήταν άνθρωπος του χρήματος.
Πίστευε έντονα στην τύχη και όπως έλεγε το τυχερό πάντα βγαίνει.
Ο Κάρολος είχε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.
Τα τελευταία χρόνια επέστρεψε στην Ελλάδα, στην Κρήτη, στην γη της καταγωγής του. Τα Χανιά τον κέρδισαν και εδώ αποφάσισε να αράξει.
Άφησε το μεγάλο σπίτι του, στην rue Therese διπλά στην Comédie Française στο Παρίσι, ένα μικρό μουσείο με αμέτρητα έργα του και καλαίσθητα αντικείμενα που είχε συγκεντρώσει ως συλλέκτης.
Άφησε και το υπέροχο ατελιέ του στο Montparnasse και μια μέρα το 1985 ήρθε στα Χανιά -τα οποία επισκεπτόταν από το 1952 – από τότε τον είχε μαγέψει η όμορφη πόλη μας.
Αγόρασε το παλαιό βενετσιάνικο μοναστήρι, Santa Maria della Misericordia, σ’ ένα δρόμο από τον οποίον περνούσε πάνω από 15 χρόνια χωρίς ποτέ να το έχει προσέξει. Και έτσι έγινε ο Κάρολος Χανιώτης
Το 2001 εγκαινίασε το «Μοναστήρι του Καρόλου» το καταφύγιο του, όπως το ονόμαζε ο ίδιος: το έργο της ζωής του!
Όπως όλοι οι απόδημοι Έλληνες κάνουν οικονομίες, έτσι και ο Κάρολος ήθελε με αυτές να κάνει κάτι για την πατρίδα του και γιατί όχι για την πόλη που τόσο αγάπησε τα Χανιά.
Με αυθεντικό πάθος για την τέχνη του και με έντονο το συναίσθημα της προσφοράς,
ο Κάρολος δημιούργησε με ίδιους πόρους στα Χανιά το ίδρυμαπου φέρει το όνομα του, στο μοναστήρι του Καρόλου, ένα χώρο τέχνης και πολιτισμού, ένα μουσείο με τα αμέτρηταέργα τέχνης του αλλά και την πολύτιμη συλλογή του,
Πιστεύουμε ότι σαν συμπολίτες του, του οφείλομε ένα μεγάλο ευχαριστώ:
Για τα μαθήματα ποιότητας που μας έδωσε με τις επιλογές και τη στάση ζωής του.
Για το σεβασμό και την αγάπη που επέδειξε στην ιστορία του τόπου μας.
Για τα μαθήματα τέχνης και πολιτισμού που τα έργα του και η σιωπηλή του μορφή διδάσκουν.
Για τη ζωή που έδωσε με τις πρωτοβουλίες του, σ’ ένα σχεδόν άσημο μέχρι πρόσφατα δρόμο, που τώρα σφύζει από ζωή.
Για το χώρο του Μοναστηρίου που ανακατασκεύασε και τώρα αποτελεί κόσμημα της πόλης μας.
Για μας θα μείνει πάντα η μορφή του ζωντανή:
Ποιος δεν είχε συνάντηση στους δρόμους των Χανίων ένα ψηλό, με γκρίζα μαλλιά δεμένα σε αλογοουρά, σκούρα μάτια λαμπερά, μια εμφάνιση επιβλητική όπως αυτή που μοιάζει λίγο με μοναχό, λίγο με ακμαίο Έλληνα ναυτικό, μα ασφαλώς μια μορφή που ξεχώριζε διότι ήταν ο Κάρολος ο αρτίστας.
Ο σεμνός, γλυκός,πάντα χαμογελαστός Κάρολος.
Ο Κάρολος ο ποιητής με την αυθεντικότητα του που ακτινοβολούσε χρώμα, μορφές και σχήματα αλλά προπάντων ακτινοβολούσε αγάπη.
Ήταν ο δικός μας Κάρολος, Ο αλησμόνητος Κάρολος της καρδιάς μας!!!!
Θα μας λείπει παντα !!!
ΝΤΟΡΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ – ΡΟΓΚΑΝ*: Μοναδικός σαν Ανθρωπος – Χαρισματικός σαν Καλλιτέχνης
Κάρολε, στο τωρινό, σύντομο αποχαιρετιστήριο μου σημείωμα δεν “χωράς” ούτε σαν Άνθρωπος ούτε σαν Καλλιτέχνης.
Πρόκειται μοναχά για μιαν κραυγή βγαλμένη από την καρδιά μου, στο άξαφνο άκουσμα του γήινου θανάτου σου. Γιατί, η μαγνητική-υπερβατική προσωπικότητα σου, εξ ορισμού, έχει νικήσει τον επί της γης θάνατο. Φορτισμένος, οπωσδήποτε,με πολλούς πρότερους κύκλους ζωής -παλαιά ψυχή –παραμένεις πάντοτε ζωντανός τόσο μες από την αστείρευτη αύρα σου όσο και μες από το πολυδιάστατο ταλέντο σου στη γλυπτική και τη ζωγραφική. Γι αυτό και επιφυλάσσομαι να σου αφιερώσω στο μέλλον μιαν εμπεριστατωμένη μελέτη επικεντρωμένη στα γλυπτά και στις μονοτυπίες σου: Εμπνευσμένα αρχέτυπα,φάροι πνεύματος και αισθητικής.
Την ένιωθες της πρώτη σου ύλη, Κάρολε όπως ήσουνα και μέχρι τα μύχια διαπερασμένος από το εκάστοτε ερέθισμα που σου προκαλούσε, ότι σε συγκινούσε αισθητικά και ψυχικά. Σαν προικισμένο “διάμεσο” πνεύμα, δεν έβλεπες μοναχά αλλά βίωνες την πρόκληση που αποτελούσε για σένα οτιδήποτε σε μαγνήτιζε πνευματικά και ψυχικά. Τα μοναδικά σε πλάσιμο, σε όψη και σε υφή γλυπτά σου – είτε σε πωρόλιθο, σε μπρούντζο η σε κάποιο άλλο υλικό-αντιστέκονται σθεναρά σε κάθε πεζή περιγραφή. Αποτελούν εμπνευσμένες, αυθύπαρκτες, και απόλυτα προσωπικές, σε ύφος και σε έρμα, “παρουσίες”.
Κωφεύοντας στις απατηλές σειρήνες των εκάστοτε περαστικών και απατηλών συρμών,πιστός στα ιδεώδη που είχες τάξει εαυτόν,πορευόσουν τις δύσκολες ατραπούς της μοναχικότητας –επικεντρωμένος “ψυχή τε και σώματι” στο “όραμά” σου. Γι αυτό και τα έργα σου “κατοικημένα” διαχρονικά από μιαν αέναη πνοή δικαιώνουν απόλυτα την χαρισματική σου ιδιοσυγκρασία και τέχνη. Όλη σου η ζωή ήταν τέχνη,Κάρολε,καθώς μετουσίωνες σε τέχνη ακόμη και την καθημερινότητα σου!! Πορευόσουν για να δημιουργείς και όχι για να αναπαράγεις.
Πάνω απ’ όλα, όμως, έδραττες και μετουσίωνες –όσο ήταν εικαστικά δυνατό – τον πυρήνα της έμπνευσής σου, σε: υπερβατικό, διαπερασμένο από την υπέρτατη ενέργεια, μήνυμα. Και όχι μόνον.
*Η κα Ντόρα Ηλιοπούλου- Ρογκάν είναι δρ Ιστορικός της Τέχνης – τεχνοκριτικός Officier des Arts et Lettres
