O άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς…

Πόσες φορές στην πολιτική εμπιστευτήκαμε κάποιον και μας διέψευσε παταγωδώς μετά; Συνήθως ψηφίζαμε κάποιους που πλειοδοτούσαν σε υποσχέσεις και μετά (αχ, εκείνο το μετά…) όλα κατέρρεαν σα χάρτινος πύργος.
Με ένα “εξαπατήθηκα”, ούτε γάτα ούτε ζημιά… Μετά; Τι γίνεται μετά;
Οι εξαπατηθέντες γίνονται κατά πλειοψηφία “κοψοχέρηδες” και ο…βασιλιάς παραμένει γυμνός. Μέχρι τον επόμενο βασιλιά…
Θα μου πείτε τώρα ότι έτσι τσαλακώνεται η ποιότητα της Δημοκρατίας μας, ότι κλονίζεται η σχέση   εμπιστοσύνης. Ψιλά γράμματα μπροστά στην θωπεία της εξουσίας. Γλυκύτατη η εξουσία, όταν την καρπώνεσαι. Κάτι σαν ελιξήριο ζωής.
Μόνο που κάποιοι “γερνάνε πρόωρα” από τις εσωτερικές αντιφάσεις. “Γερνάνε” και δεν το καταλαβαίνουν… Σου λένε: “Εγώ είμαι η θύρα”. Πάει τέλειωσε!
Στην Ελλάδα των μεγάλων προσδοκιών και των μεγάλων διαψεύσεων.