Ο Αλέξανδρος ήταν πρωτοετής φοιτητής στη Νομική.
Μη φανταστείς πως τα φέρνουν βόλτα οι γονείς του απ’ τα Χανιά και του στέλνουν για το Πανεπιστήμιο τρία – τέσσερα κατοστάρικα τον μήνα.
Μη φανταστείς και μη ρωτήσεις για την αγωνία αυτών των ανθρώπων ποτέ…
Ηταν το καμάρι της γειτονιάς του, πέρασε απ’ τους πρώτους, τον συναπόβγαλαν και τον βαγιοκλάδισαν φίλοι και δικοί και πήγε στη Νομική.
Και ο Αλέξανδρος ήταν πολύ περήφανος τούτες τις μέρες για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Ούτε απολιτίκ ήταν, ούτε αδιάφορος!
Μα σα σίμωσε έξω απ’ τη σχολή εκείνη την Πέμπτη είδε ΜΑΤ και φασαρία, συμφοιτητές του τραυματισμένους, “βομβαρδισμένη” την ψυχή της ελληνικής παιδείας.
Τον έλουσε κρύος ιδρώτας…
Για πρωτοετή ήταν πρωτοφανείς και ανήκουστες εικόνες αυτές.
Και φωνάζουν οι “απ’ έξω” και ρίχναν δακρυγόνα οι “από μέσα”.
Εσκυψε ο Αλέξανδρος και σκέφτηκε τα όνειρά του, τη μόρφωσή του, τα μεροκάματα της μάνας του, το μέλλον του τόπου μας που κανείς δεν του διηγήθηκε.