ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ στο δρόμο το παλιό πρωτοχρονιάτικο τραγούδι,
«Πάει ο παλιός ο χρόνος / ας γιορτάσουμε παιδιά
και του χωρισμού ο πόνος/ ας κοιμάται στη καρδιά.
Καλή χρονιά, καλή χρονιά…» κ.λπ., αναρωτιόμαστε πόσο μπορούμε να ευχηθούμε σήμερα Καλή Χρονιά, όταν γύρω μας, μέσα και έξω από τη χώρα, συμβαίνουν μεγάλες αρνητικές αλλαγές;
ΑΣ πούμε, πόσο το ενδιαφέρον της παρούσας κυβέρνησης για μια σωστή διακυβέρνηση διαφέρει από εκείνο των προηγούμενων κυβερνήσεων; Ο «καημός» της δεν είναι πώς θα συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερους φόρους καθώς και πώς θα παραμείνει αρεστή στους «φίλους» (Νατοϊκούς, Αμερικανούς και Ευρωπαίους), ώστε να παραμένει στην εξουσία; Δεν ακολουθεί την ίδια παλαιοπολιτική μέθοδο σε διορισμούς και επιδόματα και δεν εξαπατά, όπως οι προηγούμενοι, τους πολίτες (μάλιστα σε στιλ «χωριών Ποτέμκιν»-Θεσσαλονίκη, metro, νέο ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο); Όσο για εκείνο το δόλιο ημέτερο «νέο» ΒΟΑΚ πότε θα έχουμε τα εικονικά έστω… εγκαίνιά του;
ΕΔΩ και 10 χρόνια η χώρα αργοπεθαίνει, πληρώνοντας τόσο τις αμαρτίες του παρελθόντος της, όσο και την ανικανότητα των μνημονιακών πολιτικών ηγεσιών της. Αδυνατούμε, ακόμη και σήμερα, να αντιληφθούμε «τι ακριβώς μας συμβαίνει»! Η εξωτερική μας πολιτική είναι «κατευθυνόμενη» και διόλου εθνική, η Παιδεία έχει «ξεχαρβαλωθεί», η Υγεία το ίδιο. Το άγριο έγκλημα αυξάνεται, οι γνωστοί δολοφόνοι της 17Ν μπαινοβγαίνουν στη φυλακή με «νόμιμες» άδειες, ενώ και νέες «οργανώσεις» εκκολάπτονται.
…ΟΜΩΣ, το σοβαρότερο πρόβλημα που μάλιστα βαίνει αυξανόμενο εις βάρος της ύπαρξης της χώρας μας, δεν είναι άλλο από την υπογεννητικότητά μας ως έθνος. Κάτι που προμηνύει-αν δεν παρθούν έγκαιρα μέτρα- μια δραματική πληθυσμιακή συρρίκνωση της χώρας. Εξάλλου, η «αρνητική» για τη στελέχωση των δομών της χώρας μετανάστευση νέων μορφωμένων παιδιών αποτελεί μέγιστο πρόβλημα, ενώ αυξάνεται δραματικά και ο υπέργηρος πληθυσμός (άνω των 65 ετών).
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, διαπιστώνει ο κάθε καλόπιστος πολίτης: είναι συσσωρευτικά και χωρίς να λύνονται αποφασιστικά. Αυτό που δυστυχώς ενδιαφέρει την κυβέρνηση και τα κόμματα της Βουλής είναι μόνο ο προεκλογικός εντυπωσιασμός. Το πότε θα γίνουν οι εκλογές, η παροχολογία, η πλειοδοσία υποσχέσεων: με άλλα λόγια, το κυνήγι της εξουσίας.
ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ, πριν τουλάχιστον 15 χρόνια, γράφαμε πως η τέχνη των πολιτικών είναι να πουλούν ελπίδες ώσπου να κερδίσουν την εξουσία. Έπειτα, να πουλούν φόβους για να τη διατηρήσουν! Κι αυτό δυστυχώς εξακολουθεί να γίνεται, έστω και με «αριστερό» πρόσημο. Εκείνο το ωραίο σλόγκαν «Η Ελπίδα έρχεται…» που ουσιαστικά έδωσε στους «αριστερούς» την εξουσία, υπάρχει… ελπίδα σήμερα να πραγματοποιηθεί και πώς;
… Παρόλα αυτά, κατά το έθιμο, ευχόμαστε να είναι Καλή και Ελπιδοφόρα η νέα Χρονιά, έστω και ως Ελπίδα!
(Στ.Γ.Κ., www.stcloris.gr)
