«Οι μεταναστευτικές ροές δοκιμάζουν τις αντοχές των χωρών που τις υποδέχονται αυξάνοντας συνεχώς, τον πήχυ της ετοιμότητας και των υποδομών για τις τελευταίες. Κάπως έτσι φθείρεται η κατανόηση των πολιτών και τροφοδοτείται ο πολιτικός λαϊκισμός. Για μένα το πιο σημαντικό είναι πως σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας, το είδος μας πρέπει να λειτουργήσει σαν ένα σύνολο, συνεργατικά».
«Πρέπει να δουλέψουμε μαζί. Αντιμετωπίζουμε τεράστιους περιβαλλοντικούς κινδύνους: κλιματική αλλαγή, υπερπληθυσμό, επιδημίες, μόλυνση των ωκεανών, προβλήματα στην τροφική παραγωγή και εξαφάνιση των ειδών. Ολα αυτά πρέπει να μας υπενθυμίζουν ότι βρισκόμαστε στην πιο επικίνδυνη φάση της ανθρώπινης ανάπτυξης. Εχουμε τα τεχνολογικά μέσα να καταστρέψουμε τον Πλανήτη μας, αλλά ακόμα δεν έχουμε τα μέσα για να ξεφύγουμε από αυτόν».
«Ισως σε κάποια χρόνια να μπορέσουμε να εξαπλωθούμε και σε άλλους τόπους πέραν της Γης, αλλά ως τότε πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να προστατεύσουμε τον μοναδικό μας Πλανήτη. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει τα έθνη να χτίσουν γέφυρες και όχι τείχη μεταξύ τους. Αλλά για να το πετύχουμε, θα πρέπει οι ηγέτες του κόσμου να αντιληφθούν πως απέτυχαν και πως απογοήτευσαν τους πολίτες».
«Με τους πόρους να συγκεντρώνονται στα χέρια των λίγων θα πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε περισσότερο από όσο σήμερα. Με τις θέσεις εργασίας να μειώνονται, με ολόκληρες βιομηχανίες να κλείνουν, θα πρέπει να βοηθήσουμε τους λαούς να διασώσουν τον τόπο τους, να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της εποχής. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να τους παρέχουμε την απαραίτητη οικονομική βοήθεια, για όσο χρειαστεί ώστε να το πετύχουν».
«Αν οι κοινωνίες και οι οικονομίες δεν αντέχουν ένα τόσο μαζικό κύμα μετανάστευσης, θα πρέπει να αλλάξουμε κατεύθυνση, προσπαθώντας να στηρίξουμε την παγκόσμια ανάπτυξη. Αυτός είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος ώστε τα εκατομμύρια των μεταναστών να ξαναβρούν την χαμένη ελπίδα, που έσβησε στον τόπο τους. Να αναζητήσουν το καλύτερο μέλλον στο ίδιο τους το σπίτι. Μπορούμε να το κάνουμε, είμαι πολύ αισιόδοξος για το είδος μου. Για να το κάνουμε όμως, πρέπει οι παγκόσμιες ελίτ, από το Λονδίνο στο Χάρβαρντ, από το Κέιμπριτζ στο Χόλιγουντ, να εμπεδώσουμε το μήνυμα που στάλθηκε αυτή τη χρονιά. Να μάθουμε, πάνω από όλα, την ταπεινοφροσύνη».
Κραυγή αγωνίας μα και μήνυμα ελπίδας για το παρόν και το μέλλον το άρθρο του Στίβεν Χόκινγκ που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφ. “Guardian”. Υστερα απ’ το Brexit και την εκλογή του Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη ζωή μας δεν πρέπει να υπάρχει η λέξη “γιατί”, επειδή το ένα “γιατί” φέρνει το άλλο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια αλυσίδα που μας πνίγει, αρέσκεται να λέει (στο περίπου τα λόγια του) ένας φίλος μου, που αντί για την λέξη “γιατί”, χρησιμοποιεί τη λέξη “άρα”. Αυτόν θυμήθηκα διαβάζοντας κάπου στο Διαδίκτυο, όπου κυκλοφορήθηκε ευρύτατα, το περί ου ο λόγος άρθρο του καθηλωμένου στο αναπηρικό αμαξίδιο διάσημου αστροφυσικού, από το οποίο τα παραπάνω αποσπάσματα.
Το 2016 μ.Χ. μας τελείωσε, όπως μας τελείωσε, φίλοι αναγνώστες. Αίσιον και ευτυχές το νέον έτος και για τον καθένα μας ξεχωριστά και συνολικά για το σπάνιο στη φύση και στην ιστορία ανθρώπινο είδος!
