TO ΒΡΑΔΥ της 22ας Μαΐου του 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης (1912-1963), γιατρός/βουλευτής συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ, μαραθωνοδρόμος και φιλειρηνιστής, βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη ως επίσημος ομιλητής σε μια εκδήλωση για την παγκόσμια ειρήνη: ένα κίνημα που είχε ξεκινήσει από την Αγγλία του νομπελίστα επιστήμονα Μπέρτραν Ράσελ και είχε αγκαλιάσει όλο τον πλανήτη… Oμως, έξω από το κτήριο της εκδήλωσης, είχαν συγκεντρωθεί παρακρατικές (ακροδεξιές) ομάδες που διαδήλωναν και προπηλάκιζαν όποιον τολμούσε να πλησιάσει. Δεν κυκλοφορούσε κανένα αυτοκίνητο και οι δρόμοι είχαν κλείσει.
Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ, αποχωρώντας μετά το πέρας της εκδήλωσης, συνοδευόταν μόνο από δύο άντρες. Ξαφνικά ένα τρίκυκλο όχημα, με δύο επιβαίνοντες πέρασε δίπλα του με μεγάλη ταχύτητα. Οδηγός ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και στην καρότσα του τρίκυκλου καθόταν ο Μανώλης Εμμανουηλίδης, και o αυτουργός της δολοφονίας του Λαμπράκη.
ΘΥΜΑΜΑΙ, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, τις 4 εκείνες εκρηκτικές μέρες στην πόλη (23-27 Μαΐου 1963), τον υπεράνθρωπο αγώνα που έδινε ο Λαμπράκης για να ζήσει, τις 100 ώρες του, την αποκάλυψη του παρακράτους της δεξιάς, το “Ζ” που είχε γραφεί στους τοίχους της πόλης, το νυχτερινό βίαιο “φευγιό” της σoρού του βουλευτή για Αθήνα…
ΕΚΕΙΝΗ την εποχή, ακόμη κι ένα φιλειρηνικό κίνημα όπως αυτό που εκπροσωπούσε ο Γρ. Λαμπράκης, εθεωρείτο συνώνυμο της αντιδεξιάς δράσης! Και φυσικά ό,τι ήταν αντιδεξιό, μάλλον εκπορευόταν από την… αριστερά! Θυμάμαι επίσης πως, μετά τη στυγερή δολοφονία, την αποκάλυψη της παρακρατικής οργάνωσης “Καρφίτσα” και την ανάληψη της δίκης των πρωταιτίων (Γκοτζαμάνη, Εμμανουηλίδη) από τον μετέπειτα ΠτΔ Χρ. Σαρτζετάκη, «γεννήθηκε» η νεολαία «Λαμπράκη» από τον Μ. Θεοδωράκη που, εκείνες τις μέρες, με τον Μ. Γλέζο, επισκέπτονταν στο ΑΧΕΠΑ τον θανάσιμα τραυματισμένο Λαμπράκη. Στιγμές αλησμόνητες, ιστορικές, μαύρες της μεταπολεμικής Ελλάδας.
