Μικρό πουλί τριανταφυλλί…

Αποσπερίδα θα πει συντροφιά. Θα πει συζήτηση. Θα πει βλέμματα τρυφερά, χαμόγελα γλυκά, φιλική ατμόσφαιρα. Θα πει αφήγηση παραμυθιών και αναμνήσεων. Θα πει ταξίδι στα παιδικά μας χρόνια. Κι η αποσπερίδα που έγινε την Πέμπτη, 21 του Φλεβάρη, στη ζεστή, πολύχρωμη και φιλόξενη «γωνιά» της Παιδικής Βιβλιοθήκης της Πόλης μας, είχε όλα τούτα τα χαρακτηριστικά. Και μοσχοβολούσε …Σαμοθράκη! Γιατί εκείνο το βράδυ, με συνταξιδιώτες μου μικρά παιδιά και αρκετούς μεγάλους, βρεθήκαμε στη μικρή, μακρινή και πανέμορφη πατρίδα μου και στα παιδικά μου χρόνια! Έτσι κι αλλιώς πατρίδα και παιδικά χρόνια, είναι ένα! Χείμαρρος οι αναμνήσεις μου. Με πήγαν, και πού δεν με πήγαν! Και πήρα να ζωγραφίζω με λόγια τρυφερά τη μοναδικότητα του νησιού μου. Να περιγράφω στους συνταξιδιώτες μου τις χάρες και τις ομορφιές του, το διάσπαρτο από αμέτρητες ζείδωρες φλέβες ποταμών, κορμί του. Να μιλώ με δέος και συγκίνηση για το πανύψηλο βουνό του, τις λίμνες και τους καταρράχτες του, τις γριές βάθρες, τα ιαματικά λουτρά, τα βαθύσκιωτα δάση του! Για τα νυχτέρια. Για τα αγαθά στοιχειά του, τους Τόπακες. Τους φύλακες-αγγέλους των δέντρων! Που ήταν θεόρατοι, από τη μέση και κάτω αγέρας, κι από τη μέση και πάνω άντρες! Κυκλοφορούσαν στις ρεματιές, δεν πείραζαν κανένα και καμιά φορά πλησίαζαν τις συντροφιές των καρβουνιάρηδων και κάθονταν μαζί τους αμίλητοι, καπνίζοντας αρειμανίως τις τεράστιες πίπες τους!
Να μιλώ με χαρά και περηφάνια για την ιστορία του, που χάνεται στα βάθη των αιώνων, για τα μνημεία του, για το περίφημο άγαλμα της Νίκης, για την ντοπιολαλιά του. Για τα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων, για τους μύθους, τα δημοτικά τραγούδια και τα παραμύθια που άκουσα από τη συχωρεμένη τη μάνα μου. Για τις εκκλησιές και τα ξωκλήσια του! Για τα καλντερίμια και τα σπίτια του χωριού μου! Για την φρεσκάδα και την απέραντη γαλήνη του χιονιού που το κουκούλωνε! Ως και για το μοιρολόι της Παναγιάς, που το τραγουδούσαν οι γυναίκες όλο το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, ξενυχτώντας τον Χριστό, στη μεγάλη εκκλησιά του χωριού μου, μίλησα!
Κι οι ώρες κύλησαν. Και κάποια κεφαλάκια έγειραν. Κάποια ματάκια μισόκλεισαν νυσταγμένα, καθώς η αφήγηση του παραμυθιού μου “Ενα αστέρι πέφτει στη γη” έφτανε στο τέλος της. Κι εκεί κάπου τελείωσε η αποσπερίδα μας. Κι ενώ άρχισαν να φεύγουν με τα βλαστάρια τους οι μικρομάνες κι οι γιαγιάδες, κάποιοι μεγάλοι, που ξανάγιναν παιδιά, παρακαλούσαν να συνεχίσω τα παραμύθια! Κάποια άλλη φορά, τους υποσχέθηκα, ευχαριστώντας τους μέσα από την καρδιά μου.
Γυρίζοντας στο σπίτι, πήρα να τραγουδώ του Ρίτσου το «Μικρό πουλί τριανταφυλλί, δεμένο με κλωστίτσα!». Γιατί, άραγε; Αναρωτήθηκα. Και… μου αποκρίθηκα: Γιατί η καρδιά μας είναι τούτο το μικρό πουλί! Που, δεμένη στην καθημερινότητα, χαίρεται αληθινά αν την «τηράξεις μια και δυο…» Κι αρχίζει το τραγούδι. Ενα τραγούδι νοσταλγικό, για ό,τι όμορφο έζησε κι αγάπησε…
Και παιδάκια μικρά κι αγαπημένα, γονείς και γιαγιάδες, οικοδέσποινα της βραδιάς, Ρούλα Τατσοπούλου, παιδαγωγέ θεάτρου, σας ευχαριστώ άλλη μια φορά, για την συγκίνηση και την χαρά που μου χαρίσατε «ταξιδεύοντας» μαζί μου! Χάρη σ’ όλους εσάς, η αποσπερίδα μας πέτυχε! Κι όλοι, μικροί και μεγάλοι, δηλώσατε πως περάσατε καλά! Κι εγώ, ε, εγώ… θέλει και ρώτημα; Ακόμα καλύτερα!