Η ΓΙΑ ΜΙΑ δεκαετία βαθύτατη ελληνική οικονομική -και όχι μόνο- κρίση (2009-2019) είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη κατάρρευση των μέχρι τότε κατακτήσεων των εργαζομένων. Αλλά και μια ανατροπή των ανθρώπινων αξιών και των δομών του κράτους από «ερασιτέχνες» πολιτικούς που όμως εμείς ψηφίζαμε…
ΟΛΑ αυτά προκάλεσαν μια εκ θεμελίων ανακατάταξη του ελληνικού κοινωνικοπολιτικού status, με σημαντικότερο γεγονός την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης – της ραχοκοκαλιάς μιας κοινωνίας.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ επιδεινώθηκε από την ατολμία των πολιτικών των πρώτων «μνημονιακών» κυβερνήσεων («πολιτικό κόστος»), από τον θυμό και την οργή του λαού για την εν γένει ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να ομονοήσει, ώστε να βγούμε γρηγορότερα από την κρίση. Η επίμονη μη συμμόρφωση του εκάστοτε πολιτικού σχηματισμού (δεξιά, σοσιαλιστές, “αριστεροί”) στις απαιτήσεις των δανειστών για μεταρρυθμίσεις, επιδείνωσε στο απροχώρητο την κατάσταση.
ΕΤΣΙ, αναδείχθηκαν σε όλο το μεγαλείο τους, τόσο οι εγγενείς αδυναμίες της φυλής μας, όσο και το «ασυνάρτητο» αυτού που ονομάζουμε Ευρωπαϊκή Ενωση. Επιπλέον αποδείχθηκε περίτρανα πως ήταν άκαιρη η ένταξη μας στο ευρώ: η οικονομία μας, αλλά και η γραφειοκρατική δομή της πολιτείας μας, δεν θα το άντεχαν για πολύ. Όσο για την περίφημη –και περιζήτητη από τα κόμματα- «μεσαία τάξη» (δημιούργημα και… θρέμμα του Ανδρέα) κυριολεκτικά διαλύθηκε…
ΓΙΑ χάρη της εξουσίας και μόνον, από το στάδιο της «δαιμονοποίησης» της Ε.Ε., οι ίδιοι εκείνοι «μαχητές των μνημονίων» -οι «αντιμνημονιακοί» ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ- πέρασαν στις πιο αδίστακτες νεοφιλελέυθερες πολιτικές, όταν αντιλήφθηκαν (2015) ότι εναλλακτική λύση (“un’ altra Europa…” κ.λπ.) ήταν κάτι το ανέφικτο, χωρίς συμμάχους. Και πως μόνη διέξοδος ήταν, ή το χάος, ή η πλήρης «υποταγή» στα προστάγματα των Βρυξελών.
Η Ε.Ε. και το ευρώ θεωρήθηκαν από τους ημέτερους «δραχμιστές» η αιτία όλων των δεινών μας.
Αλλά ευρώ είχαν και η Πορτογαλία και η Κύπρος και η Ιρλανδία. Απλά εδώ οι «αντιμνημονιακοί» υιοθέτησαν μια αντίληψη που εκπροσωπήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, τη Χ.Α., το ΚΚΕ κ.λπ., πέρα για πέρα αντιευρωπαϊκή.
Κι αυτό, για αντιπολιτευτικούς (ψηφοθηρικούς) και μόνο λόγους. Διότι, αργότερα ως κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ), και πάντα για χάρη της εξουσίας (2015), η «πρώτη φορά» αριστεροακροδεξιά… συγκυβέρνηση πέρασε στην πλήρη υιοθέτηση όλων των απαιτήσεων των δανειστών εφαρμόζοντας νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» τέτοιες που ξεπέρασαν και τις προσδοκίες των… δανειστών (υπερπλεονάσματα!). Κάπου εκεί χάθηκε το παιχνίδι εξουσίας της Αριστεράς…
