Mικρή πατρίδα

Ανεβαίνουν από τα μικράτα τους την ανηφόρα της μικρής πατρίδας τους, τα βλέπω να κρατούν γερά απ’ τις άκρες με τα δακτυλάκια τους τη γαλανόλευκη, ανήμερα 28ης Οκτωβρίου, οι μικροί μαθητές της Γαύδου!
Ορθοβαδίζουν ομού με τους δασκάλους τους πάνω στις στράτες μιας από κείνες τις ξέρες γης που “αναπαύονται” στο μπλε της ελληνικότητάς μας!
Ανήμερα 28ης Οκτωβρίου, “40 βήματα” ο δρόμος τους μα, στα μάτια όλων εκείνων -τα χιλιάδες ζευγάρια ματιών- που τα παρακολουθούν -χάρη στη δύναμη του διαδικτύου- να προχωρούν την ανηφόρα, τα βήματά τους μας γεμίζουν πλέρια με φως και συγκίνηση!
Δεν έχουν σημασία οι αναλύσεις των συναισθημάτων τούτες τις στιγμές· καθείς προσλαμβάνει τις έννοιες και τις πράξεις που θωρεί κατά πώς νιώθει!
Η ουσία είναι ότι ημέρες όπως αυτή -28η Οκτωβρίου- τα στοιχειά της φύσης μας ξυπνούν, και μας μεταλάσσουν, κάποιους λιγότερο και άλλους περισσότερο, μας φέρνουν πίσω σε εκείνες τις εποχές των παππούδων και των γιαγιάδων μας που ορθοβάδισαν κρατώντας ψηλά τις έννοιες, τις ίδιες έννοιες κι έγνοιες που και τώρα κοινωνούμε· ανεπαίσθητα, κι ίσως βαθειά μες στο υποσυνείδητό μας!
…Τα παιδιά στη Γαύδο, στην Κάσο, το Καστελλόριζο, στα χωριά του Εβρου στη Νεά Βύσσα, στις Καστανιές, μα και σε όλες εκείνες τις περιοχές κι όπου αλλού που ορίζονται ως ακριτικές, κρατούν τούτη τη ρίζα και μάχονται γι’ αυτή!
Υπενθυμίζοντας της ιστορίας μας τα μονοπάτια, τα δύσβατα μα πέρα για πέρα αληθινά· και ποιος είναι κείνος που δεν το νιώθει και δεν το αισθάνεται;
Και ποιοι είναι κείνοι που τα ξεχνούν σαν περάσουν οι επέτειοι;
Υπάρχει ένα χάσμα που οφείλουμε να το κλείσουμε, τ’ οφείλουμε και σ’ εκείνους που ακόμη στις μέρες μας στην πράξη έχουν τάξει τη ζωή τους να φυλάττουν Θερμοπύλες!
Τους το χρωστούμε…