«Mια ζωή μέσα στους δρόμους…»

Ενα πολύ ωραίο τραγούδι, ένα ζεμπέκικο που πρωτόπε η Χάρις Αλεξίου είναι ο τίτλος του παρόντος. Ωστόσο σήμερα δεν πρόκειται να καταπιαστώ με εκείνους τους δρόμους για τους οποίους τραγουδά η Αλεξίου.
Αφορμή για τον τίτλο στάθηκε ένα πανώ, που κρατούσαν στα χέρια τους μαθητές όπου αναγραφόταν ένα σύνθημα: “Το εκπαιδευτικό δεν λύνεται με νόμους
Ή μια ζωή στις αίθουσες ή μια ζωή στους δρόμους! Θέλουμε Νέο Κτίριο! ΓΕΛ ΒΑΜΟΥ.
Ενα πανώ που στα χέρια των παιδιών διάβηκε τους δρόμους της πόλης για να καταδείξει και τούτης της νέας γενιάς τις ανάγκες για πραγματική και ουσιαστική μέριμνα για τον πολύπαθο χώρο της Εκπαίδευσης.
Πολλά τα αιτήματα, όλα πρώτης ανάγκης, όλα σημαντικά, όπως εξάλλου πάντοτε ήταν τα αιτήματα των νέων που εκ φύσεως ποτέ δεν βολεύονταν και ούτε σήμερα βολεύονται με λιγότερο ουρανό! Κι εμείς στις μέρες μας αντί βοήθειας, τείνουμε να τους κλείσουμε κάθε διέξοδο όχι μόνο προς το μπλε τ’ ουρανού αλλά και του οξυγόνου…
…Οι σημερινοί μαθητές φωνάζουν  για τα αυτονόητα πλέον, διεκδικούν τα αυτονόητα σε μια εποχή που οι έννοιες έχουν αλλάξει από κάποιους που κάποτε ήταν κι εκείνοι μαθητές και πλέον έχουν στα χέρια τους τις τύχες αυτού του τόπου!
Πόση ειρωνεία να πραγματοποιούνται τούτες τις μέρες καταλήψεις σε σχολεία σε όλη τη χώρα για αιτήματα που αφορούν την έλλειψη γραφικής ύλης ή τη θέρμανση· προβλήματα που καθιστούν αδύνατη τη λειτουργία ενός σχολείου. Για να μην αναφερθούμε στην έλλειψη καθηγητών ή στην κατάργηση ειδικοτήτων (στα Επαγελματικά Λύκεια) κ.λπ.
Πόση ειρωνεία τούτα τα αιτήματα να απευθύνονται στην κυβέρνηση που ο επικεφαλής της ξεκίνησε την πορεία του μέσα από καταλήψεις κάποια χρόνια πριν, ως μαθητής…
«Η Παιδεία είναι θέμα βαθιά κοινωνικό, επηρεάζει τον τρόπο που οι άνθρωποι ζουν μέσα στην κοινωνία και έχουν πρόσβαση στην πληροφορία και τη γνώση…». Αυτά έλεγε μεταξύ άλλων στις αρχές Αυγούστου μέσα στη Βουλή ο πρωθυπουργός σε συζήτηση για το Νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση.
Ωστόσο, τους σημερινούς μαθητές σε ένα σύγχρονο σχολείο τούτης της χώρας, εκείνο που τους απασχολεί είναι να έχουν θέρμανση, όχι προκάτ αίθουσες που πλημμυρίζουν στην πρώτη νεροποντή, κι όσο για την πρόσβαση στην πληροφορία και τη γνώση… κάποτε ας ευχηθούμε καλώς να ορίσουν!