Το υποσχέθηκα στον φίλο μου τον Γιώργη, πως θα πάρω την κατηφόρα με την Κατερίνα από την Ασή Γωνιά για το αρχοντοχώρι και πρώην πρωτεύουσα του πάλαι ποτέ νομού Σφακίων, τον Βάμο.
Ετσι, λοιπόν, την Κυριακή στις 19 Αυγούστου βρεθήκαμε στον τεράστιο σχολικό περίβολο του Γυμνασίου Βάμου.
Λίγο πριν, επισκέφθηκα και το απέναντι πευκοδάσος με τις επιγραφές των Αρχηγών των Κρητικών Επαναστάσεων κατά των Τούρκων. Ανάμεσά τους διέκρινα και καμάρωσα και τους συγγενείς μου Πετρονικόλα και Πετρομάρκο.
Η όλη εργασία, εντοπισμός και ανάρτηση, εδώ και στα χωριά του Αποκόρωνα, έγινε χάρις στον δραστήριο τότε Γυμνασιάρχη, αείμνηστο Κλωνάρη. Νομίζω του οφείλουμε κάποια τιμητική εκδήλωση, για να τονισθεί το τεράστιο έργο του.
Πιο μπροστά από εμάς, είχαν φθάσει μερικοί άλλοι και όπως τους πλησιάζουμε, μάς έβλεπαν και προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν κάποιον ή κάποια από τους παλιούς συμμαθητές τους. Μόλις πήγαμε, τους είπαμε πως εμείς δεν ανήκουμε στην τάξη των αποφοίτων του 1968!
Όταν έφθασαν και οι υπόλοιποι και τέλειωσαν οι χαιρετισμοί, μπήκαμε στο κτιριακό συγκρότημα του Γυμνασίου.
Εκεί, μάς υποδέχθηκε ο Λυκειάρχης κ. Παναγιώτης Αμπελάς. Πρόκειται για έναν ευγενέστατο άνθρωπο και κατά τη γνώμη μου, ιδανικό δάσκαλο. Αυτή την εντύπωση μου έδωσε! Αφού μάς έκανε μια λεπτομερή και εμπεριστατωμένη ξενάγηση για την σημερινή δράση και κατάσταση, του Σχολείου, τις σχέσεις που έχει αναπτύξει με άλλα Σχολεία, κέντρο βάρους της ξενάγησης υπήρξαν οι νέες τεχνολογίες στις οποίες νομίζω δεν υστερεί καθόλου το Γυμνάσιο Βάμου.
Στο τέλος, του επιδόθηκε σχετική πλακέτα και μερικά βιβλία για τη βιβλιοθήκη του Σχολείου. Έπειτα, πήγαμε και στην παλιά τους αίθουσα. Εκεί, καθένας κάθισε στη θέση που καθόταν τότε. Παρατήρησα τον φίλο μου τον Νίκο, που πήγε και κάθισε στο τελευταίο θρανίο! Εδώ, ο Γιώργης μοίρασε τα σχετικά αναμνηστικά, μαζί με το βιβλίο που συνέγραψε για την περίσταση!
Η μάζωξη, και μετά την τελευταία αναμνηστική φωτ., και όπως γίνεται συνήθως, τελείωσε σε μια όμορφη ταβέρνα, με γευστικά εδέσματα. Εδώ, ανάμεσα στο κρασί και στο φαγητό, υποσχέθηκαν σε μια μελλοντική μάζωξη, πάλι στο Γυμνάσιο Βάμου, ευχόμενοι να μην απουσιάζει κανένας!!
Το βιβλίο που συνέγραψε ο Γιώργης Γιακουμινάκης είναι ένα προσεγμένο βιβλίο για το οποίο θα αφιέρωσε αρκετές ώρες και ημέρες για να μαζέψει το υλικό.
Τον ευχαριστώ κατ’ αρχήν για την αφιέρωση. Το αφιερώνει στους παλιούς του συμμαθητές και “συνοδοιπόρους”.
Με την έννοια “συνοδοιπόρους”, εννοεί εκείνα τα παιδιά που ξεκινούσαν από μακρινά και κοντινά χωριά, αξημέρωτα, με κρύο ή βροχή, για να περπατήσουν αρκετά χιλιόμετρα και να έρθουν στο σχολείο τους, στον Βάμο.
Μάλιστα, πριν από μερικά χρόνια, πρωτοστάτησαν οι “συνοδοιπόροι” πρώην μαθητές, και έγιναν αποκαλυπτήρια σχετικής στήλης.
Είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, με πλήθος από υπέροχες φωτογραφίες, στις οποίες, βέβαια, πρωταγωνιστές είναι οι απόφοιτοι του 1968. Απορώ, πραγματικά, πού τσι πρεμάζωξε ο φίλος ο Γιώργης.
Εντυπωσιακή η περιγραφή στο κεφάλαιο “ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΧΡΗΣΤΟΣ”, που περιγράφει κάποιον καθηγητή τους: «Η φυσική του κατάσταση, καθώς ήταν κοντούλης, αδύνατος και κουτσός από το ένα πόδι, …παρά ταύτα ήταν καλός καθηγητής και δίκαιος αν και πολύ αυστηρός».
Αρκετές σελίδες του βιβλίου καλύπτουν τα πραγματικά περιστατικά μεταξύ τους και μεταξύ μαθητών και καθηγητών, τα περισσότερα από τα οποία αφορούν κάποιον καθηγητή τους με το παρατσούκλι “θηρίο”.
Δεν θα μπορούσε ο Γιώργης, σαν ποιητής που είναι, να μην κάνει χρήση της ποιητικής του δεινότητας. Έτσι έγραψε μερικές υπέροχες μαντινάδες που μάς τις διάβασε και έλαβε σαν έπαθλο τα αθρόα χειροκροτήματά μας.
Εγώ διάλεξα την πρώτη και σαν την παρουσιάζω:
«Από τα ξεσκολίσματα…
πέρασαν τόσοι χρόνοι
και ‘γω θαρρώ πως βρίσκομαι
στην μπρώτη νιότη ακόμη».
