Εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με…
«Ωσπου να κλείσει τα μάτια του, δεν θα σταματήσει να πετά από φυλακή σε φυλακή, να επισκέπτεται τους περιθωριοποιημένους, κοινωνικά αποκλεισμένους και ξεχασμένους συνανθρώπους μας. Και να τους φέρνει το μήνυμα της ελπίδας, της αισιοδοξίας και της αγάπης του Χριστού στις καρδιές τους». Ετσι τέλειωσε την ομιλία της στην εκδήλωση τιμής για το πρόσωπο του γνωστού σ’ όλο τον κόσμο για την πολυετή διακονία του στον χώρο των φυλακών αρχιμανδρίτη Γερβάσιου Ραπτόπουλου, στην κατάμεστη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιά, που έγινε πριν από ένα περίπου μήνα, η στενή συνεργάτις του Κρυσταλλένια Παπαδοπούλου, όπως διαβάζω σ’ ένα εκτενές ρεπορτάζ του Σταμάτη Μιχαλόπουλου στο τελευταίο φύλλο της εφ. “Χριστιανική”. Να μια εκδήλωση που θα ’θελα να ’χω παρακολουθήσει… Αγνωστος σ’ εμένα προσωπικά ο “Αγιος των Φυλακών”, όπως αποκαλείται ο 85χρονος σήμερα π. Γερβάσιος, που προτάθηκε και για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Ιδιαίτερα γνωστό, ωστόσο, και σ’ εμένα το έργο του, για το οποίο έχω γράψει παλιότερα στις “Έύφημες μνείες”. Και με αφορμή την επίσκεψή του πριν από 3,5 χρόνια στις φυλακές της Ρουμανίας, όπου κρατείται ο “διαβόητος” κακοποιός Κώστας Πάσσαρης, ο οποίος στις αρχές του 2000 είχε σκοτώσει αστυνομικούς κατά τη μεταγωγή του σε νοσοκομείο. «Εγώ τον κοινωνώ για να του δείξω ότι ο Θεός δεν τον έχει ξεχάσει», δήλωσε γι’ αυτόν τελευταία, που ειρήσθω εν παρόδω συνεχίζει να τον επισκέπτεται. Εκλεκτή ιερατική φυσιογνωμία παγκοσμίου φήμης ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος που επιμένει να βλέπει στο πρόσωπο του όπου γης κάθε φυλακισμένου τον ίδιο τον Χριστό και ν’ ακούει τη φωνή του. «Εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με». Νόμος και κανόνας για Εκείνον, μια ζωή, αυτή η φράση. Για κάποιους άλλους κάποιες άλλες παρόμοιες. «Επείνασα γαρ και εδώκατέ μου φαγείν, εδίψησα και εποτίσατε με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με ησθένησα και επεσκέψασθέ με…». Για κάποιους όπως ο π. Γερβάσιος που επιμένουν να βλέπουν στους εμπερίστατους συνανθρώπους μας την εικόνα του Χριστού…
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου;
Να γίνουμε παιδιά για τα παιδιά μας, καλούμαστε για 6ο συνεχή χρόνο την επόμενη μέρα των φετινών Χριστουγέννων, οι Χανιώτες δηλώνοντας συμμετοχή στην πιο μεγάλη γιορτή αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα, αλλά και σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο αναλογικά: το Santa Run Χανιά. Στόχος η οικονομική στήριξη τεσσάρων σωματείων που λειτουργούν στην πόλη μας και φροντίζουν παιδιά με αναπηρία ή σοβαρές παθήσεις: την ΕΛΕΠΑΠ, το ΚΗΦΑΑΜΕΑ, το ΚΗΦΑΠ “Μεγαλόχαρη” και τον “Ορίζοντα”. Να γίνουμε! Γι’ άλλη μια χρονιά πιστές στο ραντεβού τους οι Γυναίκες της Καντάνου, διοργάνωσαν κι εφέτος το Σαββατοκύριακο, 10 και 11 Δεκεμβρίου, το γνωστό Χριστουγεννιάτικο παζάρι τους, με εντυπωσιακές κατασκευές και εκλεκτά τοπικά προϊόντα. Οχι, όμως, μόνο αυτές. Πολλοί, δόξα τω Θεώ, όπως οι Γιατροί του Κόσμου για παράδειγμα, είναι αυτοί που επιμένουν να διοργανώνουν Χριστουγεννιάτικα παζάρια αυτές τις μέρες. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη χαρά απ’ τη χαρά της προσφοράς, της ανιδιοτελούς προσφοράς. Ολοχρονίς του χρόνου. «Στην αργατιά, στη χωριατιά, το χιόνι, η γρίππη, η πείνα, οι λύκοι,/ ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη./ Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου./ Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου». Κωστής Παλαμάς (Από την ποιητική συλλογή “Ο κύκλος των τετράστιχων”).
