Καθισμένος σ’ ένα παγκάκι στην πανέμορφη παραλία, τη Χρυσή Ακτή, λίγο έξω απ’ τα Χανιά, αγναντεύοντας πέρα μακριά τον σταχτή ορίζοντα και τη γαλήνια απέραντη θάλασσα, με βαριά όμως τη σκέψη μου από τις πολλές σκοτούρες της καθημερινής ρουτίνας της ζωής, όπως είναι η δόσεις της Εφορίας, ο εφιάλτης των γραμματίων και μύρια άλλα προβλήματα, δεν μου άφηναν και πολλά περιθώρια ν’ απολαύσω όπως εγώ ήθελα τις μύριες ομορφιές της παραπάνω ακτής.
Κείνη τη στιγμή όμως που προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου, αναζητώντας λύσεις στα διάφορα προβλήματά μου, οι χαρούμενες φωνούλες από τα μικρά παιδιά του 3ου Νηπιαγωγείου Νέας Κυδωνίας έδιωξαν με μιας, όλες τις παραπάνω σκέψεις μου, φέρνοντας στα χείλη μου ένα χαρούμενο γέλιο, ενώ διάφορα συναισθήματα πλημμύρισαν την ψυχή μου. Θωρώντας τα δε, να έρχονται προς το μέρος μου, πιασμένα ανά τριάδα, χέρι με χέρι, έχοντας όλα τους ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη, έμοιαζαν σαν μια πολύχρωμη ανθοδέσμη, πολύχρωμων λουλουδιών. Τους χαμογέλασα εφόσον τα καλημέρισα πρώτα και σχεδόν ενδόμυχα ψέλλισα: «Να η ελπίδα του έθνους μας. Να η ελπίδα της ζωής. Να η πηγή της χαράς και της αισιοδοξίας», και συνέχισα, «αυτή τη χαρά, αυτή την ελπίδα πρέπει να την προστατέψουμε, να την αγκαλιάσουμε με όλη μας την αγάπη και να την προφυλάξουμε από τους μύριους κινδύνους που τις πολιορκούν ασφυκτικά. Δεν έχουμε όμως το δικαίωμα να πληγώνουμε αυτά τα αθώα πλάσματα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να τους αφήσουμε φεύγοντας εμείς από τον κόσμο αυτό, προβλήματα που θα δυσκολέψουν τη ζωή τους. Και το κυριότερο, δεν έχουμε το δικαίωμα να πληγώσουμε την αγνή ψυχούλα τους, αφήνοντάς της, ανεξίτηλα σημάδια πάνω της, που θα την συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή. Δεν έχουμε το δικαίωμα να εκμεταλλευτούμε την παιδική τους αθωότητα ικανοποιώντας τις όποιες ανήθικες και αρρωστημένες ορέξεις μας. Είναι έγκλημα κι ως έγκλημα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Εδώ θέλω να τονίσω τις πιο κάτω σκέψεις μου, αγαπητοί μου φίλοι. Ο νόμος πιστεύω ότι πρέπει να είναι αμείλικτος όσον αφορά τη σεξουαλική κακοποίηση μικρών παιδιών. Δεν πρέπει να υπάρχουν περιθώρια επιείκειας για δήθεν μεταμέλεια του δράστη.
Κι ρωτώ, ήξερες ή δεν ήξερες τι έκανες «κύριε» στο μικρό παιδί; Και βέβαια γνώριζες, αλλά ο αρρωστημένος πόθος σου και η επιείκεια του νόμου σε οδήγησαν να προβείς στις ακατονόμαστες πράξεις σου. Επίσης δεν είναι δυνατόν να γίνεται το παιδί αποδέκτης των δικών μας λαθών. Τι φταίει αυτό αν εμείς έχουμε χάσει τη δουλειά μας ή μεταξύ μας υπάρχουν προβλήματα, ως ζευγάρι ή ως οικογένεια γενικότερα και ξεσπάμε σ’ αυτό.
Πριν από λίγες μέρες διάβασα στον τοπικό Tύπο, ότι ένα ζευγάρι εξαρτημένο από ναρκωτικές ουσίες για να βρουν την ησυχία τους που έκλαιγε το μικρό αγγελούδι, το πότισαν ναρκωτικές ουσίες. Είναι συμπεριφορά λογικών ανθρώπων αυτή, αγαπητοί μου φίλοι; Κι ερωτώ πάλι, αυτούς τους «γονιούς» κανένας από το περιβάλλον τους δεν είχε αντιληφθεί ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν τουλάχιστον άρρωστοι;
Δεν έβλεπαν οι γονείς τους, αν ζούσαν κοντά τους, ότι δεν ήταν καλά οι άνθρωποι; Πέστε όμως ότι δεν είχαν γονείς. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες και ‘μας τους υπολοίπους.
Eπρεπε εφόσον είχε πέσει στην αντίληψή μας το παραμικρό, ανησυχητικό και μη φυσιολογικό στοιχείο, να το έχουμε καταγγείλει στην αστυνομία προλαβαίνοντας την κακομεταχείριση του μικρού τους παιδιού. Επίσης δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που εμείς οι ίδιοι οι γονείς, παροτρύνουμε με την επιπολαιότητά μας και τις αψυχολόγητες ενέργειές μας τα παιδιά μας στα μονοπάτια της όποιας εξάρτισής τους και της καταστροφής. Πολλές φορές κι εφόσον βλέπουμε την αδικαιολόγητη συμπεριφορά του παιδιού μας δεν το πλησιάζουμε όπως έχουμε χρέος να πράξουμε και να προσπαθήσουμε να μάθουμε την αιτία της αλλαγής, δεν του δίνουμε την δέουσα προσοχή. Αντίθετα φοβούμενοι ότι θα το στιγματίσουμε ή γιατί τρομάζουμε να δούμε κατάματα την αλήθεια, το αφήνουμε λέγοντας ότι κάποια εφηβική κρίση θα είναι και θα του περάσει κ.λπ. Εδώ θέλω να υπενθυμίσω σε όσους το έχουν ξεχάσει, ότι το πρόβλημα, όποιο και αν είναι αυτό, ποτέ δεν λύνεται από μόνο του. Πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό, ψάχνοντας να βρούμε πρώτα την αιτία του. Ευνόητο είναι, αν δεν μπορούμε μόνοι μας, πρέπει να ζητήσουμε τη βοήθεια από εξειδικευμένους επιστήμονες. Υπάρχουν άνθρωποι που μας περιμένουν και είναι πάντα πρόθυμοι να μας βοηθήσουν αποτρέποντας τα πιο δυσάρεστα για μας και το παιδί μας. Μπορεί πολλές φορές να χρειαστεί να βάλουν το μαχαίρι πολύ βαθιά, μέχρι το κόκαλο όπως λέμε. Ας τους αφήσουμε να κάνουν τη δουλειά τους όπως αυτοί ξέρουν. Ποίοι είναι αυτοί; Είναι πάρα πολλοί. Υπάρχουν οι παιδοψυχολόγοι, οι ψυχίατροι, οι γυναικολόγοι, οι ανδρολόγοι, οι σεξολόγοι, οι λογοθεραπευτές, κι ένα σορό άλλοι επιστήμονες που είναι έτοιμοι και προπάντων πρόθυμοι να μας προσφέρουν τη βοήθειά τους. Αυτές οι σκέψεις και άλλες πολλές στριφογύριζαν στο μυαλό μου αγαπητοί μου, ενώ δεν χόρταινα να θωρώ τις ανεπανάληπτες σε ομορφιά εικόνες που ξεδιπλώνονταν μπροστά μου, των μικρών παιδιών στην ήσυχη κείνη γωνιά.
Τέλος, φεύγοντας από κείνη την ακτή, ήρθαν στη σκέψη μου χιλιάδες εικόνες άλλων παιδιών, που δυστυχώς εμφανίζονται καθημερινά στις οθόνες των τηλεοράσεων. Ήρθαν οι εικόνες εκείνων των παιδιών που ζουν στους καταυλισμούς, προσφυγόπουλα μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, νηστικά, ρακένδυτα και διψασμένα. Και κάνω την εξής ερώτηση σε όλους μας: «σε τι έφταιξαν εκείνα τα παιδιά και ζούνε κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, ορφανά, άρρωστα, έχοντας ζωγραφισμένη τη θλίψη και το φόβο στο αθώο τους προσωπάκι»; Και υψώνοντας τα μάτια μου προς τον ουρανό ξεφώνισα «έλεος – έλεος» και στις βρύσες των ματιών μου, έκαναν την εμφάνισή τους δυο σταγόνες πικρά δάκρια.
Τελειώνοντας το σημερινό μου άρθρο, θέλω να ευχαριστήσω κι από τούτη τη θέση, τις κυρίες νηπιαγωγούς, που μου χάρισαν αρκετή ώρα, συνομιλώντας μαζί μου καθώς και για το αναμνηστικό δώρο που μου χάρισαν, έργο της πολυκέλαδης χαρούμενης παρεούλας τους. Εύχομαι δε, από τα μύχια της ψυχής μου να συνεχίσουν, με την αγάπη που σίγουρα διαθέτουν, το θεάρεστο και πολύπλευρο έργο τους.
* συγγραφέας – ποιητής
