Μια Χαμογελαστή καλημέρα!

Χθες το πρωί. Eξω από το ΑΤΜ της Εθνικής Τράπεζας στην Τζανακάκη. Περίμενε στη σειρά όπως όλοι μας. Αλλά έμεινε και μετά.
-«Καλημέρα! Καλημέρα! Χαμόγελο! Εξω εγκεφαλικά!» Και δώστου ακούραστα :
-Καλημέρα, Καλημέρα! Χαμόγελο! Αντιβίωση είναι! Χαμόγελο. Χαμόγελο. Προσφορά είναι στους άλλους».

• Κάποιοι περνούσαν και χαμογελούσαν. Αλλοι πλατειά. Αλλοι συγκαταβατικά. Αλλοι καθόλου. Απτόητος ο συνάνθρωπος συνέχιζε. Και διευκρίνιζε: «Δεν σας  ζητώ ψήφο. Παπάς είμαι».

• Ήταν ο παπα Πέτρος όπως μας συστήθηκε όταν ρωτήσαμε αν τον πειράζει να τον φωτογραφίσουμε. «Οχι, δεν με πειράζει. Καλά που ρώτησες όμως»

• Δεν ξέρω αν το κάνει τακτικά αλλά παρακολουθώντας το ενσταντανέ με τις αντιδράσεις των περαστικών είχαμε όλοι την ευκαιρία να δούμε πόσο δύσπιστοι, πόσο μοναχικοί, πόσο επιφυλακτικοί έχουμε γίνει. Ακόμα και όταν πρόκειται για μια Καλημέρα. Χαμογελαστή εκ βαθέων όμως.

• Μια καλημέρα που -υποτίθεται- ότι οφείλουμε όλοι ανεξαιρέτως να λέμε ο ένας στον άλλο στο δρόμο. Αλλά φοβόμαστε. Μήπως μας περάσουν για γραφικούς. Μήπως μας παρεξηγήσουν πολλαπλώς.
Μήπως βάζουμε σε κίνδυνο την ακεραιότητά μας. Μήπως… μήπως… Φόβοι πολλοί και διάφοροι.

• Κι όμως έχει δίκιο ο παπά Πέτρος. Μια χαμογελαστή καλημέρα λειτουργεί ηρεμιστικά και θετικά. Οχι μόνο προς τους άλλους. Αλλά πρωτίστως προς τον εαυτό μας. Αφού οι πιο πολλοί- δεν χαμογελάμε πια.

• «Μια καλημέρα είν’ αυτή», λέει το τραγούδι. «Πες την κι ας πέσει κάτω…» Αμα είναι ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ σίγουρα δεν πέφτει κάτω. Ειδικά αν είναι αληθινή. Ψυχωμένη.
Καλημέρα σας!