Κύριε διευθυντά,
σκηνοθετεί για πολλοστή φορά η μέγαιρα δημοκρατία των εκμεταλλευτών και άτυπη δικτατορία για την κοινωνική πλειοψηφία τον γιορταστικό της κολοφώνα και παρωδία. Αρπάζει τα χιλιοφορεμένα, σκοροφαγωμένα, κουρελιασμένα ρούχα της και πασχίζει να τα καλλωπίσει, ώστε να εντυπωσιάσει τους καλεσμένους της. Φορτικά μάλιστα πιέζει να μη λείψει κανείς.
Τινάζει βιαστικά τη σκόνη, που για κοντά τέσσερα χρόνια κάθισε πάνω τους από αποπνικτικά χημικά. Εκείνα που πλουσιοπάροχα και εξαιρεμένα από τις δημοσιονομικές περικοπές έριχνε σε κάποιους από του “πολλούς” του Αλέξη και τους “όλους” του Κυριάκου. Δηλαδή σε άνεργους και προσώρας μη ξενιτεμένους, απεργούς για μεροκάματο επιβίωσης, καταληψίες ενάντια σε συνθήκες απασχόλησης ζηλευτές ακόμη και από τους προγόνους των καπιταλιστών δουλοκτήτες και αλλεργικούς με το υδροκυάνιο Χαλκιδικιώτες διαδηλωτές.
Αδέξια μπαλώνει τα σχισίματα που έγιναν, καθώς αλλόφρονη κυνηγούσε με ρόπαλα και φυλάκιζε Τούρκους αγωνιστές για λευτεριά, δικαιοσύνη και αιχμαλώτιζε σε σύγχρονα Νταχάου πολύπαθους πρόσφυγες και δραπέτες από την κόλαση του ρημάγματος των πατρίδων τους.
Προσπαθεί να ξεπλύνει το λέρωμα με τις κηλίδες αίματος από δολοφονημένους ένεκα της εργοδοτικής περιφρόνησης στην προστασία της ζωής των εργαζόμενων και από τα γεωπολιτικά σφιχταγκαλιάσματα με το βουτηγμένο στο παλαιστινιακό αίμα σιωνιστικό κτήνος.
Απεγνωσμένα αρωματίζεται για να σκεπαστεί η δυσωδία από το στενό σμίξιμο και τις διαστροφικές θωπείες και γονυκλισίες στον σαρκοβόρο αμερικανοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Λούστηκε έτσι την πτωμαΐνη από τα συριακά κορμιά και τα επιπλέοντα κουφάρια στο Αιγαίο. Εκχώρησε στους προαγωγούς της αγόγγυστα την προίκα της, καταντώντας και την τελευταία πατημασιά γης της Ελλάδας και σταγόνα θάλασσας βατήρες θανάτου αθώων.
Αυτή η παραδουλεύτρα των φονιάδων και ληστών της οικουμένης βάφει επίσης φανταχτερά τα γαμψά νύχια του εθνικισμού και μεγαλοϊδεατισμού της ελπίζοντας να κρύψει τις αποτρόπαιες διαθέσεις της.
Πονηρά φροντίζει να μη φανεί ο χωμένος στη τσέπη της ακονισμένος φασιστικός σουγιάς.
Παλιότερα μάλιστα σαν την έσφιγγαν τα κινηματικά ζόρια, προεκλογικά πετούσε κάποια λιγοστά λουκούμια παροχολογικά. Τώρα, άσκιαχτη πια, βγάζει στριγκλιές ανατριχιαστικές, απαιτώντας ο εργάτης όχι μόνο να δουλεύει κατάκοπος και πεινασμένος από ήλιο σε ήλιο, αλλά από Δευτέρα σε Δευτέρα κιόλας.
Προστάζει λοιπόν μπαμπέσικα η χολεριασμένη δημοκρατία σε συμμετοχή τον λαό στο μιας μέρας ξεφάντωμά της. Του ζητά να ασκήσει για ένα λεπτό το προνόμιο της ετυμηγορίας. Και μετά το κεφάλι σκυμμένο. Τα υπόλοιπα χιλιάδες μερόνυκτα σαν ανταμοιβή θα παραπετάει στον παραγωγό όλων των αγαθών ένα ξεροκόμματο πικρού ψωμιού. Θα του πετσοκόβει τη σύνταξη ή θα τον έχει ανασφάλιστο και διακονιάρη λίγων μηνών μετέωρης δουλειάς. Με ταξική κρησάρα η μόρφωση θα αρμόζει πλέον μόνο στα πολυτάλαντα (σαφώς με τη χρηματική έννοια) νιάτα. Τα δημόσια νοσοκομεία θα παραπαίουν ανίατα. Το φόβητρο του δικαστή και το μαστίγιο των γενίτσαρων θα νουθετούν τους απείθαρχους.
Όμως δεν είναι και τόσο ολότελα άκαρδη. Αντίκρυ στις παραμυθένιες επαύλεις δείχνει τη μεγαλοθυμία της. Καλοσυνάτα χαϊδολογεί με προκλητικές επιχορηγίες τους οικοδεσπότες κεφαλαιοκράτες. Δημιουργεί δε ένα πλαίσιο ευνοϊκό για την παραπέρα προκοπή τους και ανατριχιαστικό για τον κόσμο του μόχθου με το χαϊδευτικό όνομα «ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας».
Ετσι μας καλεί να επιλέξουμε τη νέα κυβέρνηση και μπάτλερ του κεφαλαίου. Οχι για να αποφασιστεί το περιεχόμενο της πολιτικής. Γιατί όπως και αν βαπτιστεί απατηλά (νοικοκύρεμα, απάλυνση συνεπειών μνημονίων, κ.λπ) θα είναι ακόμη πιο βάρβαρο από τα προηγούμενα.
Αλλωστε αυτό λεπτομερειακά και ρητά καθορίζεται στις καγκελαρίες, στον υπερατλαντικό “ομφαλό” της γης και στα ντόπια ανάκτορα. Απλά μας ελεούν με την πολυτέλεια έγκρισης εκείνου, ο οποίος θα προωθήσει την υποδειγματική υλοποίησή του. Τη μέθοδο και ρυθμό επιβολής του.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως μας προσφέρει αρκετές επιλογές υποψήφιων διαχειριστών. Με φορεσιές διάφορων χρωμάτων. Τα βασικά βέβαια είναι δύο. Το σκούρο μπλε της γνωστής δυναστείας και το ανοικτό ροζ. Το προερχόμενο από ένα παλιό βαθύ κόκκινο (το κομμουνιστικό), αλλά με το συνεχόμενο ρεφορμιστικό νέρωμα ξεθώριασε έχοντας μια ελάχιστη ανταύγεια για να γλυκαίνει κάπως το μάτι.
Το πράσινο τώρα έχει χάσει τη δοξασμένη Πασοκική λάμψη του και απλά αγωνιά μήπως συμπληρώσει ένα πιθανό κυβερνητικό κοκτέιλ. Υπάρχει βέβαια και μια πανσπερμία φρέσκων ή μη μικρότερων αποχρώσεων, που απευθύνονται στον πελάτη ψηφοφόρο. Ολες όμως έχουν αντλήσει υλικά από τον γεμάτο ακαθαρσίες συστημικό κουβά.
Παρούσα στις πρώτες σειρές των στασιδιών για τους επίσημους κάθεται και η ερωτοχτυπημένη με το αστικό κοινοβούλιο και ψηφολιγούρα αριστερά. Με όλη της τη μαεστρία κεντάει για χάρη της πανούκλας δημοκρατίας μια πλουμιστή φορεσιά γαρνιρισμένη με κατακόκκινες δαντέλες. Φλέγεται δε από τον πόθο να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή επίδοση ή μάλλον να μην κοντύνει περισσότερο.
Είναι κρίμα άλλωστε, γιατί έχει καταστρωμένα μεγαλεπήβολα, εποικοδομητικά σχέδια. Αφού στοχεύει να εξωραΐσει – εξανθρωπίσει το κράτος της ολιγαρχίας διά της εκλογικής μαμής της ιστορίας (και όχι με “παρωχημένη” επαναστατική βία) με μια αμφίεση φιλολαϊκή. Αργά- αργά και μεταβατικά, δυαδικά (μήπως ξεγελαστεί και δεν αντιδράσει ο εχθρός) ή εγκαθιδρύοντας μεταφυσικά τη λαϊκή εξουσία εν μέσω συντριπτικής καπιταλιστικής κυριαρχίας. Τόσο ξάστερα, βελούδινα, ριζοσπαστικά και μη αντιφατικά. Ωσάν τον μάγο που αντί για λαγό βάζει στο κουτί της κάλπης ψήφο και βγάζει ευημερία και σοσιαλισμό.
Απούσα όμως είναι η συμβιβασμένη αριστερά από το κρίσιμο πεδίο, όπου εκεί ακριβώς και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ συντελείται η όποια βελτίωση της αφόρητης καθημερινότητας του λαού και κρίνεται η οριστική αλλαγή της μοίρας του. ΑπΟ τηΝ ταξική πΑλη. Ξεφτιλίζοντας την με θεατρικά μονόπρακτα τύπου Ρουβίκωνα. Μέχρι και με απροσχημάτιστη υπονόμευση.
Αντίθετα το ΚΚΕ (μ-λ) διαρκώς και ενάντια στους αντίξοους ταξικούς συσχετισμούς παρεμβαίνει με όσες περιορισμένες δυνάμεις διαθέτει αξιοποιώντας την παραμικρή ευκαιρία αγωνιστικού σκιρτήματος. Επιδιώκοντας να αντιστρέψει το κλίμα της ηττοπάθειας, σύγχυσης, παραίτησης και κτυπώντας την παραλυτική αντίληψη της κοινοβουλευτικής ανάθεσης σε απατεώνες σωτήρες.
Στο εργοστάσιο που μπαίνει λουκέτο ή απολύει. Στη σχολή που αναβαθμίζεται για να κλείσει. Στο σχολειό που ορθώνει καγκελόπορτες στα παιδιά των φτωχών. Στην καταγγελία των νεοναζιστών εκτελεστών και του “γυψαρίσματος” της ελεύθερης δράσης.
Στο ασύμφορο πια χωράφι. Στο πάρκο που υποβαθμίζεται και ιδιωτικοποιείται. Στις βάσεις που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Στους πολεμικούς κινδύνους που χορεύουν ξέφρενα τριγύρω μας με άγριους σκοπούς. Οπουδήποτε και όσο μπορεί.
Για τον λαό είναι πλέον σχεδόν αδιάφορο με τι χρώματα θα βαφτεί τελικά ο εκλογικός χάρτης. Μπλε, ροζ ή ανάμικτα. Γιατί συνειδητοποιεί ότι η ζωή του ούτως ή άλλως προδιαγράφεται πιο μαύρη και από το κατράμι.
Η μόνη διέξοδος, ελπίδα και προοπτική για να διαφοροποιηθεί το ζοφερό τοπίο βρίσκεται στο ξαναφούντωμα των αγώνων.
Στη συγκρότηση, αντίσταση και ανάπτυξη της λαϊκής πάλης για ψωμί, παιδεία, περίθαλψη, σύνταξη, ειρήνη, ανεξαρτησία και σοσιαλισμό.
Τα κουρέλια της δημοκρατίας τους, του κράτους τους και οι αντιδραστικές επιλογές τους δεν φτιασιδώνονται.
Σκίζονται μαζί με τον αγκαθωτό κορσέ, που έχει επιβληθεί στον λαό. Οχι με την “αγωνιστική” ψήφο, μα με αυθεντικούς αγώνες στους δρόμους.
Αυτό το μήνυμα εκπέμπουμε αξιοποιώντας αυτή τη διαδικασία.
ΨΗΦΙΣΤΕ – ΕΝΙΣΧΥΣΕΤΕ ΤΟ ΚΚΕ (μ-λ).
Mανώλης Καπετανάκης
Υ.Γ.
Η κεντρική προεκλογική εκδήλωση θα γίνει απόψε στις 8 μ.μ. στην πλατεία Νέων Καταστημάτων (1866) απέναντι από το ΣΥΝΚΑ.
