Mάσκα δεν έχω να γυρνώ/ στο καρναβάλι ετούτο μόνο μια απόχη να τρυγώ/ της θάλασσας την πονηριά/ και της σιωπής τον πλούτο./
Bάρα καλή, βάρα γερή/ μια ντουφεκιά ζαχαρωτή/ κι άσε να νοιώσει η γαλαρία/ του χαρτοπόλεμου τη βία./
Σκουπίδι η σκέψη την πετώ/ τη λογική απαρνιέμαι,/ μ’ ένα σαράκι αρμένικο/ για δρόμους που δε θέλησα/ στις χαραυγές ξεχνιέμαι./
Bάστα το νου, βάστα το νου/ να μην γκρινιάξει του καιρού/ πού ‘φτιαξε με τον πόνο κλίκα/ και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.
(“Στις χαραυγές ξεχνιέμαι”,
στίχοι, μουσική: Θ. Παπακωνσταντίνου)
Δεν ξέρω πού να το… πάω σήμερα!
Ανοίγω πλατιά τα μάτια και διαβάζω τις ειδήσεις!
Ρίχνω μια γρήγορη ματιά σε κάποια site! Κενό…
Τι να πεις για όσα πονάνε και ποιος ο λόγος να μιλήσεις για τ’ ανούσια… μόνο και μόνο για να πεις κι εσύ!
Ακούω μουσική…!
«Ισως κάτι προκύψει μέσα από τις νότες, από τα λόγια, από την αίσθηση, την αύρα της», σκέφτομαι!
«Iσως, όμως και να με κάνει να ξεχαστώ από πράγματα και εικόνες που κτυπούν στα μηλίγγια που έμαθαν να κρατούν γερά τις αντιστάσεις βάζοντας φρένο…».
Πού να τρέχει ο λογισμός, μεσημέρι Τρίτης… άραγε! Ενα απ’ αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα που “κατατρέχουν” όσους στις χαραυγές ξεχνιούνται για τους οποίους τραγουδά ο Χαρούλης!
…Και συνεχίζω να πληκτρολογώ, δίχως παύσεις, προς ένα από εκείνα “τα κείμενα των στιγμών” μιας ζωής που σημειώθηκε για να χωρεί στα όρια του νου του αρμενιστή!
…Ταξιδεύοντας λοιπόν!
Κι αφού δεν μ’ ενθουσιάζει καμιά νέα ιδέα, αφού νιώθω μπουχτισμένος από τα λόγια που δεν τα κάνουν πράξεις οι ρήτορες… να ταξιδεύω θέλω…
Και μες απ’ όλη αυτήν τη λογική, νομίζω πως τώρα πια γνωρίζω τον προορισμό που βρίσκεται σίγουρα μακριά από το «καρναβάλι ετούτο» και να με συμπαθάτε…
«Μάσκα δεν έχω να γυρνώ» ανάμεσα σε χρωματισμένα κομφετί και σερπαντίνες πολύχρωμες που ρίχνονται από παντού “τώρα που είναι οι μέρες τους”, καλώντας με σε μια γιορτή που όμως δεν με γοητεύει!
Ναι, είμαι πια σίγουρος!
