Τρία είναι, κατά τη γνώμη μας, τα σπουδαιότερα χαρίσματα που είναι χρήσιμα και αναγκαία σε κάθε άνθρωπο για να προκόψει. Και σχετίζονται και τα τρία και μεταξύ τους και με όλους, όπως θα γίνει εύκολα αντιληπτό παρακάτω, ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από φύλο, ηλικία, κοινωνική ή οικονομική κατάσταση.
Τα χαρίσματα αυτά είναι η σωματική υγεία, η ψυχική ισορροπία και η πνευματική ευεξία. Τα ξέρουν όλοι οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους σε όλα τα χρόνια της ανθρωπότητας.
Ας τα ιδούμε πιο αναλυτικά. Πρώτα -πρώτα, η σωματική υγεία είναι ό,τι δίνει, χάρη στο Θεό που διδάσκει την καρτερικότητα, στον άνθρωπο δύναμη και αντοχή να αγωνίζεται για ό,τι θέλει στη ζωή για να ζήσει και να προοδεύει μαζί με τους άλλους συνανθρώπους του. Συνάμα, τον βοηθά, με την αρωγή του Κυρίου, ν’ αντιμετωπίζει όλα όσα έρχονται, άθελά του, καθημερινά, ως εμπόδια στον αγώνα αυτό και να τα υπερφαλαγγίζει.
Η ψυχική ισορροπία, κατόπιν, είναι η δυνατότητα ενός ανθρώπου να μην αφήνει τα εξωτερικά ερεθίσματα να αλλοιώνουν ή να διαβρώνουν τα εσωτερικά του συναισθήματα και να διατηρεί, με τη βοήθεια του Θεού, υπό έλεγχο τα τελευταία, ώστε να μην οδηγούν, υπό την επήρεια ενός ανεξέλεγκτου παρορμητισμού, σε ακραίες συμπεριφορές στις διάφορες φάσεις της ζωής. Ακραίες συμπεριφορές που αντί να φέρουν την αρμονική ένταξη και συμβίωσή του στο γύρωθέ του κοινωνικό σύνολο τον απομονώνουν απ’ αυτό.
Τέλος, η πνευματική ευεξία είναι το θεϊκό χάρισμα προς κάθε άνθρωπο, διά του οποίου με τη χρήση του καθαρού και απαλλαγμένου από τις καθημερινές σκοτούρες και τις παρωχημένες ιδεοληψίες νου εκείνος θέτει γερά θεμέλια και τα δίνει όλα άδολα και ανιδιοτελώς, διαρκώς και άοκνα για να λύσει τα κοινωνικά προβλήματα και δι’ αυτών και τα προσωπικά του. Συνάμα, ο πνευματικά υγιής άνθρωπος συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις να προχωρήσει η επιστήμη και η κοινωνία παρακάτω χωρίς εγωπάθειες, κενοδοξίες και αλαζονείες…
Όπως όλοι μας βλέπουμε σε κάθε στιγμή, τα τρία αυτά χαρίσματα είναι έμφυτα και αλληλένδετα μεταξύ τους. Και αυτή η σχέση μεταξύ τους είναι που τα καθιστά πολύ σημαντικά, ιδίως όταν είναι δυνατή και αρραγής, εφόσον η ίδια η ζωή μας είναι που απαιτεί διαρκή εγρήγορση και της ψυχής και του σώματος και του νου.
Μα γίνονται σημαντικότερα, κάθε φορά που ο άνθρωπος τα χρησιμοποιεί όχι μόνο για να βοηθήσει τον εαυτό του, αλλά και για να συνδράμει στο κοινωνικό σύνολο.
Και όποιος τα έχει έμφυτα και με αυτά, μαζί με την αληθινή αυτογνωσία και τη μετριοφροσύνη, πορεύεται σε κάθε στιγμή της ζωής, το Θεό πρέπει ολόψυχα να ευγνωμονεί. Το Θεό, αφού, όπως εγράφη νωρίτερα, αυτός, ως πανάγαθος και στοργικός πατέρας, δείχνει έμπρακτα την αγάπη του στα παιδιά του προσφέροντάς τους, χωρίς να περιμένει κάποιο υλικό εκ μέρους τους αντάλλαγμα, τέτοια τέλεια και ανυπολόγιστης αξίας δωρήματα…
*Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων «Ηθοποιών Γεύμα».
