Όπως όλοι ξέρουμε, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους ίδιοι. Άλλοι διακρίνονται για τη σοφία τους και άλλοι για τη σωματική τους δύναμη και κάποιοι ξεχωρίζουν για τον πλούτο τους και ορισμένοι για τα αξιώματα που κατέχουν.
Θυμάμαι, λοιπόν, τον παππού μου, τον Παναγιώτη, στα παιδικά μου χρόνια, να μας επισημαίνει τη διαφορά ανάμεσα στην υπερηφάνεια και στην καύχηση. Η μεν υπερηφάνεια είναι και το να μην ξεχνάς ότι ο,τι έχεις στη ζωή οφείλεται στην φιλανθρωπία του Θεού και, συνάμα, το να νιώθεις ότι εσύ είσαι και συ ένας από τους πολλούς που έχουν σοφία, δύναμη, πλούτο και να θες, χωρίς να υποτιμάς τους άλλους ανθρώπους, να τα μοιράζεσαι μαζύ τους. Η δε καύχηση είναι ο ασύνετος κομπασμός ότι είσαι συ ο μόνος που πρέπει να έχει όλα τα υλικά και πνευματικά αγαθά, γιατί θεωρείς τον εαυτό σου τον καλύτερο από όλους στον περίγυρό σου τον κοινωνικό.
Ο πλούτος, όμως, η πνευματική δύναμη, η σωματική ρώμη και η ανάδειξη στα πολιτικά και δημόσια αξιώματα είναι και θέμα χρονικών συγκυριών και πολλές φορές, σχεδόν πάντα θα έλεγα, μοιάζουν με θεόπεμπτα δώρα. Για το λόγο αυτό, όπως έλεγε ο παππούς μου, ο σοφός δεν πρέπει ποτέ να κομπάζει για τη σοφία του, ο δυνατός να κομπορρημονεί για τη δύναμή του και ο πλούσιος να καυχιέται για το βιος του, αλλά όλοι τους να ευγνωμονούν το Θεό για όσα τους δώρισε ως στοργικός πατέρας.
Καθώς φέρνω στο μυαλό μου πώς ο αλαζόνας αρχαίος Καπανέας τιμωρήθηκε για τους κομπασμούς του στην πολιορκία της Θήβας, το τέλος του μεγαλαυχούμενου για την εύνοια της τύχης Οιδίποδα και πώς ο βασιλιάς της Φρυγίας Μίδας και ο άφρονας πλούσιος της Καινής Διαθήκης “πλήρωσαν” την ακόρεστη φιλαργυρία τους, διαπιστώνω ότι όσοι περπατούν στους δρόμους που τους υποδεικνύει η υπερφίαλη καύχηση, κλείνοντας τα αφτιά τους στα κελεύσματα της σύνεσης και της μετριοφροσύνης και της ταπεινότητας, μόνον κακό στους εαυτούς τους κομίζουν τελικά, καθώς, συν τοις άλλοις, έτσι απομακρύνονται από το Θεό. Θαρρώ δηλαδή ότι ο χωρίς Θεό στη ζωή του κομπαστής όταν πέσει δεν ξανασηκώνεται ποτέ και η μακριά από την αλήθεια και την αγάπη του Θεού πόλη των κομπορρημόνων καταντά ερείπιο που ουδέποτε θα ανοικοδομηθεί…
Και όλα αυτά είναι φανερά στο πέρασμα των χρόνων και σε κάθε ανθρωπωκοινωνία, κάθε ανθυποστιγμή της ζωής, έτσι δεν είναι;
* Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων “Ηθοποιών Γεύμα”…
