Δεν φημίζονται μόνο οι χελώνες για τον αργό βηματισμό τους, αλλά και ο ίδιος ο χρόνος ορισμένες φορές κατά τις οποίες μας δίνει την εντύπωση ότι σέρνεται και δεν τρέχει όπως λέει ο κόσμος.
Kαι μια κοινωνία, όμως, δύναται να θεωρείται και είναι αργόσυρτη, όταν τα μέλη της είναι «κολλημένα». Και πότε θεωρείται ότι παραμένει «κολλημένος» ένας άνθρωπος; Όσες φορές, στην κοινωνική του ζωή, είναι σταθερός, «παγωμένος» ως προς την προσήλωση και εφαρμογή όσων, παρωχημένων στο πέρας του χρόνου, ιδεών πρεσβεύει, αν και θα μπορούσε ν’ αλλάζει ή να προσαρμόζει το «ιδεολογικό οπλοστάσιό» του επηρεασμένος από την κίνηση και την πρόοδο μιας δοσμένης κοινωνίας ή μιας συγκεκριμένης εποχής.
Δηλαδή, κάθε μέρα, κάθε συνάνθρωπός μας έχει κάποια «πιστεύω», που ξεπηδούν από μέσα του και που τον ωθούν να ενεργεί και να πολιτεύεται σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Με τα ίδια πάντοτε, και στοχάζεται, ψάχνει να βρει λύσεις στα τρέχοντα δικά του ζητήματα και στα κοινωνικά, αλλά και στα χρονίζοντα επιστημονικά προβλήματα…
Εάν πολλοί άνθρωποι είναι «κολλημένοι» στις ιδέες τους, η κοινωνία δεν προοδεύει και οσάκις μια κοινωνία, ως σύνολο ανθρώπων και λειτουργιών, είναι παρακμασμένη και αργοκίνητη, αναπόφευκτα και η ζωή των πολιτών συμπαρασύρεται και καταλήγει να είναι ανιαρή και μονότονη. Στερεύουν οι άνθρωποι από ιδέες. Το σήμερα μοιάζει στο χτες και καμιά αλλαγή στην Τεχνολογία και στον Πολιτισμό δε θα βοηθά τους πολίτες να ξεφύγουν από τη στασιμότητα, το «έλος χωρίς τέλος»…
Σε μιαν τέτοιαν κοινωνία, δε θα εξελίσσονται και δε θα εκσυγχρονίζονται τα μέσα παραγωγής. Η Τεχνολογία θα «βαλτώσει». Η παραγωγή, που στηρίζεται σε πεπαλαιωμένες γνώσεις και «σκουριασμένα» μέσα, θα είναι περιορισμένη και μη ανταγωνιστική στις διεθνείς αγορές. Αυτό, με τη σειρά του, θα έχει επιπτώσεις στην εθνική οικονομία, τόσο με την οικονομική διείσδυση άλλων προηγμένων χωρών, όσο και με τη φτώχια και με την ανεργία.
Ο Πολιτισμός και οι Τέχνες, σε μιαν αργόσυρτη κοινωνία, δεν μπορούν να εκπληρώσουν τους σκοπούς τους, την τέρψη και τη διδασκαλία ταυτόχρονα των ανθρώπων σ’ ό,τι αφορά τις ομορφιές και τις χαρές της ζωής. Τα θέματα των καλλιτεχνών είναι «παρωχημένα» και πληκτικά και η επιρροή και η προσφορά των «πνευματικών ταγών» στο κοινωνικό σύνολο καταντά ανύπαρκτη ή μηδαμινή. Ο Αθλητισμός στις στάσιμες κοινωνίες δεν είναι ψυχαγωγία, αλλά εκτόνωση αρρωστημένων παθών, ενώ στις εξελισσόμενες βοηθά τους φιλάθλους να καλλιεργούν μαζύ με το σώμα και το πνεύμα τους.
Η οικονομική, τέλος, και η πολιτιστική στασιμότητα σε ένα κοινωνικό σύνολο θα επιφέρουν, αργά ή γρήγορα, το «γέννημα» κάποιων επιτήδειων, που θα θελήσουν να προβληθούν προς ίδιον συμφέρον. Συνάμα, όμως, εάν δεν προσέξουμε, θα ιδούμε και το «φώλιασμα» αντικοινωνικών προκαταλήψεων μέσα στην ψυχή των πολιτών, αφού δεν θα υπάρχουν νέες ιδέες να αποτινάξουν καθετί την ώρα που θα κοντεύει να «σκουριάσει»…
*Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων, “Ηθοποιών Γεύμα”
