Το λιμάνι της απαξίας

Ενα φορτηγό λάστιχα “ψάρεψαν” χθες μέσα σε ελάχιστη ώρα οι δύτες που ανέλαβαν το δύσκολο έργο να καθαρίσουν τον βυθό του ενετικού λιμανιού για λογαριασμό του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου. Οπως σχολίαζαν, μάλιστα, σχετικά κοντά στα δεκάδες λάστιχα εντόπισαν ακόμα κατεστραμμένες βάρκες, τραπεζοκαθίσματα, μπαταρίες αυτοκινήτων, μέχρι και μηχανάκια!
Κι όλα αυτά τα εντυπωσιακά και συνάμα θλιβερά εκεί που χτυπάει η καρδιά της τοπικής τουριστικής βιομηχανίας των Χανίων. Τον τόπο που υποτίθεται ότι αποτελεί τη βιτρίνα της πόλης στα μάτια εκατοντάδων χιλιάδων ξένων επισκεπτών κάθε χρόνο.
Το κυριότερο όμως δεν είναι ότι ως ντόπιοι δεν σεβόμαστε την πηγή που έλκει και τροφοδοτεί με τουρίστες (και άρα χρήμα) την τοπική οικονομία.
Το σημαντικότερο είναι ότι δεν σεβόμαστε το μνημείο που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ταυτότητα των Χανίων και των κατοίκων τους. Το παρελθόν και το διάβα μας δηλαδή μέσα στον χρόνο και την ιστορία.
Κι είναι αυτή η απουσία συνείδησης της αξίας που έχει η διάσωση της μνήμης και η διατήρηση του χαρακτήρα αυτής της πόλης που θολώνει τα νερά του παλιού λιμανιού. Που τα μολύνει με μπαταρίες και λάστιχα αυτοκινήτων, κατεστραμμένα μηχανάκια και κάθε λογής απορρίμματα σαν να επρόκειτο για μια κοινή χωματερή.
Κι είναι αυτή η απουσία συνείδηση της αξίας που έχει να μεταφέρεις φροντισμένη και ατόφια μέσα στον χρόνο την ομορφιά και τον πολιτισμό που σου κληροδότησαν γενναιόδωρα οι παλαιότεροι, που κάνει όλους εμάς να μοιάζουμε ξένοι και απολίτιστοι σε σχέση με τον τόπο μας.
Τόσο απολίτιστοι που αντί -όπως έχουμε καθήκον- να παραδώσουμε ό,τι μας χαρίστηκε στους επόμενους, εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το βυθίσουμε στα μαύρα νερά της σημερινής απαξίας.