Κουριδάκη Ρουμπίνη – Φιλιππάκης Γιάννης

20 Μαΐου του 1941. Μέρα Μαγιού. Μέρα Aνοιξης. Ξαναγεννιέται όλη η φύση. Το πρωινό όμως αυτής της ημέρας προμήνυε κάτι άλλο. Oχι βέβαια την άνοιξη, αλλά την μαυρίλα της γερμανικής κατοχής.
20 Μαΐου του 1941, πραγματοποιείται αεροπορική έφοδος στο αεροδρόμιο του Μάλεμε, με συνθηματικό όνομα “Επιχείρηση Ερμής”.
Την ημέρα αυτή ο ουρανός της Κρήτης δεν ήταν γαλανός και φωτεινός. Μαύρισε από τα αμέτρητα αλεξίπτωτα που γέμισαν τον ουρανό, που έπεφταν σιγά – σιγά με τους Γερμανούς κατακτητές στο έδαφος της λεβεντογέννας Κρήτης.
Γερμανική κατοχή 1940-1945.
Μαύρη σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας μας. Ο ελληνικός λαός πείνασε, δεινοπάθησε, λεηλατήθηκε, στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, με σκοπό την αφάνισή του.
Άντεξε όμως παλικαρίσια…
Πολλοί ήταν οι αγωνιστές. Πολλά τα θύματα. Πολύ το αίμα που χύθηκε. Πολλά τα παλληκάρια που χάθηκαν πάνω στη νιότη τους. «Πολλά τα λουλούδια που μαράθηκαν νωρίς»…
Σε αυτόν τον αγώνα της αντίστασης, η οικογένεια του αγαπητού μου Γιάννη Φιλιππάκη, βρέθηκε στην Αθήνα. Η μητέρα του Γιάννη οργανώθηκε στην αντίσταση “Εθνική Αλληλεγγύη” με σκοπό να μαζεύουν ρουχισμό για τους αντάρτες. Τότε ο Γιάννης ήταν στη δευτέρα τάξη του δημοτικού σχολείου, 1942-43, και μαζί με τον αδελφό του Δημήτρη σκαρφάλωνε στα γερμανικά φορτηγά και κλέβανε πατάτες και ό,τι άλλο μπορούσαν, και τα μοίραζαν σε φτωχές οικογένειες. Ήταν οι “σαλταδόροι” που με κίνδυνο της ζωής τους έκαναν, αν και μικρά παιδιά, τη δική τους αντίσταση κατά του Γερμανού δυνάστη. Τότε συνελήφθη η μητέρα του Γιάννη και οδηγήθηκε στην οδό Μέρλιν. Συνελήφθη και ο μικρός Γιάννης, ενώ ήταν στο σχολείο, τον πήρανε μέσα από την τάξη και τον οδήγησαν μαζί με τη μητέρα του, την οποία βασάνισαν στις φυλακές στο Χαϊδάρι.
Πώς μπορεί ένα μικρό αγόρι να ξεχάσει τη φρίκη του πολέμου, με τι θάρρος έκανε τον “σαλταδόρο”; Αντλούσε δύναμη από τον αγώνα της μάνας του.
Παρόμοια θηριωδία έζησε και η μικρή τότε, περίπου 10 ετών, Ρουμπίνη Κουριδάκη – Φιλιππάκη, όταν οι Ναζί, εκτέλεσαν εν ψυχρώ την γιαγιά Ρουμπίνη Κουριδάκη, τις θείες Κατερίνα Κουριδάκη και Ελευθερία Κουριδάκη και τον μικρούλη πρώτο ξάδελφο Μανώλη Κουριδάκη, μόλις 2 ετών…
Πόση φρίκη νοιώθει κανείς όταν αντικρίζει ένα άψυχο κορμάκι ενός παιδιού μόλις 2 ετών, πόσο μίσος και τι ψυχή είχαν εκείνοι οι κατακτητές, για να εκτελέσουν ένα δίχρονο αγόρι, ήταν εγκληματίες, ήταν παρανοϊκοί, ήταν φονιάδες.
Όλες αυτές τις μνήμες ο Γιάννης Φιλιππάκης και η Ρουμπίνη Κουριδάκη προσπάθησαν να τις θάψουν βαθιά μέσα τους και να κάνουν μια ωραία οικογένεια, με παιδιά, γαμπρούς, εγγόνια και δισέγγονα.
Όταν όμως, όπως λέει ο κ. Γιάννης, “σήμερα εμφανίζονται νεοναζί”, ξυπνούν αναμνήσεις και νιώθει την ψυχική ανάγκη και υποχρέωση να ενημερώσει τα εγγόνια του και τα νέα παιδιά για την κτηνωδία που έζησε αυτός και πολλοί Έλληνες πατριώτες τον καιρό της Κατοχής.
Φωτεινό παράδειγμα για τους νεότερους ήρωες που πάντα έχει η πατρίδα μας.